تاکید برخواست آزادی اندیشه ، قلم و بیان نه تنها بدین خاطر است که انسان بتواند به تبلیغ و ترویج نظرات و عقاید و اندیشه ها و برنامه های سیاسی ، اجتماعی، اقتصادی ... و اهداف مورد نظر خود بپردازد و از آن طریق کوشش نماید تا در اثر ترویج و تبلیغ نظرات و عقاید خود درجامعه، بسیاری را با خود همسو و همراه نماید.

اگر برای سلطنت طلبان، یعنی به حسرت نشستگان دیکتاتوری پس از ۲۸ مرداد، ضربه انقلاب ۱۳۵۷ به زخمی روانی بدل شده و آنان شب و روز خواب «گذشته های شیرین» خود را می بینند و در حسرت آن دوران رنج می برند، گناه آن از کسی نیست جز شاه مورد ستایششان و کسانی که ازو حمایت می کردند، فرمان می بردند، و چون چاکران دهان بسته در خدمت مردی قرار داشتند که همه ی منتقدان غربی اش، و حتی برخی از حامیان او در غرب، در خودپسندی و خود-بزرگ بینی او، که به انقلاب انجامید، یک صدایند. حال حسرت گذشته هیچ دردی را دوا نمی کند.

آنان که با وضع آن روز ايران و چگونگی سياست و عملکرد دکتر مصدق آشنائی دارند، نمی توانند باور کنند که دکتر مصدق در آن مقطع تاريخی که سرگرم تعيين کابينه جديد و کشمکش با شاه بود، به جای تبليغ عليه دربار به موضوعی اشاره کرده باشد که اصولا موضوع محوری آن روز ايران نبوده است.