یازده ماه پس از مرگ مشکوک دکتر زهرا بنی یعقوب در بازداشتگاه ستاد امر به معروف و نهی از منکر همدان ، قاضی یکی از شعبه های دادسرای کارکنان دولت مستقر درتهران ، از خانواده بنی یعقوب خواسته تا یک پزشک متخصص مغز و اعصاب را به عنوان ناظر برای شرکت در کمسیون پزشکی بررسی کننده این پرونده ، معرفی کنند.

ما فمینیست ها تلاش کرده و می کنیم فضایی غیر از آن چه تاکنون درجنبش سیاسی، فرهنگی و اجتماعی ایران مرسوم بوده است، بسازیم. فضای ارعاب، برخوردهای شخصی و انگ زدن به مخالفین و سکوت در مقابل کجروی ها و اشتباهات همراهانمان و یا مماشات با نظراتی که به آن نقد داریم از ترس این که مبادا آب به آسیاب دشمن بریزیم. به نظر من سکوت از ترس دشمن در دراز مدت همواره به ضرر مبارزین خواهد بود و صداقت از تمامی محاسبات و توجیهات برتر است.

در دورانی كه من یك دقیقه سكوت را كار كردم رئیس جمهورش هم صراحتاً اعتراف كرد قتل های زنجیره ای توسط بدنه ای از وزارت اطلاعات اتفاق افتاد و این اعتراف پخش شد. الآن نه رئیس جمهور راجع به این چیزها حرف می زند و نه می گذارند شخص دیگری حرف بزند. "یك دقیقه سكوت" در آن سال ها اجرا شد، ولی امسال به آن مجوز چاپ ندادند.

كاربرد مفاهیم كلان (و عموماً سیاسی) برای نقد و كوچك شمردن حركت های عملگرا در جنبش زنان سابقه ای دیرینه دارد. 30 سال پیش، خواسته های حقوقی زنان همچون حق انتخاب آزادانه پوشش یا حفظ قانون حمایت از خانواده، بواسطه مفاهیم كلانی همچون «مبارزه با امپریالیسم» بی ارزش شمرده می شد و حتی بازدارنده انقلاب تلقی می گردید. بسیاری از نیروهای مترقی مدافع انقلاب – خواسته یا ناخواسته – با چنین مفاهیمی باعث تضعیف جنبش زنان (و بسیاری جنبش های مستقل دیگر) شدند.

قربانيان «قتلی ناموسی»، که در اثر وحشي گری بی مثالش، وجدان عمومی پاکستان را، پاکستانی که در اثر تکرار با اين نوع جنايات به نوعی خو گرفته، از هفته ها پيش جريحه دار کرده است.
حميده، رقيه و رحيمه به نام سنت کشته شدند. جنايـت آنها اين بود که تصميم گرفته بودند با مردی که خود برگزيده اند، ازدواج کنند و ازدواج با عموزاده های برگزيده ی ايل – عمرانی- را نپذيرفتند.

مهناز افخمی: همانطور که اشاره کردم، روحانیان سنتی با اهداف ما به شدّت مخالف بودند. دغدغۀ خاطر آنان تنها مذهب نبود، بلکه بیشتر ناشی از علاقۀ آنان به حفظ و افزایش قدرتی بود که در اجتماع از طریق رتق و فتق امور خانواده به دست آورده بودند که البته یک بُعد قوی مادی هم داشت. از سوی دیگر، گروه های چپ بودند که اصولا هرقدمی را که برای بهتر کردن وضع زن برداشته می شد به شاه نسبت می دادند و آن را نمادی از تلاش او برای ارائه چهره ای مترقی ولی ساختگی از جامعه ایران می خواندند.

زهرا فقط ۱۱ سال داشت. ۱۱ سال و هزار آرزو. می خواست "درس بخواند، روزنامه نگار شود و از دخترهای بدبخت دفاع کند". به هیچ کدام از آرزوهایش نرسید. پدرش می خواست به مردی ۳۵ ساله شوهرش دهد . دخترک تنها بود و بی پناه. مخالفت که کرد کتک خورد، بیشتر از همیشه، طاقتش که تمام شد خودش را کشت. با قرص برنج.
چند روز پیش از خودکشی زهرا مادرش خبردار شده بود که می خواهند دخترش را شوهر دهند، یکی از همسایه ها خبرش کرده بود تا شاید بشود جلوی فاجعه را گرفت.

