پيام شادباش هیأت
سیاسی – اجرایی سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت)
نوروزتان
پیروز، سال ۱۳۶۷ فرخنده باد!
هم میهنان گرامی!
هر
سال در چنین روزهایی، پیک نوروزی درب خانه ایرانیان را می کوبد و غبار سال کهنه را
می روبد. نوروز، از هزاره های پیش همه ایرانیان را به هم پیوند می دهد. ایرانیان،
در هر جای ایران که بزیند، به هر زبان که سخن بگویند و به هر کیش که باشند، نوروز
را بزرگترین جشن خود می دانند و آن را پاس می دارند. نوروز، جشنی که نماد هماهنگی
انسان و طبیعت است، جشنی که علیرغم همه پیوندهای تنگاتنگش با فرهنگ و سرگذشت
سرزمین ما با هر گونه تنگ نظری و تعصب ملی بیگانه است، هر سال به دلهای همه
ایرانیان، هر قدر که جور زمانه بر این دلها داغ نهاده باشد، راه می یابد. بچه های
ایران به نوروز به مثابه جشن خود می نگرند، جشنی که رخت نو بر تن نونهالان می
پوشاند و لبخند بر لبان بزرگترها می نشاند. هیچ ایرانی نیست که نوروز برای او
یادهای نیک روزهای کودکی مانند جامه پاکیزه و شادی گرفتن عیدی را زنده نکند. هیچ
هم میهن ما نیست که نوروز برای او در آغوش گرفتن و بوسیدن نزدیکان و یاران را
تداعی نکند. این یادهاست که بر تلخی های یک سال پیروز می شود، تابلوی شاد نوروز
است که در برابر آن، ستم نیز رنگ می بازد. نوروز است که به انسانها امید می دهد که
فقر و بی عدالتی، بی حقی و استبداد را یارای خاموش کردن چراغ زندگی نیست.
در
سالی که گذشت نیز مردم ایران چراغ زندگی را علیرغم سیاه کاری های حکومت اسلامی زنده
نگه داشتند. در سال 1386، حکام ایران بر ابعاد سرکوب و نقض حقوق بشر افزودند. صدها
تن از فعالان کارگری، مدافعان حقوق زنان، دانشجویان آزادیخواه و برابری طلب و
مبارزان برای حقوق ملی اقوام ایرانی، تنها به خاطر دفاع از حقوق قانونی مردم
ایران، برای ابراز عقیده به زندان رفتند. حکومت فقها و پاسداران، در سال 1386 پاسخ
هر صدای منتقد و دگراندیش را با اعدام و زندان و شکنجه داد. کارنامه حقوق بشری
جمهوری اسلامی در سالی که گذشت از سالهای پیش نیز سیاهتر بود. با این حال، چوبه
های دار، تختهای شلاق و سلولهای انفرادی نیز نتوانست صدای ایرانیانی را خاموش کند
که بانگ عدالتخواهی و آزادمنشی را در پهنه میهن ما طنین افکن کرده اند.
سال
1386 در حالی به پایان می رسد که انزوای بین المللی کشور ما به خاطر سیاستهای
ماجراجویانه حکومت ایران ادامه دارد. به قطعنامه اخیر شورای امنیت سازمان ملل متحد
در محکومیت پروژه اتمی جمهوری اسلامی، چهارده کشور رأی مثبت دادند و تنها یک کشور
رأی ممتنع داد. در حالی که پس از ده ها سال، برنامه اتمی ایران هنوز حتی یک لامپ
را روشن نکرده است، جهان به این برنامه میلیاردها دلاری به دیده تردید می نگرد و
حکومت ایران به جای تلاش برای زدودن این نگرانی، به استقبال رویارویی با جهان رفته
است. رئیس جمهوری اسلامی بارها خواهان زدودن اسرائیل از نقشه منطقه شده است. این
سیاست خارجی، بیانگر خواست مردم ایران نیست. مردم ایران خواهان صلح و همزیستی
مسالمت آمیز با همه کشورهای جهانند و می خواهند دولت کشورشان به دور از تنش و
رویارویی با سایر کشورها، پیش از هر چیز برای بهبود شرایط زندگی ایرانیان بکوشد و
روابط خارجی را در خدمت این تلاش بگیرد.
اما
آنچه حکومت ایران در اندیشه آن نیست، حل صدها معضل اقتصادی و اجتماعی در کشور است.
