به سوگواران گرسنه ی توفان بنگلادش

 

 

رقص باد

 

 

 

باد گفت:

         زیر نور چرک ماه

          رقصی کردم

                      چرخی زدم

                                    وگذشتم

 

ضیاء گفت:

            خانه ام را هم بردی بی پیر

 

باد گفت:

         آن تخته پاره ها

                           بغلی چوب خشک

                                                 و گالی ها ؟!

 

ضیاء گفت:

             قلبم در آن گرم می شد

                                          و در سایه اش

              خستگی خالی می کردم

 

باد گفت:

         من چرخان عبور می کردم

         بنگال ِ بی بُن ِ تو تاب نیاورد

         دنبال من دوید

 

ضیاء گفت:

            دخترکم در آغوش تنگ مادرش

                                                  خفته بود

          و مادرش

                     در وحشت خود لال گشته بود

 

باد گفت:

        تیرکها وا رفتند

        و حلبی ها و چلیک ها و گالی ها و تخته پاره ها

        زیر نگاه خاموش ماه

                                 به چون جن زدگان

       با من به تابی شگرف

                                رقصیدند

 

ضیاء گفت:

            ماه آنشب نتابیده بود

            وتو با ابرها و رعدها آمدی

 

باد گفت:

        تو نیمه تاریک ماه را می دیدی

        جاده ام را

                   نور چرکین نیمه ی دیگر

                                                هموار کرده بود

 

ضیاء گفت:

            دست راست پدرم

            از آوار بیرون مانده بود

           و نبضش به چون دل گنجشکی در هراس

           به تندی می زد

 

باد گفت:

        و من که شولایی ازغبارجهان به تن داشتم

        میان فریاد ِ زنده است، زنده است های مادرت

        به دور خود می چرخیدم

 

ضیاء گفت:

            آه اگر تنها نبودم

             خنجر برویت می کشیدم

 

باد گفت:

         تنها یان بی شمارند

          من اما

                 بادم

                    باد...

        و رقصان گذشت

        تا به کپرنشینی دیگر برسد

                                                                                  حسن حسام

                                                                             ۲۰ نوامبر ۲۰۰۷