خبرنگار فلسطینی:
ما نمی‌میریم، بلکه کشته می‌شویم
Mon 1 09 2025
ملک طنطش از نوار غزه برای چند روزنامه گزارش می‌نویسد. او با وجود ترس شدید از کشته‌شدن، از کارش لذت می‌برد. می‌گوید «بعد از جنگ می‌خواهم روزنامه‌نگاری بخوانم اما می‌ترسم این جنگ جانم را بگیرد.»
۱ سپتامبر ۲۰۲۵
ملک طنطش در گفت‌وگو با لیزا اشنایدر
تاتس: خانم طنطش، شما چگونه وارد عرصه روزنامه‌نگاری شدید؟
ملک طنطش: پدرم بیش از بیست سال است که به‌عنوان فیکسر و تهیه‌کننده برای رسانه‌های خارجی کار می‌کند. با آغاز این جنگ و ممنوعیت ورود روزنامه‌نگاران خارجی به غزه، بسیاری از رسانه‌ها از پدرم خواستند که برایشان گزارش تهیه کند. اما پدرم دیگر مسن شده، توان و انرژی سابق را ندارد و خیلی زود برایش سخت و طاقت‌فرسا شد.
پیش از جنگ، من در دانشگاه برای تحصیل در رشته فیزیوتراپی ثبت‌نام کرده بودم – اما با آغاز جنگ نتوانستم ادامه بدهم. در آوریل ۲۰۲۴ برای نخستین بار به‌طور جدی روزنامه‌نگاری کردم. روزنامه هلندی دو فولکس‌کرانت از پدرم خواسته بود گزارشی با عنوان «۲۴ ساعت در زندگی یک خانواده آواره در غزه» تهیه کند. او خانواده‌ای پیدا کرد و کار را آغاز کرد – اما آن خانواده با حضور یک مرد احساس راحتی نمی‌کردند. پدرم به خبرنگاران دو فولکس‌کرانت پیشنهاد داد که من و خواهرم إناس برویم. ما به سراغ آن خانواده رفتیم، و آنها با ما خیلی راحت‌تر بودند. من یادداشت و مصاحبه‌ها را انجام دادم و إناس عکس‌ها را گرفت.
بعد از آن، پدرم شروع کرد به آموزش روزنامه‌نگاری به ما: اینکه چگونه مصاحبه بگیریم، چطور مهارت‌های عکاسی‌مان را بهبود ببخشیم. یوتیوب هم در این زمینه به ما کمک کرد.
بعد از جنگ می‌خواهم روزنامه‌نگاری بخوانم. اما می‌ترسم این جنگ جانم را بگیرد – و آن وقت هیچ‌کدام از رویاهایم را نتوانم دنبال کنم.
تاتس: چه چیزی در کارتان برایتان جذاب است؟
طنطش: احساس می‌کنم کاری برای مردم غزه انجام می‌دهم. حتی چالش‌ها و دشواری‌هایی را که ما روزنامه‌نگاران با آن مواجه می‌شویم، دوست دارم. و خوشحال می‌شوم وقتی مردم برایم پیام‌های محبت‌آمیز یا دعا می‌فرستند: این به من نیرو می‌دهد و انگیزه می‌بخشد که ادامه بدهم.
تاتس: همین حالا به چالش‌ها و دشواری‌ها اشاره کردید. دقیقاً منظورتان چیست؟
طنطش: یکی از چالش‌ها پیدا کردن افراد مناسب برای مصاحبه است. به این مشکل باید قطع مکرر اینترنت و برق را هم اضافه کرد. تا مدت کوتاهی پیش، مسئله گرسنگی هم بود – که باعث ضعف تمرکز و سرگیجه در من می‌شد. حالا که بازارها دوباره بیشتر پر از مواد غذایی شده‌اند، دست‌کم این مشکل برطرف شده است.
گاهی در جریان تحقیق به درگیری برمی‌خوریم: بعضی‌ها سنگ پرتاب می‌کنند یا حتی تیراندازی می‌کنند. برخی فکر می‌کنند ما می‌خواهیم از آنها برای پول سوءاستفاده کنیم.
و نبود امنیت عمومی هم یک دشواری بزرگ است: چون امنیت عمومی فروپاشیده، ما می‌ترسیم در حین کار مورد سرقت قرار بگیریم. علاوه بر این، مناطقی که در آنها کار می‌کنیم هر لحظه ممکن است بمباران شوند.
تاتس: طبق گزارش «کمیته حفاظت از روزنامه‌نگاران» تاکنون دست‌کم ۱۹۷ روزنامه‌نگار در غزه به دست ارتش اسرائیل کشته شده‌اند.
