اعلامیه تشکلهای چپ ایرانی در امریکای شمالی
بمناسبت یادمان جانباختگان راه آزادی و سوسیالیسم و سی امین سالگرد فاجعه تابستان ۶۷
همراه با جزئیات مراسم یادمان در شهرهای شیکاگو، مونتریال، ونکوور، واشنگتن
Thu 30 08 2018
سردمداران جمهوری اسلامی لازم نبود در بهمن ۵۷ به قدرت برسند تا ماهیت عمیقا ارتجاعی و جنایتکارانه خویش را بر ملا کنند. سه دهه قبل وقتی خمینی نظریه ولایت فقیه را تدوین میکرد و در کتاب "کاشف الاسرار" رویای خلافت اسلامی را در ذهن می پروراند و یا در کتاب "توضیح المسائل" نحوه آمیزش جنسی مردان مسن با دختربچه های زیر سن بلوغ را تشریح میکرد و یا در سال ۴۱ با دادن حق رای به زنان مخالفت میکرد، باید بر همگان مشخص میبود و یا می شد که او و همفکرانش، جامعه ای قرون وسطایی مبتنی بر انگیزاسیون، قصاص، شکنجه و کشتار طلب میکنند.
وقتی آنها در مرداد ۵۷ بیش از ۴۰۰ تماشاچی فیلم در سینما رکس آبادان را جزغاله کردند تا به گردن رژیم پهلوی بیندازند و موجبات حضور بیشتر مردم آبادان و خوزستان را در انقلاب فراهم کنند، نشان دادند که چه ظرفیت ماکیاولیستی حیرت انگیزی برای رسیدن به اهداف خود با توسل به هر وسیله ای دارند و یا وقتی در راهروهای مدرسه رفاه در حالیکه هنوز محاکمه هویدا به پایان نرسیده بود با اسلحه کمری مغز او را متلاشی کردند باید فهمیده می شد که این تازه به قدرت خزیده ها چه هیولایی هستند. و یا وقتی رهبران خلق زحمتکش ترکمن را بعد از بازداشت در جریان انتقال از گنبد به تهران سربه نیست کردند و یا در تابستان ۵۸ با یورش خونین به کردستان مقاوم، راه را برای جنایات و دادگاههای صحرایی خلخالی جلاد فراهم ساختند و یا صیادان زحمتکش انزلی را به گلوله بستند و یا دانشگاههای سراسر کشور را در "انقلاب فرهنگی" اردیبهشت ۵۹ با یورشی خونین بستند، باید همگان در می یافتند که اینان چه توان هولناکی برای بازتولید خشونت و سوخت رسانی به ماشین خفقان و مرگ را دارا هستند.
لازم نبود اکثریت مردم و برخی نیروهای سیاسی خارج از حاکمیت همچون مجاهدین خلق تا سی خرداد شصت و یا حزب توده و فدائیان اکثریت تا سال ۶۲ و همچون ملی- مذهبی ها صبر کنند که نوبت سرکوب شان فرا برسد تا بفهمند سکوت و یا تائید جنایات رژیم تا قبل از آغاز دهه هولناک شصت چه عواقبی میتواند داشته باشد.
رژیم از فردای سی خرداد شصت، تصمیم گرفت در مقیاسی سراسری با برافراشتن چوبه های دار و پر کردن شکنجه گاهها از فرزندان مبارز و دگراندیشان این فلاتِ فلاکت زده و با بهره گیری از جنگ ارتجاعی ایران و عراق، پایه های حکومت قرون وسطایی را تثبیت کند. بدین ترتیب وقتی سعید سلطانپور، طلعت رهنما، محسن فاضل، کاظم سعادتی و ... را در پایان شامگاه سی خرداد ۶۰ تیرباران کردند، نوید دادند که موجی از کشتار و اعدام را در سراسر تابستان ۶۰ تا تابستان ۶۲ براه خواهند انداخت. بدین ترتیب هزاران کمونیست، مجاهد، دمکرات و دگراندیش در نیمه اول دهه شصت اعدام شدند و یا زیر وحشیانه ترین شکنجه ها جان خویش را از دست دادند.
