سندیکای شرکت واحد و دیگر نهادهای که مبارزه در هر عرصه برای زندگی بهتر برای کارگران فعالیت می کنند همچنان زنده هستند و محکم بروی خواسته های خود اسرار دارد و اگر این طور نبود امروز بسیاری از واحدهای کارگری منجمله نیشکر هفت تبه و کامیونداران در اهواز به تشکیل سندیکا اقدام نمی کردند و اقای حکیمی یادت باشد که در تمام دنیا اتحادیه های کارگری از مبارزات کارگران ایران و سندیکای شرکت واحد دفاع کردند و روزگا ری کسی در ایران جرات نداشت اسمی از سندیکا به زبان بیاورد و این ازادی را مدیون مبارزه همه و در نهاد ما اعضای هیئت مدیره سندیکای شرکت واحد و فعالین سندیکائی بخصوص منصور اسالو هستیم

اصل مساله آن است که ما باید تفاوت کارکردهای یک اتحادیه ی کارگری را با سازمان تولید یا شورای کارخانه بدانیم و وظایف آنها را تفکیک کنیم. هم چنین تفاوت میان یک اتحادیه با یک فدراسیون باید تشخیص داده شود و وظایف هرکدام مشخص باشد.

جنبش کارگری ایران تاکنون با تمام کاستی هایش موفق شده است که جایگاه خویش را در روابط بین المللی کارگری بیابد و ادامه حفظ روند این جایگاه نیازمند دقتی بالا و هوشیاری فراوان است که امیدوارم نهادها و فعالین کارگری با نقد و بررسی و جمعبندی از تجارب تاکنونی این روابط برنامه دراز مدتی برای پیشبرد ارتباط مستقل خویش با کارگران و نهادهای کارگری جوامع دیگر طراحی کنند.

به نظر من با این شرایط حاکم بر فعالیتهای سندیکایی و کارگری ره به جایی نخواهیم برد و برای مبارزه با سرمایه داری فقط نیازمند اتحادی هستیم که همه از آن سخن می گوئیم اما بدان عمل نمی کنیم. بیائید به جای این همه بد و بیراه گفتن به همدیگر و به جای تیر اتهام دراز کردن به سوی یکدگر راهی را برگزینیم که همدلی و اتحادمان را نزدیک و نزدیکتر می کند نه این که به شعله آتش افزون کنیم.