حجاب در ایران تنها یک امر فرهنگی نیست و با اعمال خشونتی گسترده از سوی نهاد دولتی تحمیل می شود. از همين رو مبارزه با حجاب اسلامی در ایران به مسئله حقوق بشر و امر آزادی و برابری تبدیل شده است.
زنان ایرانی در مبارزه برای آزادی پوشش که فقدان آن نمادی از بی حقوقی همه جانبه آنهاست به پشتیبانی زنان آگاه و آزادیخواه جهان نیاز دارند.

مدتی است باخبر شدیم که نسرین ستوده پس از سالها تلاش مستمر، کاندید دریافت جایزه حقوق بشر ایتالیا شده است اما فروتنی وی از یک سو و شرایط بحرانی جنبش از سوی دیگر موجب شد که این مصاحبه و نیز تبریک و تهنیت از سوی مدرسه فمینیستی به وی برای این موفقیت بزرگ که دستاوردی برای کل جنبش زنان (و به ویژه کمپین یک میلیون امضاء) محسوب می شود، به تعویق افتد. اینک بدین مناسبت به گفتگویی کوتاه با وی می نشینیم.

آیا جنبش زنان در شرایط کنونی باید به نفع «جناح مصلحت گرا» وارد نبرد انتخاباتی شود و چرا؟ یعنی اگر دولت نهم مهم ترین مانع در برابر جنبش زنان ارزیابی می شود و پیروزی جناح های مصلحت گرا، «پیش زمینه» فعالیت برای مبارزات زنان است، حال برای آن که جناح های قبلی را بار دیگر به عرصه قدرت باز گردانیم آیا می بایست از توان و ظرفیت جنبش زنان برای این کار استفاده کنیم؟

به نظرمی رسد که دولت احمدی نژاد با ارائه این لایحه حداکثری و تماما ارتجاعی، ناشیانه دست به لانه زنبور برده بود و با برانگیختن بیشترین همگرائی در میان پوزیسیون واپوزیسیون و به هم ریختن صفوف خودی و غیرخودی، چالش بزرگی را در برابرخود بوجود آورد. چالشی که امکان برنده شدنش در آن پیشاپیش زیر سؤال قرارداشت و عملا هم چیزی جز آش نخورده ودهان سوخته نصیبش نشد. به ویژه در شرایطی که باندهای درونی حاکمیت سخت به جان یکدیگر افتاده اند و هرروز به یکدیگر پشت پا می زنند، اقدام دولت نتوانست حتا از حمایت حداقل سایر جناح های طبقه سیاسی حاکم برخوردار باشد.

نه، نمی دانم، اصلاً به گوشم نخورده.» این کلمات در مقابل سوال ساده آیا می دانید «لایحه حمایت از خانواده» چیست، تکرار می شود. بارها و بارها. فرقی نمی کند کجای شهر تهران ایستاده باشی و با زنی از چه قشری صحبت کنی. واقعیت این است که زنان تهرانی نسبت به آنچه در مجلس می گذرد، بی تفاوتند و چندان علاقه یی هم به دانستن آن ندارند.

اميد دارم با دوباره فعال شدن نيروهای ‌قديمی و ورود داوطلبان جديد و راه‌اندازی وبلاگی تازه فعالان كمپين در كرمانشاه نيز چنين مسيری را تا رسيدن به برابری طی کنند و بار ديگر نام كرمانشاه را بر صدر شهرهای ‌فعال كمپين بنشانند

خانمی کنار دستم ایستاده، با دو بچه و کلی وسایل. خواستم از فرصت استفاده کنم، یکی از کارت ها و بروشورهای لایحه­ ی حمایت از خانواده را درآوردم و به سمتش رفتم. همین که من را با آن کاغذها دید گفت که «شما همان نیستید که پارسال همین جا از من امضاء گرفتید؟» چقدر خوشحال شدم. احساس غرور می­کردم از این که کمپین به این شکل گسترش یافته و این مساله همگانی شدن کمپین و آشنایی افراد با قوانین تبعیض آمیز را بیشتر نشان می­داد.

برای یک مبارز و مصلح پراگماتیست، تئوری راهنمای عمل و ابزار رسیدن به خواست هاست. یعنی فکر و توان اندیشندن انسان به او کمک می کند که بداند با شرایط، چگونه کنار بیاید و چگونه آن را تغییر دهد که کمترین صدمه متوجه او شود. کوشش پراگماتیست ها آن بوده و هست که خواص آگاهی یافتن انسان را دریابند. در واقع جان دویی می خواست بداند که ذهن انسان چگونه کار می کند.

