من، فنجان، ونیز!
Mon 19 03 2018
بهمن پارسا
قهوه را نوشیده ام، فنجانِ خالی روی میز
می شود در گیر فنجان چشمهایم تند و تیز
گرچه معنایی ندارند این خطوط قهوه یی
من به دنبال ِ چه میگردم؟ نمیدانم چه چیز؟!
با خودم میگویم اینجا خط ّ عمرت را ببین؛
بعد می گویم، مگر عقل ات کم است ای بی تمیز؟!
خطّ ِ پول و ثروتم چون صِفر می آید به چشم
خوش به حالم، دخترم از من نمی خواهد جهیز.
قهوه را نوشیده ام از خانه می آیم برون
کرده برف آغاز ِ بارش، ذرّه ذرّه ، ریز ریز
سرنوشت ِ قهوه یی هم سرنوشت ِ جالبی است
قعر ِ فنجان با خطوطی درهم و پر اُفت وخیز
آنچه می بینم کنون ، فنجان نمی دادم نشان!
برف می بارَد به آرامی و زیبا شد ونیز
***********************
دسامبر 2009 ونیز
|
|