"کنوانسیون استامبول" در سال ۲۰۱۱ توسط وزرای امور خارجه ۱۳ کشور عضو شورای اروپا در استامبول به تصویب رسید و ترکیه اولین کشوری بود که به این پیمان پیوست. اکنون ۴۷ کشور دیگر علاوه بر کشورهای اروپایی به این پیمان پیوسته اند. هدف این پیمان مقابله با خشونت علیه زنان ، خشونت خانگی، تجاوز در زندگی زناشویی و آزار جنسی و جنسیتی و هر گونه تبعیض علیه زنان، حمایت از زنان قربانی خشونت و همچنین پیگرد قانونی کسانی است که مرتکب خشونت شده اند.

در طول عمر کتابخوانی هیچوقت نشده بود که نتوانم خواندن کتابی را به راحتی ادامه بدهم، نشده بود که مجبور شوم بین نوبتهای خواندن فاصله بیندازم تا شاید کمی از سنگینی آن کاسته شود. اما این کتاب، قاعده را بر هم زد. خواندن آن آسان نیست، نفسگیر است. آنچنان روان و اعصاب و احساسات آدمی را تسخیر میکند و آنچنان سنگین و تأثیرگذار است که نمیتوان منقلب نشد، نمیتوان متأثر نشد. نمیتوان آنرا به آسانی خواند و تمام کرد و در قفسه گذاشت. زنان این کتاب همیشه با خواننده میمانند. او را ترک نمیکنند. آنچه بر آنها گذشته است فراموش شدنی نیست. چهرۀ واقعی جنگ را اینجا میتوان دید.

برای درک نگرانی زنان افغانستان کافی است که گفته های هیلاری کلینتون در مورد کمک آمریکا به اسلامیون افغانستان و از جمله طالبان را یادآوری کنیم. او می گوید که آمریکا در مسلح کردن اسلامی های افغانستان در مقابل نیروهای شوروی سابق نقش تعیین کننده داشته است. و اکنون هم برای بیرون کشیدن گلیم خود از منجلاب خودساخته، در حال معامله کثیف بر سر حقوق زنان با طالبان است. برای افشاء این معامله کثیف نه تنها زنان افغان بلکه تمامی کسانی که مدافع حقوق زنان و حقوق بشر هستند باید در برابر این "معامله کثیف قرن" بایستند و به هر شکل ممکن با آن مقابله کنند.

با پشت سر گذاشتن روز جهانی زن در ۱۸ اسفند امسال، نهاد ویژه امور زنان در سازمان ملل خبر داد که بنا به تازه‌ترین اطلاعات، حقوق زنان و سهم مدیریتی آنان در جهان در معرض تهدید است و برای رسیدن به برابری جنسیتی، هنوز مسیری طولانی در پیش است.
نهاد ویژه برابری جنسیتی و توانمندسازی زنان در سازمان ملل، موسوم به «سازمان ملل، زنان» (UN Women)، در بیانیه‌ای تازه نوشت که در حال حاضر، فقط در ۲۲ کشور رئیس جمهور یا شخص اول حکومت زن است و با سرعت فعلی تحول به این سمت، رسیدن به برابری جنسیتی در سطح سران دولت‌ها ۱۳۰ سال طول می‌کشد.

اینک اگر بر این باور باشیم که بدون مشارکت برابر زنان با مردان در صحنه سیاسی بویژه صحنه نمایندگی و قانونگذاری، تصور دمکراسی نا ممکن است و نیز دمکراسی بدون اقتصاد و فرهنگ معنا و مفهومی پیدا نمیکند متوجه خواهیم شد که کشورهایی که سابقه دیرین در امر دمکراسی دارند و از اقتصاد و فرهنگی برتر نسبت به دیگران به خود می بالند نه تنها در حوزۀ سیاسی سلطه خودکامۀ جهانشمول خود را در لوای زیباترین زیورهای دمکراسی در انتخابات به ویژه در مورد زنان پنهان می کنند بلکه در حوزۀ اقتصاد، مبانی و اصول آنرا به طرز وقاحت باری در بازار سرمایه به حراج گذاشته اند و در حوزۀ فرهنگی آنرا به ترویج انبوه فرآورده های صنعتی که اصطلاحا به آنها تولیدات زنجیره ای (melting pot) گفته می شود، تبدیل کرده اند.

برای اینکه زنان کشورمان به منزلت انسانی خود برسند باید قوانینی تصویب شود که برابری زنان و مردان را در همه عرصه های سیاسی، اجتماعی، اقتصادی تضمین کند. و البته در ادامه، کار فرهنگی همه جانبه برای ریشه کن کردن سنت های عمیق مردسالاری در همه عرصه های زندگی انجام شود. کار فرهنگی باید از طریق آموزش زنان و مردان، رسانه های عمومی و نهادهای مدنی مستقل و از جمله تشکل های مستقل زنان، که در حوزه های مختلف برای برطرف کردن تبعیض فعالیت کنند، عملی شود.