از رواداری تا هواداری!
Mon 8 02 2021
خدامراد فولادی
رواداری اعتقاد و عمل به آزادی و جریان ِ آزادانه ی اندیشه و بیان و تحمل ِ عقیده و نظر ِ مخالف و البته نه لزومن پذیرفتن ِ آن، و در عین ِ حال نقد ِ اندیشه ی مخالف بدون ِ اتهام زنی وبا نقل ِ قول از نظرات و ایده های نقدشونده است. بیان ِ اندیشه ونظربه طور ِآزادانه اگر بانقد ِ آزادانه و بدون ِ محدودییت وممنوعییت همراه نباشد، و اگر نقد شونده در آزادی ِ نقد ِ نظرات اش ایجاد ِ اخلال یا محدودییت و ممنوعییت نماید، یکسویه و به معنای نفی وانکار ِگردش ِآزاد ِاندیشه ونظر و در واقع مصداق ِ واقعی ِ اعمال ِ استبداد ِ رای ازسوی نقد شونده است.
رواداری در روابط ِ فردی با رواداری درمناسبات ِ عام و گسترده تر ِ نشر و پخش ِ نظرات ِ مختلف تفاوت ِ بسیار دارد که از تفاوت در خصوصییت و شمولییت ِ دیدگاه ها و نظرگاه های ایدئولوژیک سیاسی ناشی می گردد. به ویژه وقتی پای مارکس و مارکسیسم به میان می آید رواداری و اعتنا و اعتقاد به نقد و نقادی ِ دوسویه بعد ِعام تر و شامل تری پیدا می کند. چراکه مارکسیسم خودش محصول ِ نقد ِ تاریخی ِ سازمان ِ اجتماعی اقتصادی ِ سرمایه داری بااستفاده از دموکراسی ِروادارانه ی این نظام است. از این رو اگر نخواهد متکلم ِ وحده و مستبدالرای باشد خودش هم باید ضمن ِآنکه نقدکننده است نقدپذیر و پاسخگو درقبال ِ نظرات اش باشد.
مارکس و انگلس در عین ِ رواداری، هیچ گاه حقیقت و حقانییت ِ تئوری ِ ماتریالیستی دیالکتیکی ِ شناخت را فدای دوستی ورفاقت با کسی نکردند. و رواداری ِ نقادانه را به خاطر ِ هواداری از یک دوست یا یک «همولایتی» ترک ننمودند.
روی این سخنان خصوصن به سایت هایی است که ادعای مارکسیست و ماتریالیست بودن و اندیشه ی دیالکتیکی داشتن دارند و از این رو باید بیش از هر رسانه ی دیگری نقد پذیری آن هم از دیدگاه ِ مارکسیستی را در نظرگاه های شان اعمال نمایند. نه آنکه فرقه گرایی و رفاقت راکه درتضاد باآموزه ها ی مارکس ومارکسیسم است برمصالح و مقتضیات ِ تاریخی ِ جامعه مقدم بدانند.
اینجابازروی سخن صرفن با آن کسانی است که خود را مارکسیست می نامند و در جامعه ی محروم از دموکراسی و آزادی ِ بیان باید الگوو سرنمون ِ دموکراسی خواهی باشند اما هنگامی که نظرات ِ مخالف خودرا می بینند و می خوانند ابرو درهم می کشند و نه تنها مخالفت با نظرها و ایده های خود را بر نمی تابند و به آن پاسخگو نیستند، بلکه حتا نقد ِ نظرات ِ مخالف ِ مارکس و مارکسیسم را به دلیل ِ همولایتی بودن ِ فرد ِ نقد شونده بایکوت می کنند. بحث به طور ِ مشخص در باره ی نقد ِ من برمحسن حکیمی است که در تمام ِ نوشته های اش تلاش می کند با سفسطه و تحریف مارکس را آنچه نیست یعنی ایده آلیست ِ متافیزیک اندیش همفکر وهمنظر ِ خود معرفی کند ومن در نقدهای ام با استناد به کتاب های مارکس ثابت کرده ام درک و برداشت ِاو کاملن غلط و وارونه و حتا تقلب آمیز است. درواقع، من در نقد دیدگاه وبرداشت ِ حکیمی از ماتریالیسم ِ دیالکتیک و تاریخی ِ مارکس در برابر ِ ایده آلیسم ِ الهییاتی ِ حکیمی دفاع نموده ام. از این رو، طبیعی است که از مدعیان ِ مارکسیسم انتظار داشته باشم از نظرات ِ مستند و مستدل ِ من حمایت کرده و آن را در سایت های شان بازتاب دهند، تا اگر حکیمی پاسخی دارد به آن بدهد و از نظرات و ایده های خود دفاع کند. اما متاسفانه چندسایت ِ فرقه گرا وبدتر ازآن قوم گرا از درج و بازتاب ِ مقاله ی من خودداری نمودند و این نظرم که لنینیست ها به طور ِ کلی و درتمام ِ زمینه های سیاسی عقیدتی مارکسیست و مدافع ِ طبقه ی کارگر نیستند در اینجاهم تایید و اثبات شد. به بیان ِ دیگر این سایت ها که عبارت اند از دو سایت ِ موسوم به راه ِ کارگر( یکی ازاین دوسایت مقاله ی دیگرم با عنوان ِ « شورایی یعنی کدخدامنشانه» را که در نقد و رد ِنظرات ِ « رفیق بهروز فراهانی» ِ آنها- مقاله ی شوراها و انقلاب ِ روسیه- هم هست درج نکرد) و سایت ِ اخبار ِ روز و سایت ِ مبارزان ِ کمونیست، رواداری ِ نقادانه را باتعریفی که ازآن کردم وآن را یک خصلت وخصوصییت ِ مارکسیستی نامیدم ، تا حد ِ هواداری ِ فرقه گرایانه و حتا قوم پرستانه فرو کاستند، و نشان دادند مخالفت شان با استبداد ِ ولایت فقیهی و رژیم ِ اسلامی نه از جایگاه ِ اعتقاد به آزادی بیان و آزادی های بی قید وشرط ِ سیاسی بلکه فقط و فقط از موضع ِ فرقه سالارانه و با هدف ِ کسب ِ قدرت ِ سیاسی است. مسئولان و گردانندگان ِ این سایت ها همان کسانی هستند که به دنبال ِ کسب ِ قدرت سیاسی در ایران ِ محروم از آزادی های سیاسی و به ویژه آزادی ِ بیان هستند و آزادی ِ بیان و دموکراسی را به وقت ِ گل ِ نی که خودشان به قدرت برسند وعده می دهند: امروز که به قدرت نرسیده اند چنین کنند، پس آنگاه که به قدرت رسند چه هاکنند؟