باید از خودمان بپرسیم که اگر زنان عدالت خواه و مبارز ایرانی، به ویژه در کمپین یک میلیون امضاء دست اتحاد و همکاری برای اصلاح قوانین ظالمانه نمی دادند و لااقل طی دو _ سه سال گذشته، با پرداخت هزینه از زندگی و حیثیت و عمر خود، در «روند امور» دخالت نمی کردند آیا اساسا امروز شاهد این همدلی و حساسیت مسئولانه جامعه در مورد لایحه ضدخانواده می بودیم؟

گمان می کنم کمپین که تا کنون بیش تر انرژی خود را مصروف آگاهی بخشی و جمع آوری امضا در میان مردم کرده است، باید پا را از انتقاد به فقه موجود و استفاده صرف از محل مناقشات علما فراتر نهد و با شفاف سازی، نحوه بهرمندی خود را از فقه پویایی که گویا از اصول مورد پذیرش آن است، مدعیات خود را در متنی مدون و قابل طرح، تنظیم کند

در ایران بر اساس باورها و سنت، كه پوشش قانونی هم به خود گرفته، مردان می‌توانند چهار زن دائم و بی‌شمار موقت داشته باشند. در این راستا رسوم فرهنگی دیگری هم وجود دارند كه از این نگرش و قانون به سود خود استفاده می‌كنند.

ما زنان ایرانی می توانیم برای همنشینی سیستم های سمبلیک گوناگون و گاها متضاد در کنار هم، بدون آن که یکی به نفع دیگری حذف شود، به توافق برسیم. یعنی توافق بر سر آن نیست که کدام «بد» و شائبه «حکومتی» و یا مذهبی و غربی دارد و کدام «خوب» و سابقه «غیرحکومتی» یا «بدیل» دارد بلکه توافق می تواند بر سر آن باشد که چگونه نیروهای گوناگون به رغم تفاوت های فکری، عقیدتی، مذهبی، قومی، جنسیتی و... کنار یکدیگر زندگی عادلانه و مسالمت آمیزی داشته باشند

هر کس گذری به تهران داشته باشد، به طور حتم شاهد حضور قدرتمند زنان در همه جای شهر خواهد بود. امکان ندارد شما این حضور قدرتمند و گسترده را در گوشه و کنار شهر نبینید. اگر به ادارات دولتی بروید آنان را چه در شکل نظافتچی و یا رئیس اداره و یا نماینده پارلمان خواهید دید.

دیروز حوالی ظهر دوست وکیلی تلفنی خبر محکومیت من و سه کنشگر دیگر کمپین یک میلیون امضاء را می دهد. هر 4 تای ما به 6 ماه حبس تعزیری محکوم شده ایم. بنا بر حکم صادره هر 4 نفر ما با نوشته هایمان در سایت های زنستان و تغییر برای برابری بر علیه امنیت ملی اقدام کرده ایم!


نوشته های خودم و یارانم در جنبش زنان و کمپین یک میلیون امضاء را در ذهنم مرور می کنم. به راستی ما کدام امنیت را آشفته ایم؟ نوشته های ما علیه کدام قانون تبلیغ کرده است؟ نوشته ها و اعمال ما ذهن چه کسانی را مغشوش کرده است؟

برخلاف بسیاری از قضات شریف در قوه قضاییه كه معتقدند با ایجاد رعب و ترس از بازداشت نمیتوان امنیت ایجاد كرد و بر اساس توصیه های تعدادی از ریش سفیدان میانهرو درون حكومت كه در شرایط كنونی اجرای نظریه النصر بالرعب را دارای نتیجهی معكوس میدانند و به قول صریح یكی از مسؤولین رده بالا ولی معتدل كه سخنانش در مطبوعات نیز چاپ شد و اخیراً گفته بود مردم را با سركوب نمیتوان نگهداشت

به راستی در این ربع قرن چه بر جامعه ی ایران رفته است؟ مسبب فرو ریختن ارزشهای انسانی در جامعه ی ایران چه کسانی هستند؟ به جز فاسدان و جانیان دین فروش که خدا و محمد و علی را در تیمچه ی دروغ و تزویر و ریا چوب حراج زدهاند، انگشت اتهام را باید به سوی چه کسان دیگری نشانه گرفت؟