منصوره شجاعی آنکه گفت آری، آنکه گفت نه! نگاهی به کتاب «صداهای آن کشتار» به کوششِ ناصرمهاجر کلمه، وقتی در بیان فاجعهای تا سی سال تکرار میشود، چنان به عادت ذهن و زبان راوی و خواننده میآمیزد که گاه به تدریج از معنا تهی میشود و وحشت و وقاحت فاجعه را عادی میکند. اما با مطالعهی نسخهی انگلیسی کتاب صداهای آن کشتار[i] که به اعدامهای جمعیِ سال ۱۳۶۷ میپردازد، چنان حیرتزده میشویم که گویی برای اولین بار واقعهای عجیب را از زبان شاهدانی غریب میشنویم: اعدام زندانیانی که پیش از محاکمه در دادگاههای چند دقیقهای، به علت صدور احکام قطعی در زندان به سر میبردند و حتی دوران محکومیت بعضی از آنها سپری شده بود و در آستانهی آزادی بودند.
|