اما اگر رژیم، اعدامهای سالهای ۶۰ تا ۶۲ را تحت عنوان ضرورت سرکوب براندازان توجیه میکرد، برای قتل عام زندانیان سیاسی در تابستان ۶۷ – حتی بر مبنای قوانین ارتجاعی خودِ این رژیم – هیچ توجیه ای نمیتوانست بتراشد. هزاران زندانی سیاسی که در بیدادگاههای این رژیم به حبس های کوتاه مدت و یا طویل المدت محکوم شده بودند به یکباره بی آنکه در زندان "جرم" جدیدی مرتکب شده باشند تجدید محاکمه شدند و در عرضِ چند دقیقه در هیاتهای مرگ تهران و شهرستانها درباره هست و نیست آنها تصمیم گرفته شد. چپها اگر خود را کماکان کمونیست معرفی میکردند و یا مجاهدین اگر سازمانشان را منافقین خطاب نمیکردند به سوی اتاقهای مرگ فرستاده می شدند. این جنایت با فتوای خمینی و در دوره نخست وزیری میرحسین موسوی و ریاست جمهوری خامنه ای و ریاست مجلسِ رفسنجانی و صدارت موسوی اردبیلی بر دستگاه قضایی کشور صورت گرفت. یعنی همان دهه خونینی که اصلاح طلبان حکومتی از ان به عنوان دهه خوب و "نورانی امام راحل" یاد میکنند که گویا با چیزهایی که اکنون در دوره "امام حاضر" رخ میدهد فرق ماهوی داشته است.
رژیم در جریان آن فاجعه سعی کرد در خاموشی مطلق و بی خبری خانواده های زندانیان سیاسی جنایات خود را پیش ببرد و خاوران پشت خاوران با گورهای جمعی اعدامیان ایجاد کند، اما در وهله نخست افشاگری مادران خاوران و در وهله بعد اعتراف نائب ولی فقیه ( حسین علی منتظری) فاش کرد که چه جنایت هولناکی در حال وقوع است. اکنون سی سال از آن فاجعه میگذرد و جنایتکاران از هر دو باند اصولگرا و اصلاح طلب بر اعمال شریرانه خود در دهه خونین شصت پای می فشارند و در بهترین حالت خواستار فراموشی گذشته ها و لاپوشانی آن تاریخ سیاه هستند. آنها در کلیت خود مشغله ای جز حفظ رژیم اسلامی و نظام غارتگرانه سرمایه داری شان ندارند. اما خیزش دیماه ۹۶ و نیز مرداد ۹۷ و بعلاوه جنبش مداوم کارگری و جنبش زنان و دیگر جنبشهای اجتماعی کشورمان ثابت کرده اند و میکنند که چهار دهه حیات سرکوبگرانه و فاشیستی این رژیم نتوانسته در عزم اکثریت مردمان ایران برای رسیدن به آزادی و عدالت اجتماعی خللی ایجاد کند. اکنون این رژیم در برابر چشمان حیرانِ خود مشاهده میکند که دهها هزار فعال سیاسی جدید سه دهه بعد از قتل عام های دهه شصت و سربه نیست کردن دهها هزار مبارز و مخالف، بازتولید می شوند و راه ناتمامِ پدران و مادرانِ شجاع خویش را ادامه میدهند.
بدین سان رژیم اسلامی در انزوای مطلق، شبح سرنگونی و انقلابی نوین را بر سرش احساس میکند و با چنگ و دندان از موجودیتش دفاع می نماید و راه حلی جز بگیر و ببند و سربه نیست کردن و خودکشی وانمود کردن مرگ اسیران زندانی ندارد. اما اکثریت مردمان ایران دریافته اند که هر روز ادامه حاکمیت این رژیم نه تنها مساوی با تداوم خفقان و سرکوب و افزایش فقر، فلاکت، غارت و نیز امضای قراردادهای ننگین است، بلکه به معنای افزایش بی سابقه بحران های زیست محیطی نیز خواهد بود. از اینرو مردمان ایران عزم خود را برای حراست از انسانیت و طبیعت جزم کرده اند و برای ایرانی سرشار از نان و آب و آبادی و آزادی مبارزه میکنند.
