موسی صدر بنا به توصیه برادرش آقا رضا صدر و پذیرفته شدنش از جانب رئیس سازمان اطلاعات و امنیت ایران، سپهبد تیمور بختیار و پیشنهاد او به کشورهای ذینفع جایگزین سید عبدالله شرف‌الدین می‌شود و به لبنان اعزام می‌گردد تا با عهده دار شدن جایگاه سیدعبدالحسین شرف‌الدین در لبنان، امور شیعیان این کشور را اداره کرده، از پیوستن آنها به حرکت ناسیونالیستی عربی عبدالناصر جلوگیری کند. به عبارت دیگر، عزیمت موسی صدر هیچ ارتباطی با وصیت نامه سید عبدالحسین شرف‌الدین نداشت و ربطی هم به توصیه و پیشنهاد روحانیونی مانند آقای سید حسین بروجردی، سید محسن حکیم، مرتضی آل یاسین و غیره نداشت. تیزبینی آقا رضا صدر، برادر آقا موسی صدر، سبب اصلی اعزام او به لبنان بود.

در فرازهائی از این بخش، به بیان حالات و عکس العمل روحانیت در طول بحران تبریز می پردازیم. زیرا به طوری که می دانیم، روحانیان شیعه، خود را دلسوز و راهنمای مردم کشور می دانستند و به ویژه در بین مردم عوام کشور، دارای احترام و اعتبار بودند. و لذا آنان می توانستند در آن وانفسای قتل عام مردم تبریز با میانجی گری در پیش صمد خان، جنایات وحشتناک او را – لااقل – تخفیف دهند و یا با استفاده از منابر و امکانات دیگر خویش، فریاد مردم مظلوم تبریز را به گوش جهانیان برسانند! لیکن آنان نه تنها در کنار مردم آزادیخواه تبریز قرار نگرفتند، بلکه حتی گاهی صمدخان را در افعال جنایت بار خویش تأیید و تشویق نیز کردند.