زندگی با ترس و شادی
Thu 31 08 2017
مجید صدقی
majidsedghi@yahoo
دراوایل دهه ی 1990 بیماری ایدز به مدت تقریبا یک دهه دراکثر کشورهای دنیا درحال گسترش بود ودر این میان درفرانسه فعالان انجمن همجنس گرایان ACT-UP پاریس مشغول اعتراض و مبارزه با بی تفاوتی عمومی نسبت به این بیماری کشنده بودند . آنان بزودی درمی یابند که حتی تعدادی از آزمایشگاهای داروسازی داروی این بیماری را دراختیاردارند ولی آنرا دراختیار بیماران قرار نمی دهند.اعضای فعال انجمن مزبور با رفتن به مراکز پزشکی , اداره های دولتی و مدارس به رغم سکوت دولت وقت – و به ویژه فرانسوا میتران که در آن زمان رییس جمهورفرانسه بود – تلاش می کنند تا با دردست داشتن پلا کارد ها و دفترچه های هشداردهنده درمورد راههای پیشگیری از این بیماری آگاهی های لازم را به مردم ارائه دهند.
فیلم ( 120 ضربه دردقیقه ) ساخته ی روبن کامپیل برنده جایزه بزرگ هفتادمین جشنواره سینمایی کن که نمایش آن درسینماهای فرانسه آغاز شده با به تصویرکشیدن این موضوع وبابهره گیری ا ز بازیگران جوان – و البته بسیاربااستعداد – درواقع به نوعی بیماری ایدز ( که درفرانسه آنرا سیدا می نامند ) نگران کننده توصیف شده وشاید بتوان گفت که این اثر را می توان به نوعی فیلمی هشداردهنده درزمینه این بیماری کشنده که همچنان درجهان قربانی می گیردتعبیرکرد.
همجنس گرایی و ایدز
درباره ی همجنس گرایی تاکنون فیلمهای بسیاری ساخته شده ولی شاید این نخستین باراست که علاوه بر طرح این موضوع – کارگردان با پرهیز از نکوهش همجنس گرایی – تنها به کوتاهی دولت ومسئولان دولتی درقبال این بیماری ایدز اشاره کرده است. بنابراین با توجه به این که چنانچه به اثبات رسیده بخش مهمی ازدلیل شیوع این بیماری آمیزش جنسی مردان همجنسگراست این فیلم نخستین فیلم سینمایی است که انگشت اتهام را متوجه دولت و حکومت به دلیل عدم اطلاع رسانی به مردم می کند.
به گفته ی کارگردان ,فیلم بازگوکننده ی دورانی است که نه از تلفن های همراه خبری بود و نه از اینترنت و شبکه های اجتماعی بنابراین انجمن هایی مانند انجمن ACT-UP نمی توانستند مانند امروزخواسته های خود را مطرح و به طورگسترده پخش کنند . کامپیل که خود در آن سالها عضو این انجمن بود هرچند از تجربیاتش دراین انجمن برای فیلمش الهام گرفت ولی میگوید : این فیلم یک فیلم اتوبیوگرافی نیست من تلاش کردم تا بسیاری از بحث ها و اقداماتی که در آن زمان اتفاق افتاده بود را باز سازی کنم و آنها را آزادانه در رابطه با حقایق تاریخی منطبق کنم . ما دراین فیلم شاهد ویژگی های متفاوتی از شخصیت هایی که داستان فیلم را شکل می دهند هستیم . کارگردان همچنین سیاسی بود ن فیلمش را انکارمیکند .
برای شروع کار ,کامپیلو همراه با مسئولان بازیگریابی درجستجوی بازیگرانی در حوزه ی سینما و یا تئاتربودند . فیلم به هرحال به یک گروه جوان نیاز داشت که بتوانند با یکدیگرهمکاری کنند. کارگردان تاکید می کند که اکثر بازیگران خودشان همجنسگرا هستند و آنها درواقع خودشان را در فیلم بازسازی میکردند . شاید به همین دلیل است که فیلم بسیارواقعی به نظرمیرسد . درمیان بازیگران فیلم ناهول پرزبیسکایارت که پیش از این درموطن خود آرژانتین بازی درسریالهای تلویزیونی و سینما را آغازکرد درنقش ( شان ) عضو بسیارفعال انجمن بسیار بازی فوق العاده ای ارائه میدهد. شان که بزودی درمی یابد مبتلا به بیماری ایدز شده عاشق عضو دیگرانجمن به نام ناتان (با نقش آفرینی آرنو والووا ) است
وی با راه یابی به سینمای فرانسه بتدریج نامش به عنوان یک استعداد جوان درسینمای فرانسه مطرح شد. درسال 2010 نقش اصلی فیلم ( درانتهای جنگل ) را به کارگردانی بنوآ ژاکو بازی کرد که در جشنواره لوکارنو نمایش داده شد . او سپس به خاطر بازی درفیلم ( من مال تو هستم ) به کارگردانی دیوید لامبر درجشنواره کارلووی واری جایزه گرفت .
