یاور استوار

برای رحمان کریمی و برشاوش ِ سرزمین فایز

بهارا! چشممان روشن، رسیدی

دوباره در تن ِ هستی خزیدی

بهارا! چشم در چشم ِ جوانی

چه زیبا در دل ِ ما آرمیدی!

بهارا! باز پیغام از که داری؟

که اینسان پای کوب و شادکاری

بدامن، خرمنی ازباغ ِ خورشید

به لب، آوازخوان ِ آبشاری

بهارا! وه چه سال ِ ناخوشی بود

نه بانگی، نی سرود ِ چاوشی بود

نه شعری از لب ِ هستی تراوید

بهارا سرد سال ِ خامشی بود

بهارا! خنجرستانی ست میهن

شقاوتبار میدانی ست میهن

در این بن بست ِ نازای بلاخیز

بهارا! شیونستانی ست میهن

بهار! باز میهن در عذاب است

بهارا! چشم ِ آزادی بخواب است

بهارا! گوش بر حرف ِ دلم نه

که اندوهم فزون از صد کتاب است

بهارا! از دیار ِ ما گذشتی؟

بهارا باز در هر خانه گشتی؟

بهارا! بر سر ِ راهت بدین سوی

دمی بر چشم ِ بام ِ ما نشستی؟

بهارا! باز شیراز ِ دل انگیز

به لب دارد نوای زندگی خیز؟

و یا چشم ِ دلش دریای خون است

ز خوف ِ خنجر ِ پاییز ِ خونریز؟

بهارا! با من از فردا سخن گوی

بیا از عشق بی پروا سخن گوی

بگو از پچ پچ ِ جاری ی جنگل

بیا بنشین دمی از ما سخن گوی!

بهارا! عشق یعنی زندگانی

بهارا! زندگی یعنی جوانی

تو خود جانی به آوند ِ طبیعت

هلا! آمیزه ی جان و جهانی!

بهارا! سبزی ی چشمت فزون باد!

زمستان و خزانت واژگون باد!

بهارا! دست هایت بارورتر

گل ِ رخسار ِ جانت لاله گون باد!

بهارا! شادبادا گام هایت!

گل ِ فریاد بادا در صدایت!

بهارا! راز ِ شیرین ِ جوانی

انوشه زاد بادا در نگاهت!