بگذار از کنار من ، دمسرد
بگذرد
آواز آرزوی درختان.
بگذار شاعرانه ترین واژه
- در گفتگوی ساکتِ چشمانت –
بر من چو آفتاب نتابد.
یا آنکه در سرایش ِ باران
-آنجا که از تبسم ِ تابان ِ ارغوان
دستان ِ مهربان ِ تو باغیست-
در سایبان ِ عطر ِ تو ننشینم اما
زمن مخواه
نام ترا به خاطر نسپارم.
مهمان ِ مهربان ِ توام
وقتی سپیده را
در جان ِ واژگان ِ معطر نشانده ای
آغوش ِ آرزوی انارم
خنیاگری! که آتش ِ آوازت
رویای روزگار ِ مرا رنگ می زند.
در دور دستها
در بادها دوباره ورق خوردم
پوزار بر کشیدم از تپه های تلخ
ناگاه چشمه ای
در رهگذار ِ تیره برآمد
گفتم: دل ِ زلال ِ مرا عطر ِ چشمه، بس.
بگذار در برودت ِ بی رحم
پاییز از جوانه ی جانم گذر کند
بگذار این بهار
برمن پیام ِ سبز نیفشاند اما
زمن مخواه
عطر
ِ ترا به خاطر نسپارم .
لبخنده ی بنفشه ی من ارمغان ِ توست
زیبایی ِ زلال ِ زمینم نیز.
بیزارم از دقایق ِ پژمرده
از تیک تاک ِ متروک
از ظلمت ِ ترانه ی تنهایی.
آن دم که در سیاهی ِ دی ماه
میلاد را شبانه، شکفتم
گفتم دلی به روشنی خورشید
باید به سینه داشت
تا عشق را هماره بباراند
بر جان ِ بی قرار
دستی که از تبارِ سپیده است
بگذار در زمانه ی بیداد
عشق مرا بدار بیاویزند اما ز
من مخواه
شور ترا بخاطر نسپارم.
