اگر از تمایلات جناح های تمامیت خواه درون حکومت که خواهان بازگشت همه چیز به روال قبل از ظهور کابینه روحانی و مصادره آرای مردم در آن چیزیست که اسمش را انتخابات گذاشته اند بگذریم و اگر از تمایلات جناح های اصلاح طلب و اعتدال گرایان حکومت که خواهان شرکت حداکثری مردم در انتخابات هستند و همیشه تبلیغ می کنند شرکت در انتخابات کارزاریست که مردم در آن سرنوشت خود را تعیین می کنند نیز بگذریم چیزی که باقی می ماند خواسته های مردمی است که باید پاسخی هائی برای سئوالات درون ذهن خود در مورد این به اصطلاح کارزار بیابند

واضح است که اعتراض به وضع موجود و بخصوص به آن شرایط غیرانسانی‌ای که کارگران مورد اشاره نامه فوق در آن مجبور به کار شده‌اند، امر مهمی است که باید انسان‌های هر چه بیشتری را به این امر تشویق کرد. نوشتن نامه اعتراضی، حتی سئوال کردن با لحن اعتراضی و زیر سئوال بردن این وضع، امضاء طومار، نوشتن نامه همبستگی، پیکت کردن، اعتصاب، راهپیمائی و غیره همه از انواع تاکتیکهای مشخصی هستند که کارگران بارها و در موارد مختلفی از آنها استفاده کرده اند. اما هر اعتراضی فقط جای خودش تأثیرگذار است.

جایگزینی سوخت فسیلی با سوخت الکتریکی در خودروها نوعی مقابله با آلودگی محیط زیست است، که صرف نظر از نابودیِ تدریجی طبیعت اکنون حتا نفس کشیدن را برای انسان ها به امر مرگباری تبدیل کرده است. همچنین، بی نیازی خودروها از راننده و اتصال کامل آنها به اینترنت میزان بالای رفاه و آسایش انسان ها را هنگام مسافرت و رفت و آمدهای روزمره نشان می دهد. اما این نیز به همان اندازه مسلم است و نیازی به توضیح چندانی ندارد که این تحولاتِ رفاه آفرین و آسایش زا آنگاه که در متن واقعیت دنیای سرمایه داری قرار می گیرند به ضد خودشان بدل می شوند. در اینجا فقط به دو پیامد این تحولات اشاره می کنم.

تبصره ۳۳ می خواست به مدت دو سال جوانان زیر ۲۹سال را با بیست و پنج درصد زیر حداقل دستمزد، خارج از شمول قانون کار و بیمه اجتماعی به کار بگیرد. در حقیقت می خواستنند از بیکاری انبوه جوانان دانش آموخته برای درهم شکستن باز هم بیشتر دستمزدها، ارزان تر کردن ارزش نیروی کار و نابودی مطلق امنیت شغلی کارگران استفاده نمایند. اما با مجموعه مخالفت های صورت گرفته درسطح کارگران درون ومدافعین حقوق کارگران در خارج ازکشور ، عقب نشینی نمودند.

هیچ آدم عاقلی خشونت را تایید نمی کند، اما خشونت درجامعه سرمایه داری تنها مختص به خشونت علیه زنان نیست. آن مادری هم که بچه اش را می زند او هم خشونت می کند. حکومتی هم که مردمش را شلاق می زند که دیگر خشونتش عریان است، به کل حامعه خشونت می کند ، پلیسی که به مردم خشونت می کند، این خشونت تنها مربوط به آن کارگری نیست که زنش را می زند، هر چند بحثی نیست که در این رابطه باید کار فرهنگی شود، اما از دیدگاه من، جنبش کارگری نظرش این است که همواره با همه ی اشکال خشونت باید برخورد شود. اعدام در جامعه یک خشونت عام است. یک جنایت است از نظر همه ی ما، چه جنبش کارگری و چه جنبش زنان که پرچمدار مخالفت با اعدام هستند. اعدام، جنگ، شلاق، خشونت مرد علیه زنش، خشونت مرد علیه مرد، خشونت زن علیه کودک…