در رابطه با زنده یاد حبیب لاجوردی می توان از زوایای متفاوتی نوشت٬ هر کسی می تواند از زاویه درک و موقعیت اجتماعی اش یادی از او بکند. اما برای من زنده یاد لاجوردی بعنوان یک آکادمیسین و کسی که فرای جایگاه طبقاتی که آمده بود خیلی قابل احترام است. درست ۱۹ سال پیش بود زمانی که ما برای برگذاری سمینار جنبش کارگری در شهر تورنتو در حال بررسی بودیم که چه کسانی را برای سخنرانی دعوت کنیم که دوستان صحبت از زنده یاد لاجوردی و کتاب اتحادیه های کارگری و خودکامگی در ایران را مطرح کردند. کتابی که در ایران با سانسور بیست صفحه از آن کتاب چاپ شده بود. ما با یک ای میل ساده از ایشان دعوت کردیم و خودش بدون هیچ منتی آمد و حتی ضروری ندانست که ما برایش جای تهیه کنیم.

متن بیانیه ضمن ابرازهمبستگی و حمایت از اعتصاب کارگران نفتی و انتقاد از شرایط سخت کاری آنها و از پیمانکاری و انتقاد به تلاش های رژیم برای ایجاد شورای اسلامی کار، بخش بیشترآن را به تبلیغ و محاسن تشکل سندیکائی و دست آوردهای کارگران شرکت واحد و حومه تخصیص داده و به کارگران نفتی درحال اعتصاب توصیه اکید می کند که مطابق الگوی آن ها سندیکای خود را با فراخواندن مجمع عمومی و تعیین نمایندگان و تهیه اساسنامه تشکیل دهند!. آیا توصیه به چنین الگوئی در گرماگرم معرکه و در حالی که خوداین کارگران با وجودپراکندگی از طریق تشکل های ابتکاری توانسته اند یک اعتصاب سراسری و طولانی آنهم در بخشی حساس و استراتژیک مثل نفت بوجود بیاورند امری مثبت است