رژیم جمهوری اسلامی ايران روز چهارشنبه با اعدام عليرضا ملا سلطانی متهم به قتل روح الله داداشی، از قوی ترين مردان ايران که بر طبق قوانین جهانی زير سن قانونی بود. بار دیگر با بی توجهی به پیامها و هشدارهای مجامح جهانی و حقوق بشری وی را در ملاء عام اعدام کرد. اعدام اين متهم در حالی رخ داد که وی تنها ۱۷ سال سن داشت و عفو بين الملل و سایر سازمانها و شخصیتها جهانی و ایرانی در نامه های برای مقامات جمهوری اسلامی خواستار توقف اجرای حکم اعدام وی شده بود.

امروز روزجهانی کودک است. اما فردا قرار است کودکی 17 ساله در ملاعام اعدام شود. بر اساس اطلاعیه روابط عمومی دادگستری استان البرز، حکم اعدام عليرضا ملاحسني، نوجوان 17 ساله ای که به اتهام قتل روح‌الله داداشی در 25 ام تیرماه 1390 دستگیر شد، روز چهارشنبه 30 شهریور 1390 (فردا) در ملا عام اجرا خواهد شد.

من کشتار سال ۶۷ را نه می بخشم و نه فراموش می کنم و این به معنی آن نیست که به دنبال انتقام جویی هستم. من از قانون بربری قصاص و"چشم در مقابل چشم، دست در مقابل دست" بیزارم. به قول گاندی "چشم در مقابل چشم سرانجام دنیا را کور می کند". قصاص عاملین این جنایت نه بیژن را زنده می کند و نه کودکی و نوجوانی من را به من باز می گرداند. من به دنبال عدالت، حقیقت و روشنگری هستم. این حق من است که بدانم چرا بیژن اعدام شد؟ چه کسانی چنین تصمیمی گرفتند و چرا؟ چه کسانی مجریان این تصمیم بودند؟ چرا هیچیک از ارگان های دولتی، وزارتخانه ها ، مجلس، و یا هیات دولت آن را افشا نکردند؟ چرا هیچکدام از وزرا، نماینده گان مجلس، کارمندان وزارت اطلاعات، کارمندان دادگستری، کارمندان زندانها و ... به این جنایت علیه بشریت اعتراض نکردند؟

دراین زندان بهداشت وجود واقعی ندارد . در عوض وجود سوسک، شپش ، موش و... کاملا" عادی شده و به وفور یافت می شوند.وضعیت سرویس های بهداشتی افتضاح است که حال هرکسی را به محض ورود به هم می زند و برخی از زندانیان تازه وارد چند روز اول را با حالت شدید تهوع سر می کنند.جای شستن ظروف، لباس ، محل توالت و حمام همگی در یک فضای بشدت کثیف و بسیار کوچک و متروک می باشد.نمونه این وضعیت را فقط در زندانهای قرون وسطا که در فیلم های تاریخی دیده ایم می توان تجسم کرد.

کمیسیون حقوق بشر اسلامی در ایران در سال1374 بدنبال تصویب قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل متحد درسال1993 معروف به اصول پاریس برای تشکیل نهادهای ملی حقوق بشر، تشکیل شد. این کمیسیون به دلایل متعددی ازجمله عدم پایبندی به اعلامیه جهانی حقوق بشر و جایگزین کردن آن با اعلامیه حقوق بشراسلامی، عدم تصویب تاسیس کمیسیون توسط مجلس شورای اسلامی، و عدم استقلال ازنظرساختاری، اصول پاریس درمورد نهادهای ملی حقوق بشررا نقض کرده است...

بچه هایمان را در سال 57 از زندان آزاد کردیم ولی چندی نگذشت که آنها را گرفتند و برایشان پرونده سازی و به حکم های طولانی محکوم شان کردند. در طی این سال ها بر ما و فرزندان و خانواده هایمان چه گذشت خود داستان های دردآور بسیاری دارد که اگر تنها گوشه هایی از آن را باز گوییم، کتاب ها می شود. ما پس از سال ها تلاش و پیگیری و بی خبری، فرزندان مان را باز در زندان ها یافتیم، ولی به این دل خوش بودیم که این بار نیز آنها را به دامان خود باز می گردانیم و به این امید، بدترین شرایط زندان فرزندان مان و تحقیرآمیزترین برخورد زندان بانان با خود را تحمل می کردیم شاید روزی ... ولی این آرزو را به گور بردیم و تابستان سال 67 از راه رسید

بعد از بیست وسه سال هنوز نمی دانم،در آن تابستان داغ چگونه جان-زندگی،فراتر از دون پایگان مرگ بر بالای دارکشیده شد؟آنها بالای دار بودند و بالن های تجارت درآسمان، شاهدان آنها،بسیاری دهان به دهان خبر را شنیدند و گریه نکردند.ناباورانه به آنچه بر آنها گذشت خیره ماندند. بعد از این سالها،هنوز نمی دانم نفس های گرم شما که نفس های زندگی بود،چگونه بر دار به آخر رسید؟دیگر صدای خنده های شما نیامد و ما را نیز هیچ چیز خوشحال نکرد.