|
عصر نو
www.asre-nou.net |
حاکمان این نظام سرکوبگر، در اوج روزهای بحرانی خود، در برابر هر صدای حق طلب، شمشیر را از رو بسته اند و با اعدام وسیع مبارزان سیاسی و حتی زندانیان بی دفاع زندانهای عادی، با شلیک به کولبران گرسنه و زندانی کردن انسانهای معترض به این بی عدالتی، با دستگیری کارگرانی که برای گرفتن حقوق خود فریاد می زنند، با صدور حکم اعدام برای رانندگانی که دست به اعتصاب زده اند و با هجوم، تهدیدِ روانی و سرکوب جسمی، و حتی به شیوه ای تازه با به زنجیر کشیدن یک آموزگار معترض چون هاشم خواستار در یک بیمارستان روانی و حتی با سد راه برگزاری مراسم بزرگداشت نویسنده ای مردمی چون علی اشرف درویشیان، با محروم کردن هر انسان حق طلب از کار و زندگی، و در آخرین حرکت های دیروز و امروزش، با ربودن و کشتن و سوزاندن یک کنشگرِ زیست محیطی، همچون سیاست ربودن و کشتنِ نویسندگانی چون محمد مختاری و مجمد جعفر پوینده و دیگران روی آورده است.  این امر نشان میدهد که جمهوری اسلامی، در اوج درماندگی و سراسیمگی خود، تنها سرکوب و کشتار آشکار در سطح گستردۀ کنونی را برای بقای سلطه نابکارش کافی نمیداند و همچنان سیاست کشتار و سربه نیست کردن پنهان را نیز ادامه میدهد. اما آیا صدای مردم ایران از بیم چنین سبعیتی خاموش می شود و مردم محروم از مواهبِ زندگی، از بیان اعتراض به این بی عدالتی های غیرقابل تحمل و خواستن پایه ای ترین حقوقشان برای زنده ماندن، دست برمی دارند؟ حتی خود جمهوری اسلامی نیز می داند که این صدا خاموش شدنی نیست و تجربه 40 سال سلطۀ پلشت و ناهنجار نتوانسته دمی مردم معترض جامعه را از صدا بیندازد. به راستی که تا کنون هیچ حکومتی در جامعه ما چنین مدام و همواره مورد اعتراض نبوده و صدای حق طلبانه و اعتراضِ کل جامعه چنین رسا به گوش نرسیده است. کانون نویسندگان ایران در تبعید به همراه انجمن قلم ایران در تبعید، در دفاع از آزادی اندیشه و بیان و به پشتیبانی از حق طلبی و بیان آزاد خواست ها و مطالبات انسانی مردم ایران، صدای اعتراض خود را نسبت به این سرکوب و هجوم جنایتکارانه به گوش مردم جهان می رسانند و خواهان روزگاری فارغ از هرگونه سرکوب، کشتار، حق کشی و خاموش کردن صدای حق طلبانه برای همگان است. هیئت دبیران کانون نویسندگان انجمن قلم ایران (در تبعید) 24 اکتبر 2018 |
