متأسفانه در سال‌های اخیر، تفکر خامی که بیشتر ژورنالیستی است تا اجتماعی، کوشیده است، جنبش چریکی ایران را به مثابه‌ی حرکتی کور، بی هدف، حادثه‌جویانه و حتی گانگستری و در مثبت‌ترین حالت ممکن، به صورت آرمان خواهی‌ای ناکام و شکست خورده بنمایند. در صورتی که به نظر من، چنین نیست و برای داوری پیرامون آن چه که «جنبش چریکی چپ ایران» خوانده می‌شود، باید از پارامترهای مهمی چون تحلیل‌های تاریخی، اقتصادی- طبقاتی و جامعه شناسی و حتی روان شناسی بهره‌مند شد.

” به باور من تئوری و خط مشی “شکوفایی جمهوری اسلامی” تنها بخشی از معضل سازمان فدائیان (اکثریت) بوده است، اما متد و منشی که در میدانی کردن این سیاست می کوشید به تخطئه و نابودی دیگر رقبای سیاسی روی آورد، بخش غم انگیز این خطا های جبران ناپذیر است، که لازم است از سوی نسل جوان برای درس آموزی و عدم تکرار همواره مورد تاکید قرار گیرد”.

مضحک اینجاست که کورش‌شناسان ما پیوسته از کتاب عزرا یاد می‌کنند تا "آزادی بردگان به دست کورش" را مستند کنند، در حالیکه همانجا کاهن یهودی، عزرا، گزارش می‌کند که یهودیان آزاد شده همراه با "هفت هزار و سیصد و سی و هفت" کنیز و غلام که در میان آنها دویست آوازخوان زن و مرد هم بود، به اورشلیم بازگشتند.

برای اینکه دادشاه را بشناسیم و پی ببریم چرا او با وجود ضعف های خصلتی و معرفتی و اشکالاتی که از آن به راحتی نمی‌توان گذشت برای خیلی از بلوچها حکم قهرمان دارد ــ باید بلوچستان و ویژگی‌های آن را بشناسیم و بدانیم بلوچ برای یاغی احترام خاصى قائل است.
بلوچستان به دليل زخم‌هایی که بر جان دارد٬ ھميشه اميد يک ناجى و قھرمان را داشته است. قهرمانی که مقدمتاً بتواند و بخواهد بکشد و برای شلیک کردن، این پا و آن پا نکند و از خون و خونریزی واهمه نداشته باشد.