دریغـا دریغ
چــه حسرتی ، چه دریغادریغ پوچ و هبایی
چه هیچ سویه طریقی به سوی هیچ کجایی !
خدای را زچه برباد رفت حاصل صد نسل ؟
چنین چگونه شد ؟ آخرمگر نبود خدایی ؟
شدند هیزم ِ دوزخ به جُرم آن که به دلشان
نبود دوزخیان را جز آرزوی رهـــایی .
هزار خلعت ننگین بُرید دَرزی* تاریخ
ولی به قامت ِ آزادگان ندوخت قبایی .
چنین چگونه فکندیم پیش ِ پای عداوت
دلی که جز به محبت نمی شنید نوایی ؟
مگر چراغ ِ خِرَد مُرده بود اهل ِ جهان را
که برنخاست فروغی زعقل راهگشایی ؟
چه می گذشت که در سر نبود دور زمان را
به غیر دیدهء کوری و گوش ِ ناشنوایی ؟
کنون چه مانده جز این پاره پاره حسرت ِ خونین ؟
چه هیچ سویه طریقی به سوی هیچ کجایی !
م. سحر
پاریس ، 2007.08.1 ........................................................................................
* درزی : یعنی خیاط
m.sahar@free.fr
http://msahar.blogspot.com/
