گزارشی از قطعه‌ی
۳۳
(مزار جانباختگان انقلاب) در روز ۱۹ بهمن ماه ۱۳۸۶
آری ما هنوز زنده‌ایم
تهیه
گزارش از وبلاگ دیگر
http://digar.blogfa.com
در نگاهِ پرنده، باد
توفنده اما بی‌صدا ...
و امروز ١٩ بهمن‌ماه
و از خاطره‌ی شعری
كه نمی‌شود سرود
تنها ردی سرخ
بر تماشای حادثه
برجاست
در سی و هفتمین سالگرد حماسه‌ی سیاهكل، 19 بهمن ماه 1386،
قطعه‌ی 33 بهشت زهرای تهران در زیر برف سنگینی كه جا به جا از روی قبور جانباختگان
راه آزادی كنار زده بوند، پوشیده شده بود. و آرام و زیبا، با غباری كه باید روزی
از سینه‌ی پر روایت‌اش زدودوده شود، آرامیده بود.
قطعهِ 33 بهشت‌زهرای
تهران مزار تعداد زیادی از جانباختگان راه آزادی پیش از انقلاب 57، مانند بیژن جزنی
و ضیا ظریفی، كلانتری، مرضیه‌ی اسكویی و احمد زیبرم و محمد حنیف نژاد و هوشنگ ترگل
و بسیار بسیار دلاوران و مبارزان دیگر است كه رژیم جمهوری اسلامی در سال 4 و 1383 قصد نابودی و محوش را داشت كه با
اعتراض نسل جوان ومبارز و پیگیری بازماندگان مبارزان مدفون در آن قطعه موفق نشد.
امروز (19 بهمن 1386) قطعه‌ی 33 مانند سایر قطعات وقفی بهشت‌زهرا
با تابلوی وقف، و دست‌نخورده است و حتی در محلی اشاره به مزار تعدادی از مبارزان
مذهبی كه در آن قطعه مدفون گشته‌اند، به عنوان اعدامیان سیاسی قبل‌از انقلاب شده و
پرچم‌هایی بر مزارشان قرار داده‌اند.
كارتی هم به نشانه‌ی یادگاری بر مزار رفیق كبیر بیچن جزنی
قرار داده شده بود و مادر ترگل‌ها هم مانند هر جمعه بر مزار پسرش هوشنگ ترگل حاضر
شد و گل و بوسه‌یی نیز نثار قبر خسرو گلسرخی و كرامت دانشیان نمود. او با دیدن
رفقایی كه بر مزار جانباختگان راه آزادی خلق سرود می‌خواندند و دسته‌گل می‌گذاشتند،
با شادی فریاد زد: «هوشنگ من هنوز زنده است. هوشنگ پیش از اعدام به من گفته بود،
مادر تو هزار پسر داری، برای من نگران و غمگین نباش، حالا من آن پسرها و دخترهایم
را می‌بینم»
آری ما زنده‌ییم و زنده می‌مانیم و هیچ وقت خاطره‌ی رفقایی
كه جانشان را فدای راه آزادی خلق كردند، چه آن‌ها كه توسط دژخیمان رژیم پهلوی كشته
شدند و چه آن‌ها كه مزدوران جمهوری اسلامی آنان را كشتند، فراموش نخواهد شد.
شرح تصاویر:
عكس شماره 1: كارت‌پستالی كه بر مزار
گل‌باران شده‌ی بیژن جزنی قرار داده شده بود.
عكس شماره 2: مادر ترگل‌ها در میان
قطعه‌ی 33 كه پوشیده از برف است.
http://digar.blogfa.com
digarblog@gmail.com