در سالی که گدشت، علیرغم بهره مند شدن دولت ایران از بالاترین درآمد در تاریخ
کشور، سطح زندگی میلیونها ایرانی دیگر به زیر خط فقر سقوط کرد. تورم و بیکاری 20
درصدی، بیش از هر چیز ثمره سیاستهای دولت احمدی نژاد است. اختلاف طبقاتی در ایران
هیچگاه بدین شدت نبوده است. در حالی که ثروت ملی به جیب اقلیتی کوچک می رود، ده ها
میلیون ایرانی از تأمین ابتدایی ترین نیازهای خود محرومند و با فقر دست و پنجه نرم
می کنند.
در
واپسین روزهای سال 1386، حکومت ایران نمایش رسوایی به نام انتخابات مجلس به راه
انداخت که حتی در مقایسه با دوره های پیشین انتخابات در جمهوری اسلامی نیز مخدوش
تر، پر تقلب تر و مضحک تر بود. نه تنها وزارت کشور و شورای نگهبان با همدستی
یکدیگر، فهرست نامزدها را به کسانی که رهبری جمهوری می خواست محدود کردند، بلکه در
اجرای انتخابات نیز نهایت کوشش به عمل آمد تا همان نتیجه ای که از پیش برای
انتخابات تعیین شده بود از شمارش آرا به دست آید. این انتخابات بر خلاف تصور
رهبران حکومت نه تنها ذره ای بر مشروعیت جمهوری اسلامی نمی افزاید، بلکه گواه
دیگری بر این واقعیت است که مردم ایران تا جمهوری اسلامی هست بر سرنوشت خود حاکم
نخواهند شد.
ايرانيان آزاده!
مسئولیت
سازمان‌دهی مبارزه با استبداد مذهبی با ماست. شیشۀ عمر دیو استبداد در دستان ماست.
نسیم بهاری تحول در راستای تعادل هستی‌بخش و جان‌آفرین اجتماعی در مشت ماست. اگر
همۀ ما ایرانیان آزادیخواه بخواهیم، می‌توانیم کشور نیاکانی خود را از کابوس ستم و
فلاکت و بیداد برهانیم. ما می‌توانیم، ما باید بتوانیم برای تامین پایدار صلح،
امنیت، آسایش، آزادی، رفاه، عدالت اجتماعی، مردم‌سالاری، پیش‌رفت و توسعه در همۀ
عرصه‌های حیات اجتماعی سرزمین خود شانه به شانۀ هم بچسبانیم.
سال
پیش رو خجسته‌ترین سال‌ها خواهد بود، هر گاه ما ایرانیان آزادیخواه در داخل و خارج
کشور و از همۀ جریان‌های اجتماعی، فکری، سیاسی و تاریخی دیوارهای جدایی میان خویش
را به عزم و اراده و امید مشترک فروریزیم و گام متحد در راه آزادی و بهروزی ایرانی
و آبادانی و سرافرازی ایران برداریم.
هم میهنان!
فرا
رسیدن نوروز را از سوی فداییان خلق ایران به شما شادباش می‌گوییم. باشد که نوروز
پیروز، به سالی که از راه می رسد فرخندگی دهد و خنده را به لبان ما باز گرداند. ما
اطمینان داریم که سرکوب، بی عدالتی و بی اعتنایی حکومت ایران به خواستهای شما،
ایرانیان آزادیخواه و عدالت پژوه را از راهی که در پیش گرفته اند باز نمی دارد و
در سال جدید نیز کسانی که رویای حاکم کردن آرامش گورستانی بر ایران را در سر می پرورانند،
به هدف خود دست نخواهند یافت. مردم ایران که هرنوروز، زندگی دوباره طبیعت را پاس
می دارند، خود بدان زنده اند که صدای حق طلبی خود را رسا نگه دارند. همان گونه که
مصایب هزاران سال، شعله زندگی ایرانیان را خاموش نکرده است، همان گونه که آتش
نوروز در توفانی ترین سده های زندگی کشور ما روشن مانده است، ارتجاع حاکم نخواهد
توانست شعله امید را در دل ما فرو خواباند. ما بدین امید زنده ایم که میهنمان
روزهای بهتری ببیند، روزهایی که همه ایرانیان از ثروت سرشار کشورشان بهره مند
شوند، روزهایی که ابتدایی ترین حقوق انسانی ما زیر پای حکام لگدمال نشود، روزی که
زن ایرانی انسان درجه دوم نباشد، روزی که آزادی عقیده و بیان در ایران حرمت یابد،
روزی که کارگران و مزدبگيران کشور ما به زندگی شايسته انسانی دست يابند، روزی که جوانان
ایرانی امید خود به آینده زندگی در کشورشان را باز یابند. و بدین امید، نوروز را
پاس می داریم.
29
اسفند 1386
هیأت
سیاسی – اجرایی سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت)