طنطش: کار کردن به‌عنوان روزنامه‌نگار در غزه بسیار خطرناک است، به‌ویژه با توجه به حملات مکرر و هدفمند به خبرنگاران و خانواده‌هایشان. این موضوع فشار زیادی روی من می‌گذارد – مدام به آن فکر می‌کنم. اغلب صحنه‌های وحشتناک در ذهنم مجسم می‌کنم: مثلاً وقتی در چادر زندگی می‌کردم، تصور می‌کردم که از کار برمی‌گردم و می‌بینم چادرم سوخته و خانواده‌ام تکه‌تکه شده‌اند. مطمئنم بسیاری از روزنامه‌نگاران دیگر هم همین ترس‌ها را دارند.
وقتی خبر می‌شنوم که خبرنگاری مورد حمله قرار گرفته و کشته شده، دچار وحشت می‌شوم. می‌ترسم من هم همان سرنوشت را پیدا کنم. با خودم می‌گویم: این بار آن خبرنگار را کشتند، پیش از او هم خیلی‌های دیگر را – و هیچ‌کس اقدامی نکرده تا ارتش اسرائیل را به خاطر جنایت‌هایش پاسخگو کند. چرا هیچ‌کس جلویشان را نمی‌گیرد؟
من از خودم می‌پرسم: اگر کشته شوم، آیا دنیا برایم کاری خواهد کرد؟ آیا بر اسرائیل فشار خواهد آورد که کشتار را متوقف کند؟ فکر نمی‌کنم.
تاتس: آیا می‌ترسید که ارتش اسرائیل شما را زیر نظر داشته باشد؟
طنطش: به‌نظر من ارتش اسرائیل توانایی دنبال کردن تک‌تک افراد در نوار غزه را دارد. بنابراین آنها فقط مرا زیر نظر ندارند، بلکه همه را. اما تاکنون هرگز مستقیماً با من تماس نگرفته‌اند یا به من حمله نکرده‌اند – و امیدوارم هیچ‌وقت هم چنین نشود.
تاتس: آیا با دیگر روزنامه‌نگاران در غزه در ارتباط هستید؟
طنطش: من فقط تعداد کمی از روزنامه‌نگاران دیگر را می‌شناسم – شاید به خاطر شیوه کاری متفاوت‌مان. بیشتر آنها برای شبکه‌های تلویزیونی کار می‌کنند و وقتشان را نزدیک بیمارستان‌ها می‌گذرانند، جایی که برق و اینترنت هست. اما من برای روزنامه‌ها کار می‌کنم و بیشتر وقتم را با پدرم، خواهرم إناس و دخترعمویم سهام، که برای تاتس «دفترچه‌های روزانه غزه» می‌نویسد، می‌گذرانم. ما یک تیم تشکیل داده‌ایم. فقط به‌ندرت از روزنامه‌نگاران دیگر کمک می‌گیریم – مثلاً وقتی نتوانیم برای موضوعی خاص افراد مناسب پیدا کنیم.
وقتی گاهی روزنامه‌نگاران دیگر را می‌بینم، اغلب نام مرا می‌شناسند – و از اینکه من تنها ۲۰ سال دارم، شگفت‌زده می‌شوند.
تاتس: همکاری با رسانه‌های خارجی در جریان این جنگ برایتان چگونه بوده است؟
طنطش: همه روزنامه‌هایی که با آنها همکاری می‌کنم واقعاً عالی هستند – حقیقتاً. تاکنون هیچ تجربه منفی یا چیزی برای انتقاد نداشته‌ام، بلکه برعکس. تحریریه‌ها ایده موضوعی خود، چند جزئیات و پرسش‌هایی برای شخصیت‌های گزارش را برایم می‌فرستند. من کار را پیش می‌برم، و نتیجه‌ای که منتشر می‌شود همیشه عالی از کار درمی‌آید!
تاتس: از مردم آلمان، اروپا و جهان چه انتظاری دارید؟
طنطش: کنار ما باشید. غزه – یا آنچه از آن باقی مانده – را نجات دهید. ما انسانیم، درست مثل شما. با ما همبستگی نشان دهید، علیه جنگ و گرسنگی. اعتراض کنید تا کشتار، خون‌ریزی و آوارگی‌های مکرر سرانجام پایان یابد.
به‌خاطر داشته باشید: ما «گرسنه نیستیم»، بلکه «گرسنه نگه داشته می‌شویم». ما «نمی‌میریم»، بلکه «کشته می‌شویم». ما «فقط بی‌خانمان نیستیم»، بلکه خانه‌هایمان ویران شده است.
کار من مهم است، چون حقیقت را بی‌پیرایه نشان می‌دهد – واقعیت دردناک و بی‌عدالتی‌ای را که تمام مردم من با آن مواجه‌اند.
در گفت‌وگو: ملک طنطش
ملک طنطش به‌عنوان خبرنگار با رسانه‌هایی چون تاتس، گاردین، اشپیگل و ان‌ان‌زِتس همکاری می‌کند. او ۲۰ سال دارد، اهل بیت‌لاهیا در شمال نوار غزه است و تاکنون چندین بار در سراسر این نوار ساحلی آواره شده است.
به نقل از روزنامه تاتس Taz
|
|