|
عصر نو
www.asre-nou.net |
هم میهنان عزیز سالیانی‌ست تیغ سانسور (ممیزی) یا حذف کلام و سخن، به بهانه‌ی حفظ حرمت "اخلاق و شریعت" و از بین بردن "کتب ضلال" و "مواد مضره به دین مبین" و "صور قبیحه" و مطالب "منافی با عفت و عصمت عمومی"، "توهین به رهبر"، "تهدید امنیت ملی" و... به جان کتاب‌ها و روزنامه‌ها و تصاویر، و اهل قلم و خالقان این آثار افتاده است. می‌توان صدها نمونه از ستم‌گری اربابان سانسور و حذف، حتی از آغاز مشروطیت تا به امروز را ذکر کرد. تعطیلی روزنامه میرزا حسین خان سپهسالار و صوراسرافیل و حبل‌المتین، و نیز قتل بی‌رحمانه روزنامه‌نگارانی چون جهانگیرخان صوراسرافیل، ملک‌المتکلمین و روح‌القدس سلطان‌العلما چند نمونه‌اند. "نظمیه" رضا شاهی و اداره مخصوص نظارت بر مطبوعات و اداره اطلاعات شهربانی و شعبه‌هایی دیگر و ماموران و "بررس"هایی به مانند محرمعلی خان نیز که با "روا و ناروا" نامیدن کلام و سخنی که نمی‌پسندیدند به حذف کلام و سخن مشغول شدند، نمونه‌های دیگرند. سانسور و حذف در رژیم محمدرضا شاهی نیز ادامه یافت. جمهوری اسلامی نیز روش و منش دیکتاتورهای پیشین را ادامه داده است با این تفاوت که در همه عرصه‌های سرکوبگری و دگراندیشی‌ستیزی، به ویژه در عرصه سانسور و حذف و قلم‌شکنی روی دیکتاتورهای پیش از خود را نیز سفید کرده است. آیت‌الله خمینی بنیان‌گذار حکومت اسلامی ایران چند ماه پیش از به قدرت رسیدن‌اش در سخنرانی‌ای در پاریس (۱۷ و ۲۹ مهرماه ۱۳۵۷) خطاب به رژیم شاه گفت: "… مرتب دم از آزادی می‌زنند. مردم آزادی قلم دارند؟ آزادی بیان دارند؟ مردم کجا آزادی دارند دمکراسی… کدام یک از این روزنامه‌هایی که ما داریم آزاد بوده است؟". وی اما طی کم‌تراز یک سال پس از وعده‌های پاریس، در اریکه قدرت، وحشت‌زده از توان و برّایی قلم، شمشیرش را برای ذبح شرعی اهل قلم از رو بست و در پاسخ به بیانیه‌های اعتراضی نویسندگان و شاعران و روزنامه‌نگاران با حمله به نشریات و تعطیل کردن آن‌ها و نیز کتاب‌سوزان‌ها و سانسور کتاب و زندانی و شکنجۀ اهل قلم، در سخنرانی‌اش در ۲۷ مرداد ماه ۱۳۵۸ گفت: "…اگر ما از اول قلم تمام مطبوعات مزدور را شکسته بودیم و تمام مجلات فاسد و مطبوعات فاسد را تعطیل کرده بودیم و حزب‌های فاسد را ممنوع اعلام کرده بودیم و رؤسای آن‌ها را به جزای خودشان رسانده بودیم و چوب‌های دار در میدان‌های بزرگ برپا کرده بودیم و مفسدین و فاسدین را درو کرده بودیم، این زحمت‌ها پیش نمی‌آمد. من توبه می‌کنم از این اشتباهی که کرده‌ایم." و بدین ترتیب تیغ سانسور و حذف سفاکانه‌تر همراه با رهنمود ننگین "بشکنید این قلم‌ها را" به جان کلام و سخن و تصویر، و نویسنده و شاعر و روزنامه‌نگار و هنرمند انداخت. هم میهنان عزیز! نزدیک به چهار دهه است که جامعه ایران و به‌ویژه نویسندگان و هنرمندانِ آن با پدیده‌ی سانسوری ویران‌گر و گسترده دست به گریبان‌اند. نزدیک به چهار دهه است که سایه شوم تهدید، تعزیر، بگیر و ببند، شکنجه و کشتار بر زندگی و کار اهل قلم و سخن گسترده شده است. جمهوری اسلامی تاکنون ده‌ها تن از نویسندگان و شاعران و روزنامه‌نگاران را دستگیر، زندانی، شکنجه و به قتل رسانده است. بسیاری از روزنامه‌ها و نشریات مستقل را تعطیل کرده است و به کتاب‌های بسیاری مجوز انتشار نداده است و یا آن‌ها را سانسور کرده است. هم اکنون در کنار جنایت‌هایی که حکومت اسلامی بر اهل قلم و سخن روا داشته و می‌دارد انبوه کتاب‌ها ماه‌ها و سال‌ها در انتظار اخذ مجوز در ساختمان ارشاد بر روی هم انباشته شده‌اند، و این در حالی‌ست که متولیان سانسور مطالب بسیاری از کتاب‌هایی را هم که اجازه انتشار می‌یابند دستکاری و در آن‌ها اعمال نظر می‌کنند. علاوه بر این، سینما، تئاتر، موسیقی، وبلاگ‌نویسی، سایت‌های اینترنتی و دیگر رسانه‌ها و عرصه‌های اندیشه و بیان نیز از این دست‌اندازی‌ها که هر روز شدیدتر می‌شوند، در امان نیستند. مجموع این شرایط معنایی جز تداوم بی‌وقفه سانسور خلاقیت و جلوگیری از آزادی اندیشه و بیان و نشر آزادانه افکار و عقاید ندارد. کانون نویسندگان ایران "در تبعید" و انجمن قلم ایران "در تبعید" به پیروی از اصول مندرج در منشور خود، ضمن اعلام اعتراض و انزجار خود از جمهوری اسلامی به عنوان آمر و عامل اصلی سانسور در میهن‌مان بار دیگر میثاق مستحکم‌تر و ماندگارتر خود را با آرمان‌های کانون و انجمن، که لغو هر گونه سانسور و آزادی اندیشه و بیان جان‌مایه آن است، اعلام می‌دارد. در پیروی از همین آرمان‌ها و اهداف کانون نویسندگان ایران "در تبعید" و انجمن قلم ایران "در تبعید" از برگزاری "نمایشگاه کتاب تهران – بدون سانسور" حمایت می‌کنند و از همه هم‌میهنان عزیز در داخل و خارج از کشور می‌خواهند با سانسور و سرکوب به هر شکل ممکن مقابله کنند. کانون نویسندگان ایران "در تبعید" و انجمن قلم ایران "در تبعید ۲۸ آوریل ۲۰۱۸ |
