پس
از آنکه فرمانده سپاه پاسداران ایران در هفدهم بهمن ماه گذشته صریحاً، و برغم
تکذیب بعدی خود، از جریان اصولگرایی در انتخابات آتی مجلس حمایت کرد، نوۀ آیت الله
خمینی، سید حسن خمینی، درواکنشی، نسبت به مخاطرات دخالت نظامیان در امور سیاسی و
امور مربوط به قدرت هشدار داد و آن را خلاف آموزۀ مهم بنیانگذار جمهوری اسلامی
ایران دانست. این واکنش با پاسخ تند کسانی روبرو شد که به طرفداری از رئیس جمهوری
محمود احمدی نژاد معروفند و در نوع خود مشاجرات نسبتاً پردامنه ای را حول حضور و
صعود تدریجی نیروهای نظامی و شبه نظامی در ارکان نظام اسلامی ایران پدید آورد. علی
اکبر هاشمی رفسنجانی در نماز جمعۀ تهران ضمن پشتیبانی از موضع نوۀ آیت الله خمینی،
حمله کنندگان به وی را کسانی دانست که با پشتیبانی خارجی می خواهند میان روحانیت و
مردم شکاف و فاصله بیاندازند. اما این هشدارها و نگرانی ها تا کجا واقعی است و تا
کجا نتیجۀ اختلافات منافع و تفاوت های سیاسی نیروهای درگیر در قدرت؟ مگر نه این
است که تأسیس جمهوری اسلامی همزمان بوده است با تولد سپاه پاسداران انقلاب اسلامی؟
مگر نه این است که حضور نظامیان، اعم از سپاه و بسیج، در قدرت چه در تنش های دهۀ شصت
و چه در جریان جنگ هشت ساله با عراق و چه حتی امروز در بحبوحۀ بحران اتمی و تهدید
نظامی ایران، همواره قوی و ملموس بوده است؟ آیا سپاه پاسداران حقیقتاً در پی حذف
رقبای خود در قدرت است؟ آیا سپاه پاسداران قادر به فتح کامل قدرت منهای روحانیت
است؟ این ها از جمله پرسش هایی است که در "زمینه ها و زمانه ها" با
آقایان صادق زیباکلام، استاد علوم سیاسی در دانشگاه تهران، عباس عبدی، روزنامه
نگار در تهران و حسین باستانی، روزنامه نگار در فرانسه در میان گذاشته ایم.
