کوچه . . .

 

 

       کوچه ای ، خالی

       کوچه ای ، خلوت و خمود

       کوچه ای ، در مسیر عبور بادی عبوس

       کوچه ای ، در حضور حیات و نفس های گرمِ  ، موریانه و مار

       کوچه ای ، مملو از حرکت زندگانِ در تصویر خود سرگردان

                   که بودنشان شکل نبودن را دارد

                                             با رنگ کم رنگ صورتی .

       کوچه ای ، با دیوار های بلند فرو ریخته

       کوچه ای ، با سنگ ریزه های رشد ناکرده

       کوچه ای ، با آب باران بی مزه و رمق

       کوچه ای ، با بنفشه های پلاستکی وارداتی

       کوچه ای ، با حرکت بی استراحت باتوم پلیس های عروسکی

       کوچه ای ، با شکل بی توقف ترس

       کوچه ای ، با تصویر من از پشت سر

                    و بوی ما، بر آمده از سطل آشغال

       کوچه ای ، که حرف عاطفه را بر دیوارش نقاشی کرده اند

       کوچه ای  ، که چادر مادر را حجاب بی شرمی خود کرده

       کوچه ای  ، که کلاه پدر را بر سر خود گذارده

       کوچه ای ،  که مرا به بودنم مجبور ساخته

       کوچه ای ،  که ما آن را زندگی نامیده ایم

                             بدون ، فریاد زندگان

                       وبوی ، محبت همسایه

                   و حضورآشکار عشق .

                                                            رضا بایگان - ۱۲-۶-۲۰۰۷

                                                                   فرانکفورت - المان