مرگ دوست آدمی است و چه بسا برای من و تو نیز شرایطی پیش بیاید که آرزوی دیدارش را داشته باشیم و او را که در سایه نشسته و ما را می‌پاید، صدا بزنیم.
مرگ چیز خوبی است. اگر نبود ماه بر نمی‌آمد تا فرو رود. اگر مرگ نبود جهان ارزشی نداشت، زنجیره تکامل از هم می‌گسست و بشر بسان خرمنی ناکوفته که کاه و دانه اش به هم آمیخته است مهُمل بر زمین می‌ماند.

در گذشته در بالای سنگنبشته مرد بالدار یکی از نسخه‌های کتیبه منسوب به کورش (من کورش، شاه هخامنشی) وجود داشته که در فاصله بین سال‌های ۱۲۴۰ تا ۱۲۵۳ هجری شمسی ناپدید شده است.
گاهی این نگاره را به دلیل وجود آن کتیبه و نیز اینکه در پاسارگاد واقع است، نگاره‌ ای از کورش قلمداد می‌کنند که جای تردید دارد چون در سنت‌های هنری ایران و عموماً شرق باستان، بال اختصاص به شخصیت‌های مینوی و ایزدان داشته و آن را برای شخّصیت‌های زمینی ترسیم نمی‌کرده‌اند.

از روزگار هخامنشیان قرن ها می‌گذرد و کورش و همراهانش هم هزاران کفن پوسانده اند. نه دنیای ما دنیای قدیم است و نه ایران رنگ و بوی گذشته را دارد. در این شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین هایل، از کورش و منشورش نوشتن، چه دردی را دوا می‌کند؟

خواننده ایرانی با خواندن این بخش مهم کتاب در باره وجود یا عدم وجود شکنجه در زندان های سیاسی رژیم سابق (نظام سلطنت استبدادی محمد رضاشاه ) چه انعکاسی میتواند داشته باشد ؟ اینجا است که آقای عرفان قانعی فرد ، به عنوان : یک محقق بیطرف عمل نمی کند ، بلکه سعی بر آن دارد که گفته های آقای پرویز ثابتی را ، به دلیلی ، (چه دلیلی ) به کرسی بنشاند ، وبر آن مشروعیت بدهد .

پنجاه سال پیش، در تابستانِ ۱۳۴۱ (۱۹۶۲) بود که اولین کنگره ی وسیع سازمان های جبهه ملی ایران در اروپا، از ۲۴ تا ۲۹ مرداد (۱۴ تا ۱۹ اوت) در شهر ویسبادن آلمان برگذار گردید، کنگره ای که بعدأ کنگره ی ویسبادن نام گرفت.
برگذاری این کنگره ی وسیع نتیجه ی نزدیک به دوسال کار و فعالیت جدی صدها تن از اعضاء قدیمی و هواداران جبهه ملی ایران بود که به دنبال از سرگیری فعالیت سازمان در ایران و تشکیل شورای مرکزی جبهه ملی ایران در داخل کشور به تشکیل کمیته های محلی در شهرهای محل تحصیل دانشجویان ایرانی در اروپا پرداخته آنها را به مراجع مرکزی معرفی کرده بودند.

سال ۱۹۱۲ مأموران تزاری، اعتصاب کارگران یک معدن طلا را با گلوله پاسخ دادند، پراودا که بعنوان روزنامه طبقه کارگر روسیه جا افتاده بود، سنگ تمام گذاشت و نوشت خون ۱۷۰ گارگری که جان باختند هدر نرفته و پایان دیکتاتوری را نوید می‌دهد. بدون تردید انقلاب در راه است.