bistomin-salgarde-ghatlhaye-zanjirei1.jpg

مراسم بیستمین یادمان قتل های سیاسی پائیز ۷۷ - بخش نخست

تلویزیون برابری

برنامه یکشنبه ۲۳ دسامبر برابربا دوم دی ماه تلویزیون برابری بخش نخست از مراسم بیستمین یادمان قتل های سیاسی پائیز ۷۷، که روز شنبه ۸ دسامبر توسط کانون کنشگران دموکرات و سوسیالیست و خانواده پوینده ، همراه با شرکت خانواده های جانباختگان در هانوفر آلمان برگزار شد. در برنامه این یکشنبه تلویزیون برابری از ماهواره سخنرانی های حسین دوانی برادر زنده یاد پیروز دوانی، فرخنده حاجی زاده خواهر زنده یادحمید حاجی زاده، مهشید شریف همسر زنده یاد مجید شریف و سهراب مختاری فرزند زنده یاد محمد مختاری پخش می شوند و پخش بقیه سخنرانی ها یعنی پرستو فروهر فرزند زنده یادان پروانه اسکندری و داریوش فروهر، سیما صاحبی همسر زنده یاد محمدجعفر پوینده و همچنین سخنرانی منیره برادران به برنامه دیگری از تلویزیون برابری موکول خواهد شد.



ghatlhaye-zanjirei03.jpg
عبدالکریم لاهیجی درباره دادخواهی از قتل‌های پاییز ۷۷:

پیش‌شرط دادخواهی، مرجع مستقل است

پیش‌شرط دادخواهی، مرجع دادخواهی مستقل و غیرجانبدار است. در نظام‌های ایدئولوژیک‌ـ‌مذهبی، قوه قضائیه نه تنها مستقل نیست که جانبدار است و در خدمت نظام و ابزار سرکوب دشمنان حکومت. در گذشته درباره «محاکمات مسکو» یا «محاکمات پراگ» کتاب‌ها و خاطرات زیادی خوانده بودیم. کارنامه ۴۰ ساله دادگاه‌های انقلاب و به موازات آن سیاست تصفیه مخالفان سیاسی-عقیدتی که نهادهای تروریستی جمهوری اسلامی در داخل و خارج از ایران به مرحله اجرا گذاشته‌اند، جایی برای خیال‌پروری هم که از این امامزاده می‌توان توقع معجزه داشت، باقی نمی‌گذارد.



Madar
منصوره بهكیش

مادری دیگر از مادران عاشق خاوران، از میان ما رفت!

چقدر این رفتن ها تلخ و دردناک است و نمی توان باور کرد که این مادر جسور و پیگیر هم دیگر در میان ما نیست. او که در هر وضعیتی، خودش را به خاوران می رساند. اغلب به تنهایی و با عوض کردن چندین ماشین به خاوران می آمد و در بازگشت ما خانواده ها ایشان را یا در مسیر یا تا به خانه همراهی می کردیم. از یکی دو سال پیش که عملی سخت را پشت سر گذاشت و کمی ناتوان شده بود، یکی از خانواده‌ها ایشان را به خاوران می آورد و باز می گرداند. این زن عاشق و صبور و پر توان با آن جثه ظریف و تحمل چادری سیاه حتی در تابستان و زمستان، همیشه در خاوران حاضر بود و با لبخند و صدای مهربان اش، همه را به سوی خود جلب می‌کرد و همواره ایستاده روی پاهای خود راه می‌رفت و از هیچ‌کس توقعی نداشت و اگر کسی هم به وی کمک می کرد، با چه تواضعی تشکر می‌کرد که شرمنده و شیفته اش می شدیم.