در چند سال اخیر جنبش کارگری در ایران به درجات زیادی هم از لحاظ کمی و هم از لطاظ کیفی رشد چشم گیری داشته است. نظام سرمایه داری در ایران به عنوان حلقه ای از رنجیره مناسبات سرمایه داری جهانی با به پیش گرفتن سیاست نئولیبرالی و با هدف تعدیل نیروی کار، ارزان نگهداشتن نیروی کار، خصوصی کردن بنگاهای بزرگ و به اصطلاح کوچک سازی دولت شرایط بسیار سخت و مخاطره انگیزی را به کارگران در ایران تحمیل کرده است. دستمزدهای به شدت زیر خط فقر، بیکاری، عدم امنیت شغلی، بیمه های درمانی نامکفی، عدم شفافیت در ارائه واکسیناسیون رایگان و همگانی، قرار دادهای کاری موقت، عدم پرداخت به موقع دستمزدها در فقدان تشکل مستقلی از کارگران، میدان را برای سرمایه داران برای هر نوع اجحافی باز گذاشته است.