نه تنها در هند و آفریقای جنوبی، که درجه‌ای از فعالیت سیاسی به سرمایه تحمیل شده و به رسمیت شناخته شده است، تعدادی از احزاب پارلمانی به نام کارگر فعالیت می‌کنند و کارگران می‌توانند، حتی با قتل عامی که از آنها در معادن ماریکانای آفریقای جنوبی شد، با بسیج توده‌ای خود و خانواده‌هایشان، با اعتراض پیگیر، دولت و مٶسسات بین المللی سرمایه را وادار به عقب نشینی کنند و به بخشی از مطالباتشان برسند، بلکه در همان چین هم که هر مبارزه و اعتراضی با مشت آهنین دولت و سرکوب مستقیم از جانب اتحادیه‌های دولتی روبرو هستند، کارگران با دخالت همه جانبه و پیگیر فعالین کارگری، مطالبات خود را به دولت تحمیل کردند.

می توان گفت: جنبش اعتراضی دارد راه می افتد و کشور آبستن حوادث بزرگیست. این را راحت می شود حس کرد. در این وضعیت حساس، توجه مهم و حیاتی اینستکه باید دراینگونه رویارویی ها با حداکثر نیرو و با حداکثر تدارک وارد بشویم و هر سرکوب و بگیر و ببند را به اهرمی برای گردآوری و سازماندهی مستقل تشکلات و شبکه های متصل بهم ، باز با حداکثر حمایت و حداکثر همراهی و پشتیبانی از سرکوب شده ها تبدیل کنیم . تنها از این طریق استکه می توان همین همبستگی را هم به نوبه خود به اهرمی بزرگ برای گسترش جنبش مطالباتی مزد و حقوق بگیران کشور تبدیل نمود!

در شرایطی که حاکمیت و سرمایه، بدترین حملات را به حق حیات و معیشت اردوی کارو به سود سرمایه سازمان می دهد . جنبش کارگری بیش ازهرزمان به اتحاد و همبستگی نیازدارد. مبارزه برای مطالبات کارگری، حق انحصاری هیچ گرایشی نیست و با هیچ میزان فیل هواکنی های رسانه ای هم نمی توان چنین انحصاری را در افکار عمومی القا کرد. این حقانیت را برای خود قائل نباشیم که ما تنها مبارز راه آزادی و حقوق کارگری هستیم و دیگران باید برای ادامه مبارزه ازما کسب تکلیف نمایند یا به ما بپیوندند تا ما رستگارشان نماییم .

موقعیت اعتراضات کارگری بدون شک از هر دوره دیگری بهتر و این اعتراضات وسیع تر شده اند. جمهوری اسلامی با چنگ و دندان و با هر شیوه ممکن جلوی متشکل شدن کارگران را گرفته است تا بلکه جلوی هر چه وسعت بیشتری گرفتن این اعتراضات را بگیرد. این رژیم اما هر کاری که بکند، وظیفه ما در جنبش کارگری پس زدن تعرض این دولت ضدکارگری است که باید راههای گوناگون و بهتری را پیدا کنیم که بر ضعفهای جنبش کارگری غلبه کنیم و راه پیشروی را هموار.