جاودان باد یاد عزیز همه جان فشانانِ راه آزادی و سوسیالیسم
سرنگون باد رژیم اسلامی ایران
زنده باد آزادی ، زنده باد برابری
اگوست 2018 – شهریور ۱۳۹۷
اتحاد عمل تشکلهای چپ ایرانی در امریکای شمالی
متشکل از:
- اتحاد چپ ایرانیان واشنگتن
- اتحاد چپ ایرانیان ونکوور
- اتحاد چپ سوسیالیستی ایرانیان
- کمیته چپ ایرانیان – شیکاگو
- کمیته یادمان کشتار زندانیان سیاسی دهه شصت در ایران – مونتریال
-------------------------------------------------
ایمیل آدرس، برای تماس و همکاری: iranianleftinnorthamerica@gmail.com
-------------------------------------------------
جزئیات مراسم یادمان در شهرهای شیکاگو، مونتریال، ونکوور، واشنگتن و لس انجلس
شیکاگو
گرامیداشت یاد جانباختگان راه آزادی و سوسیالیسم در دهه شصت
این برنامه شامل فیلم کوتاه، گفتگو در مورد قتلها و جنایتهایِ جکومتی در سالهای شصت تا بحال و تحلیل از وضعیت کنونی در ایران میباشد
زمان: یکشنبه، 2 سپتامبر، 1:30 بعد از ظهر
مکان: کتابخانه عمومی اسکوکی، اتاق "بوک دیسکاشن رووم"، ضلع غربی، طبقه اول
برگزارکنندگان: کمیته دفاع از مبارزات مردم ایران- شیکاگو و کمیته ایرانیان چپ- شیکاگو
-----------------------------------
مونتریال
به مناسبت چهل سال کشتار جمهوری اسلامی و سی امین سالگرد قتل عام هزاران زندانی سیاسی در ایران
"زنان و انقالب"- سخنران میهمان: زندانی سیاسی دهه شصت، مرسده قائدی
- شعر خوانی شاعر و زندانی سیاسی دهه شصت: مجید میرزایی
• هنر نمایی گروه رقص خورشید خانوم، به سرپرستی آرام بیات
• موسیقی، به همراه آوای شیرین مهربد زندانی سیاسی دهه شصت
زمان: شنبه 8 سپتامبر ساعت شش و نیم بعدازظهر
مکان: شماره West Sherbrooke Rue 7141
برگزارکننده: کمیته یادمان کشتار زندانیان سیاسی دهه ۶۰ در ایران – مونتریال
----------------------------------
ونکوور
گرامیداشت یاد و خاطره جانباختگان راه آزادی و سوسیالیسم در دهه شصت و در سی امین سالگرد تابستان ۶۷
- سخنران مهمان از انگلستان: مرسده قائدی ( زندانی سیاسی سابق، از اعضای خانواده جانباختگان دهه۶۰ ، فعال جنبش دادخواهی و مجری برنامه تلویزیونی خاوران )
- پانل بررسی جوانب گوناگون دهه خونین شصت با حضور تعدادی از زندانیان سیاسی سابق
- نمایش فیلم، موسیقی زنده، سرود و ترانه خوانی
- نمایشگاه نقاشی و یادواره های زندان از شهره قنبری
زمان: شنبه 22 سپتامبر، از ساعت 5:30 تا 10:30 بعدازظهر
مکان: سالن زیرین کتابخانه مرکزی ونکوور، شماره 350 خیابان جورجیا
برگزارکننده: کمیته یادمان جانباختگان راه آزادی و سوسیالیسم – ونکوور
------------------------------
واشنگتن
یادمان جانباختگان کشتار زندانیان سیاسی و عقیده تی دهه ۶۰ و تابستان ۶۷ ( سی امین سال )
سخنرانان: فریبا ثابت ( زندانی سیاسی دهه ۶۰ و فعال سیاسی چپ ) و ماریا روهالی ( فعال حقوق بشر )
اجرای شعر و موسیقی ایرانی: سپیده حیدری و گروه "بی بیان"
زمان: یکشنبه 23 سئتامبر، ساعت 4 تا 7 بعدازظهر
مکان: شماره 3000 خیابان Bridge Rd. در Oakton
برگزارکننده: کمیته مستقل برگزاری یادمان کشتار دهه شصت- واشنگتن