مروز کارگران ایران، با دست‌های از پشت بسته، درگیر یک مبارزهٔ نابرابر با نهادهای حکومتی و کارفرمایان دولتی و خصوصی بر سر دستیابی به حقوق بنیادی خود، از جمله حق تشکل، تعیین حداقل دستمزد، لغو قراردادهای موقت و پیمانی، توقف اخراج‌ها و تضمین اشتغال، دفاع از حق قانونی اعتصاب و تجمع، آزادی زندانیان سیاسی و فعالان کارگری و سندیکایی، پایان حصر رهبران نمادین جنبش سبز و …، هستند. زمان آن رسیده است که جنبش سبز نیز، بر اساس تعهد همیشگی خود به دفاع از حقوق سیاسی، اقتصادی و مدنی همهٔ مردم، فعالانه این مبارزهٔ برحق کارگران را تقویت کند

دنیائی که در آن زندگی می کنیم با بی عدالتی مهر خورده است. فقر در حال رشد است و درآمد حاصل از کار در حال سقوط و این همه در حالی است که سودهای شرکت ها هر رور بیشتر و بیشتر می شوند. با وجود اینکه علوم و تکنولوژی همواره در حال توسعه و پیشرفت قرار دارند اما همواره انسانهای بیشتری در جهان از کیفیت های آموزشی محروم می گردند.

آری به روز کارگر چند روزی بیشتر نمانده و طبیعی است که کارگران آگاه و فعالین قادر نخواهند بود که سازماندهی گسترده ای برای تجمع ، چرا که راه پیمایی با سرکوب شدید همراه خواهد بود ، انجام دهند . اما مگر قرار است در یک روز همه خواسته های کارگران عملی گردد ، روز کارگر تنها سمبلی است که به کارگران جهان نشان می دهد که همه در یک طبقه قرار داشته و تنها راه پیروزی سرنگونی طبقه سرمایه دار در همه کشورها است .

کارگران زمانی می توانند روز کارگر را گرامی داشته باشند که بتوانند بصورت مستقل و در وحدت بایکدیگر و مجزا از تشکیلات وابسته تجمع کنند و برای اینکار نیاز دارند که از امروز اعتراضات گسترده را به تجمعاتی وسیع تبدیل کنند تا در ١١ اردیبهشت نیروهای امنیتی و انتظامی قادر نباشند تجمعات را برهم زنند . با این ترتیب کارگران نباید تا رسیدن به بیشتر خواسته هایشان دست از تجمع ، تحصن ، راه پیمایی و سد کردن جاده و خیابان دست کشند و این امر زمانی تحقق می یابد که کارگران آگاه بسیاری از واحدها بدرک مبارزه مشترک حتی برای خواسته های اقتصادی رسیده و به پشتیبانی ازیکدیگر بپردازند

در دهه های اخیر فشار نظام سرمایه داری بر دنیای کار به حدی افزایش یافته که این دومی خود را صرفا در جایگاه تدافعی می بیند به این امید که به اصطلاح دستاوردهای گذشته را حفظ کند، بی آن که در این هدف توفیقی به دست آورده باشد. کارگران، دیگر به چارچوب های مبارزات سندیکایی خود کمتر امیدی دارند و فراوان دیده شده که چارچوب رسمی و سنتی را زیر پا گذاشته خشم خود را به نحوی مستقیم و ظاهرا خشونت آمیز نشان می دهند. نمونه های این گونه مبارزه به اصطلاح "قانون شکنانه" در یونان، فرانسه، اسپانیا، مصر، بنگلادش، آمریکای لاتین و غیره دیده شده که کارفرما را به گروگان گرفته اند، به اشغال کارخانه دست زده اند، ماشین و ابزارهای اداری را درهم شکسته اند و حتی در جریان زد و خورد با پلیس و دیگر عمال سرمایه کس یا کسانی کشته شده اند.

رفیق عزیز ما محمود عبادیان در جوانی پرولتری چپ و پرشور بود. در میان سالی به عنوان یک فعال مارکسیست لنینیست در اعتراضات کارگری دانشجویی روزهای شورانگیز مه ۱۹۶۸ مشارکت جست و درکنار مبارزانی همچون دانیل کوهن بندیت ایستاد و از کوبا و ویتنام انقلابی حمایت کرد. او به همراه بولدوزر رفقای فرانسوی‌اش از دیوار دوگل و پمپیدو و روشه بالا رفتند. پروفسور عبادیانخیلی زود؛ زود‌تر از حد موعوداز عرصهٔ سیاست روز کناره گرفت و به آکادمی رفت. با این همه و تا آنجا که صاحب این قلم در چند سفر همگام و همکلام او بود؛ با وجود همهٔ فراز و نشیب‌های همواره ناشی از غم نان به مارکسیسم لنینیسم به مثابهٔ دانش مبارزهٔ طبقاتی پای بند بود.

آنچه درپایان هرسال برحوزه زندگی کارگران وزحمتکشان ایران به بارمی نشیند.خاصه برسرتعیین نرخ دستمزدها، بهارآنان را دستخوش نگرانی ونوعی دلواپسی می نماید .
دراینجاسعی دارم روایت های اعتراضی، تک نوشته های انعکاس یافته درسایت دولتی ایلنا – اعتراضات فعالان کارگری–بیان خودی های رژِیم وهمچنین نماینده مجلس راعینا ازروزشمارکارگری اسفند ماه دراینجا بازآورم تا میدان قضاوت همه جانبه تری درموردمسئله دشواری دستمزد کارگران برای سال پیشرِوی داشته باشیم.