این قوانین با محدود کردن یا محو حق زنان برای کنترل بر بدن شان، حق سلامتی و زندگی زنان را نقض می کنند. به علاوه، بسیاری از کشورها قوانینی را به تصویب رسانده اند که مجازات های کیفری برای زنان بهره مند از سقط جنین و کارکنان پزشکی مجری سقط جنین در نظر گرفته اند. زنان و پزشکان در سراسر جهان به خاطر اجرای عمل غیرقانونی سقط جنین به زندان می روند. در سنگال، زنانی که سقط جنین کنند مستوجب دو سال زندان هستند. براساس آمار رسمی، در نیمه اول سال 2013، در حدود 40 زن به خاطر انجام سقط جنین در حبس پیش از محاکمه به سر می بردند. در نیکاراگوئه، سقط جنین مستوجب تا 8 سال زندان است. در ایرلند، محکومیت زندان برای این کار تا 14 سال است. در السالوادور، زنانی که جنین شان را سقط کنند، و گاهی زنانی که فرزندشان به صورت غیرعمدی سقط شود، ممکن است به قتل متهم شوند و 10 سال به زندان بروند.

مادرانی که هر روز با دیدن و نوازش ساک‌ها و نشانه‌ها و دنبال کردن گُم شده‌شان، عمرشان به سر رسید و کودکانی که فقط از پدر و مادر خاطره‌ای محو داشتند و عاقبت عکسی در قاب و ساکی، برخی حتی پدر خود را ندیده‌اند زیرا در شکم مادر بودند. همسرانی که مسئولیتی سنگین به دوش‌شان افتاده بود و این زخم را بایستی به تنهایی و بدون یار تحمل می‌کردند، خواهران و برادرانی که تنها یادی از لحظات شیرین کودکی و جوانی برای‌شان به یادگار مانده بود و برخی حتی عکسی با عزیزشان ندارند و پدرانی که با سکوت‌شان، این زخم را تحمل و برخی هم دق کردند و پدر من نیز یکی از آن‌ها بود.

شانزدهمین سالگرد قتل‌های سیاسی آذر ۷۷ فرامی‌رسد و امسال نیز به تهران خواهم رفت تا در سالروز قتل پدرومادر نازنینم، داریوش و پروانه فروهر، یادشان را در خانه و قتلگاه‌شان گرامی بدارم. در آستانه‌ی این سفر شما را به یادآوری، به تلاش برای روشنگری و دادخواهی این جنایت‌ها، و به گرامیداشت یاد قربانیان؛ پروانه فروهر، داریوش فروهر، محمد مختاری، محمدجعفر پوینده، مجید شریف، پیروز دوانی، حمید حاجی‌زاده و فرزند خردسالش کارون، فرامی‌خوانم.