غزلواره

 

 

شب از

        گریوه‌ی مرداب خواب سر برزد

و گربادِ تباهی

بسانِ گزمه‌ی ناخوانده‌ای

 ز راه رسید،

ز مرزِ نور گذر کرد

                        و حلقه بر در زد

 

***

 

درخت،

سرِ بریده‌ی خود را

به آستانِ باد نهاد،

زبانِ داس

                        بدیدارِ ساقه‌ها آمد

نگاهِ تیغ

                        بیکباره در سکوت شکفت،

و دستِ حادثه ناگاهان

بباغِ جانِ سپیدارِ خسته

-          خنجر زد

 

***

 

گلِ گلوله‌ی فریاد

-          به چهره سرخ‌تر از ارغوان و نیلوفر –

به شعله‌زارِ گلو رویید،

ببالِ باد نشست.

دیارِ فاجعه را وانهاد

و

    -  در کشاکشِ پیوندِ باد و خاکستر،

به پرده پرده‌ی گوشِ زمانه

-          جا خوش کرد.

و در هزاره‌ی متروک

                        - راهِ دیگر زد 

شب از گریوه‌ی مردابِ خواب سر برزد!

 

 

 

یاور استوار

http://yavarostvar-deyar.blogspot.com

http://yavarostvar.blogspot.com