روزها و هفته های پشت سرگذاشته، با چهل سالگی انقلاب بهمن ۵۷ روبه رو بودیم. حال سال ۹۸ هم آغاز شده است. اما زندگی در پهنه جغرافیای ایران چه سخت می گذرد که شاعر می گوید: «این چه رازیست که هر بار بهار با عزای دل ما می آید». نوروز از راه رسیده و از “بهاران” خبری نیست. اما ببینیم مضمون و مفهوم انقلاب بهمن، در امر دفاع از موجودیت استقلال، آزادی و عدالت اجتماعی از فردایش چگونه دهن گشود تا پاسخگوی آن مجموعه نیروی اجتماعی باشد که انقلاب را به ثمر رساندند؟

فقط نمی توانیم برخیزیم واعتراض کنیم! ناچاریم پا به پای اعتراض مان، مفصل بندی مطالبات مان، تنظیم روابط و رویکردمان با قشرها و لایه های دیگر، صدای مستقل خودمان را هم با همصدایی هر چه وسیع تر رسانه های همسو رساتر کنیم. ما به شبکه رسانه های همسو نیاز داریم تا صدای ما بدون فیلترهای طبقات بالا و کوته نگری ها، حسابرسی ها و محدودیت های خاص طبقاتی آنان هر چه وسیع تر منتشر شود وگرنه «طبقات بالا» در اپوزیسیون و «طبقه سیاسی» در حاکمیت ما را گروگان خواهند گرفت و اگر نتوانند از تار و پود خشم برحق طبقاتی کارگران و زحمتکشان و جنبش مطالباتی ما بساط قدرت و خودکامگی خویش را بیافند، پرپر هم بزنیم، قطره اشکی برای مصائب بی پایان ما نخواهند ریخت.

فضای موجود نشان می دهد ، حداقل دستمزد کارگران را نمی خواهند حتی در سطحی که از گرسنگی نجات پیدا کرده و توانایی بازتولید نیروی کارشان را داشته باشند ارتقا دهند. واقعیت مسلم این استکه؛ هم برای دولت به سان بزرگترین کارفرما و هم تمامیت کارفرمایان کشور، پول و موجودی است ولی سیاست عادلانه توزیعی نیست و نفع طبقاتی ای که دولت روحانی دنبال می کند اجازه نمی دهد که فقر و فلاکت طبقات پائین و اردوی بزرگ کار و زحمت کشور جبران شود. بدون اعتراضات گسترده و حضور پیگیرتر در جنبش مطالباتی نمی توان به سیاست های ناعادلانه و ریاضتی و سرکوب نفس گیر مزدی خاتمه داد.

اسفند ماه همواره ماه دلشوره و دلواپسی لایه های گوناگون اردوی کار جامعه ما در قبال تعیین نرخ دستمزد سال آینده اش بوده است . امروز با توجه به بحران عمومی حاکم بر جامعه ما در قبال اختلاس ها و مافیای قدرت که جزپُرکردن جیب و سائیدن سرانگشتان خویش فکر و ذکری ندارند . حدّت اخبار و گزارشات کارگران، ما را در برابر این واقعیت قرار می دهد که بپرسیم طبقه ما به کدام سمت می رود؟

اهمیت کار زنان برای کارفرمایان از آنجا ناشی می شود که علاوه بر استثمار طبقاتی، با اعمال تبعیض جنسی به بهره کشی مضاعف زنان کارگر برای کسب سود بیشتر مبادرت می کنند. در این میان زنان کارگر بار فقر و ناهنجاری های ناشی از این تبعیضات مضاعف را به دوش می کشند و دولت نیز اقدام جدی برای جلوگیری از این تبعیضات ناروا بە عمل نمی آورد. بە رغم این کە اقدامات ضد کارگری دولت بطور کلی متوجە تحدید حقوق همە کارگران است، با این وجود تغییراتی مانند؛ حذف و تعدیل قوانین حمایتی و بطور کلی مقررات زدایی از مناسبات کار و سرمایە کە توسط دولتها دە ها سال است در کشور اعمال می شود حقوق زنان کارگر را بیش از مردان تحت تاثیر قرار دادە است.

بدیهی است که تشکل‌های مستقل زنان کارگر باید از بطن کارگران و توسط خودشان شکل بگیرد، در آن‌صورت است که می‌توانند نقش تاریخساز خود در جنبش زنان و درجنبش کارگری را ایفا کنند. در غیر این صورت، اگر قرار باشد مثل اکثر تشکل‌های فعلی کارگری که از عده‌ای روشنفکر تشکیل شده که عمدتا ارتباطی با طبقه کارگر ندارند تشکیل شوند، همان به آن‌ها خواهد رفت که بر این تشکل‌های روشنفکری مدعی کارگری رفته است و می‌رود.

طبق آمارهای رسمی و دولتی به طور متوسط روزانه چیزی حدود پنج کارگر جان خود را به دلیل حوادث ناشی از محیط کار از دست می‌دهند. جمهوری اسلامی در این عرصه نیز همانند بسیاری از عرصه‌های نامردمی دیگر، همچنان در دنیا رکورد می‌زند. ضمن آنکه طی سال گذشته شمار دقیق و درست آمار کشته‌شدگان حوادث کارگری، از رقم نوزده هزار نفر هم فراتر رفت. با این همه مدیران بی‌انگیزه و ناکارآمد کشور چشمان خود را بر این حوادث ناگوار می‌‌بندند تا ابعاد این فاجعه‌‌های‌ انسانی را ناچیز و بی‌اهمیت بشمارند.

باید به حسن روحانی گفت : درجابجایی سازمان تامین اجتماعی که یک موسسه عمومی غیر دولتی و سازمان بین النسلی است که دولت صاحبش شده و در امر واگذاری آن به بخش خصوصی با فرمان "اینها را جمع کنید!" هیچ چیزی به خودی خود بر سرجایش قرار نمی گیرد . همین هفته پیش بود که خبر گزاری ها اعلام داشتند: یک قلم صادرات عسکر اولادی ۱۶ میلیون یورو و حقوق یک ماه معاونان شهردار تهران ده تا دوازده میلیون تومان است ، در حالی که بسیاری از کارگران به دلیل اوضاع سخت معیشتی شان خواهان آن شده بودند که یک ماه عیدی و پاداششان را زودتر دریافت کنند در صورتی که همه ساله در اسفند ماه عیدی کارگران پرداخت می شد ولی تا اینجای کار صدای هیچ کارگذار حکومتی در امر پاسخگویی به این خواست توده کارگران بلند نشده است.

من فکر می کنم به وجود آوردن یک جنبش چیز اراده گرایانه ای نیست که عده ای روشنفکر دور هم جمع شوند و تصمیم بگیرند که آن را بسازند. جنبش باید از بطن جامعه به وجود بیاید که آن هم مستلزم یک پروسه تاریخى از مناسبات اجتماعى، تولیدى، فرهنگى، اقتصادى و سیاسى است که شرایطى را به وجود می آورند که دیگر تحمل آن برای عده ای از آدم ها غیرممکن است، بنابراین به شکل های مختلف طغیان می کنند.