فیلمبرداری , نور و موسیقی
روبن کامپیل برای فیلمبرداری ازژان لاپوآری مدیرفیلمبرداری دعوت به همکاری کرد و تصمیم گرفته شد فیلمبرداری از صحنه های فیلم با سه دوربین در زوایای مختلف انجام شود. نتیجه بسیار رضایت بخش بود زیرا که باعث شد تداوم فیلم حفظ شود و تماشاگرانی که نظاره گر بحث های طولانی بازیگران درصحنه هستند احساس خستگی نکنند . نورصحنه ها -عموما درمکانهای سرپوشیده - تا حد امکان طبیعی و بدون نورهای اضافی بود و حتی دریک صحنه هم خوابگی دوقهرمان فیلم ( شان و ناتان ) نورصحنه آنقدرضعیف است که تشخیص آنچه که برپرده سینما می گذرد بسیاردشواراست !! شاید به این دلیل که کارگردان نمیخواسته فیلمش را – مانند اکثرفیلمهای مربوط به همجنسگرایان- با نشان دادن صحنه های برهنگی و تنها به عنوان یک فیلم درمورد همجنسگرایان معرفی کند . اودرفیلم قبلی اش بنام ( پسران شرقی ) نیز از این روش استفاده کرده بود. داستان این فیلم نیز درباره مرد پابه سن گذاشته ی همجنسگرایی ا ست که نوجوانی از اروپای شرقی دریکی از ایستگاههای قطار پاریس را به منزلش دعوت می کند و با وی عشقبازی میکند .
موسیقی نیزدرآخرین فیلم کامپیل نقش مهمی دارد . او دراین فیلم ازنوعی موسیقی که به House Music معروف است بهره گرفته است .این سبک موسیقی الکترونیک که البته هرکسی آنرادوست ندارد بیشتردرکلوب ها و دیسکوتکهای مربوط به همجنسگرایان پخش می شود .شروع آن ابتدا دردیسکوتکهای آمریکایی های لاتین تبار در دهه ی هشتاد میلادی بود و سپس موج آن به اروپا رسید . کامپیل دلیل انتخاب عنوان فیلم را به این نوع موسیقی مربوط می داند و می گوید :
این اشاره ای است به House Music که درواقع هردقیقه آن 120 ضربه است من میخواستم به این طریق ستایشی از این سبک موسیقی کرده باشم یک نوع موسیقی که هم می ترساند و هم شادی می آورد مانند همجنسگرایان که زندگی شان همواره با ترس و شادی همراه است .
بخشی از موسیقی فیلم را نیز آرنو روبوتینی که پیش از این درفیلم پسران شرقی با کمپیل کا رکرده بود برعهده گرفت . کارگردان تاکید می کند که آرنو درواقع یک DJ است ولی همچنین دارای شناختی بزرگ از فرهنگ موسیقی سالهای 1990 است.
یک فرانسوی مراکشی تبار
روبن کامپیلو زاده 16 اوت 1962 در محمدیه – بندری در پانزده کیلومتری شمالشرقی شهرکازابلانکا واقع درمنطقه غربی مراکش – است .او درسال 1983 به مدرسه معروف سینمایی ایدک درپاریس وارد شد و آشنایی اش با لوران کانته باعث شد تا درفرانسه ماندگارشود .با کانته از دهه ی 1990 به عنوان تدوینگر و فیلمنامه نویس همکاری کرد . درسال 2004 نخستین فیلم بلندش به نام ( بازگشتگان ) که یک فیلم فانتزی ترسناک با موضوع مردگان متحرک بود درجشنواره های مختلف به نمایش درآمد . دومین فیلم بلندش به نام پسران شرقی – که اشاره به زندگی نوجوانان اروپای شرقی درفرانسه است – به عنوان بهترین فیلم درجشنواره ونیز 2013 جایزه گرفت .
آخرین فیلم کامپیل که نمایش آن درسینماهای فرانسه با موقیت همچنان ادامه دارد به احتمال بسیار برای رقابت با دیگر فیلمهای خارجی سال آینده روانه اسکار 2018 خواهد شد .
|
|
