آتشکدۀ عشق
Sun 12 10 2025
رضا بی شتاب
برای حافظ برای روزِ شعر که عشق؛ به آن می بالد وُ بال می گستراند
دلدادۀ اشعارِ توام حافظِ زیبا
ای حافظِ هستیِ زبان روحِ مُهنّا
با حافظ وُ اشعارِ خوش اش رفته سفرها
حافظ تو پناهِ من وُ تنهاییِ گویا
با شعرِ تو شادی وُ غمم همدم وُ همراه
شبها به کنارِ تو نشینم تَک وُ تنها
اسرارِ بهاران وُ نسیمِ گُلِ اعصار
دیوانِ تو جاوید وُ پُر از لالۀ صَهبا
دیوانِ تو میخانۀ خوبان وُ خدا شد
حقّا که حریمِ تو همه حیرت وُ غوغا
چون زمزمه در ذاتِ زُمُرّد بدرخشی
از شوکتِ فکرِ تو افق غالیه آسا
آوایی وُ یادی که دمد در دلِ دفتر
خوشابِ درختان وُ یکی چشمۀ دیبا
در جوهرِ تجریدِ تو گلزارِ نهانی ست
خُرَّم چو درختی که خرامیده به خُنیا
حاضر همه جا حافظِ ما حاذقِ ذوق ست
گه ساقی وُ گه صوفی وُ گه رندِ فریبا
سیمایِ تو گلگون شده از بادۀ باران
مُشکِ هنر آورده وُ پاشیده به مینا
هر واژه که مژگان بگشاید زِ تو گوید
جانا تو زلالی وُ دلیلِ رهِ دانا
اعجازِ غزل بین وُ بیان آینۀ آب
شد حافظِ ما ساحرِ این عرصۀ یکتا
الحانِ خوشِ حافظ وُ الفاظِ چو آتش
آتشکده از گفتۀ او گرم وُ مهیا
پیشِ رخِ حافظ چه کُنَد ماهِ گرانسر
دریوزۀ نورِ رخِ خورشیدِ فلک زا
افسونِ سخن حافظِ دُردانه شناسد
رازِ غزل وُ ذوقِ زمان حافظِ دنیا
الماسِ سخن بر سر وُ رویِ دلَکَم ریخت
هنگامۀ آهنگِ هُما وُ پَرِ رؤیا
هرآینه اکسیرِ سخن خلوتِ جان است
بر بالِ غزل اوجِ تو تا بامِ ثُریا
آزاده وُ فرزانۀ آزاد وُ فروزان
در خدمتِ حافظ غزلی خوان تو عزیزا
از منظرِ حافظ نظری کن تو جهان را
با گریه وُ با خندۀ حافظ شده شیدا
چون گریۀ حافظ ببرد رونقِ امواج
خاموش وُ پریشان زِ تلاطم تنِ دریا
ساقی چه بَرَد شهد وُ شرابی بَرِ حافظ
مجذوبِ سخن گفتنِ او محوِ تماشا
از پنجره بنگر که رِسَد حافظِ خوشرو
گر عاشقِ شعری تو وُ مدهوشی وُ شیوا
تَر کُن لبِ اندوهِ غزل با مَی وُ دُرداَش
با جرعۀ جانانه به رقص آ وُ به نجوا
نیکو وُ گرانبار وُ بزرگست وُ گرامی
در جلوۀ جاویدِ جهان حافظِ بُرنا
او حافظۀ جمعیِ جان وُ وطنِ ماست
آرامگه اش خانۀ خورشیدِ شکیبا
شنبه 19 مهرماه 1404///11 اکتبر 2025
|
|
