«صاحب در فضل و هنرپروری یگانۀ روزگار بود. بین وزراء آل بویه از حیث تدبیر و سیاست نظیر نداشت و رسائل و نوشته های او بین ارباب فضل و ادب شهرتی به سزا دارد. این وزیر همواره با شعرا و ادبا و اهل علم و فضیلت دمساز و معاشر بود و علاقۀ مفرطی به جمع آوری کُتُب و نُسَخ نفیسه داشت. می گویند کتابخانۀ وی را تا آن تاریخ هیچ یک از پادشاهان و وزراء نداشته است و مشهور چنان است که کُتُب وی را چهارصد شتر حمل می کرد.»