شهرک های اسرائیلی نوار غربی را تکه تکه نموده اند
محمد خطیب
Mohammed Khatib
06.11.2007
برگردان ناهید
جعفرپور
در باره محمد خطیب:
وی عضو هیئت رهبری:
Bil'in-Gruppe 'Popular Committee Against the Wall'
و همچنین منشی شورای محلی روستای بیلین در نزدیکی
رامالا می باشد.
ما ساکنین دهکده کوچک بیلین بخش غربی
رام الله در نوار غربی اشغالی می باشیم. ما با احساسات چندگانه به مذاکرات طرح
ریزی شده میان رهبران فلسطین و اسرائیل در آمریکا ( آناپولیس/مریلاند) می نگریم.
ما همچون تمامی فلسطینی ها دعا می کنیم که فرزندانمان اینچنین تحت اشغال نظامی
اسرائیل به زندگی شان ادامه ندهند.
تجربه به ما آموخت که حزب قوی تر ـ
اسرائیل ـ ازمذاکرات صلح بعنوان دیوار مه ای استفاده می کند تا بدان وسیله در باره
واقعییت هائی که از سوی اسرائیل در منطقه اتفاق می افتد توجه ها را منحرف سازد.
اینچنین اسرائیل توانست در فاصله روند " صلح" اسلو با سرعتی بیسابقه
شهرک های اسرائیلی را در مناطق اشغالی بنا نماید. همچنین سیستم خیابانی اسرائیلی
آنهم با خیابانهائی تنها برای شهرک نشین های اسرائیلی که شهرهای بزرگ و روستا های
مارا خفه کرده است در همان فاصله روند اسلو بنا گردیدند. به همین دلیل ما به
مذاکرات اخیر آناپولیس شکاکیم و اعتماد نداریم.
اسرائیل همه جا در نوار غربی شهرک هائی
را بنا نموده است و برایش اهمیتی ندارد که حقوق بین المللی یک چنین کاری را برای
قدرت اشغالگر ممنوع ساخته است که مردم خودش را در مناطق اشغالی ساکن سازد.
امروز اسرائیل می خواهد اکثر شهرک هایش
را در نوار غربی متمرکز سازد.این خواست اسرائیل یا در فضای این مذاکرات با فلسطینی
ها به اجرا در می آید و یا یکطرفه از سوی خودش انجام می پذیرد.
دهکده ما و ده ها دهکده دیگر فلسطینی در
نوار غربی به همین شیوه ضروری ترین مناطق
زندگیشان و همچنین ذخایرشان را به شهرک های اسرائیلی می بازند.
1991 اسرائیل 200 مزرعه کشاورزی دهکده
ما را قصب نمود و آنرا جزء منطقه شهری اسرائیل نامید. سال 2001 مهندسین اسرائیلی
به این رسیدند که باید شهرک های یهودی نشین جدید دیگری را بسازند که امروز جزء
بلوک شهرک های مودین ایلیت می باشند.
از سال 2005 دیوار نژادپرستانه اسرائیلی
دهکده ما را قطع نموده است و در حدود 50 درصد مزارع کشاورزی ما را ربوده است. عکس
العمل ما در بیش از صد اعتراض بدون خشونت از سوی هواداران اسرائیلی و بین المللی
پشتیبانی شد. صدها نفر از ما مجروح و دستگیر شدند. بعد از اعتراضات ما و بدلیل
رفتن این ماجرا به دادگاه عالی اسرائیل در ماه گذشته دادگاه تصمیم گرفت که باید
مسیر حرکت دیوار از دهکده ما تغییر کند.از این طریق ما موفق شدیم نیمی از زمین
هایمان را مجددا بدست آوریم.
ما این پیروزی را جشن می گیریم. اما
اسرائیل با پشتیبانی آمریکا همواره نقشه می کشد که شهرک های دهکده ما را گسترش دهد
که این مسئله همواره زمین های بیشتری را از ما می رباید. شهرک هائی که از سوی دولت
اسرائیل بنا شدند ـ از سوی حزب لیکود و یا لابورـ و در محل های استراتژیک بنا شده اند، با شهرک های دیگر متفاوتند.
این بلوک ها باید کنترل اسرائیلی ها را بر آزادی جابجائی و مرزها و دسترسی به آب
و... حاکم سازد. حتی بعد از تاسیس یک فلسطین خودمختار این مسئله همچنان ادامه
داشته است.
برخی از سیاستمداران اسرائیلی ادعا می
کنند که بلوک شهرک هائی که اسرائیلی ها میخواهند بنا کنند در حدود 5 درصد نوار
غربی را اشغال می کند. آنها اما در محاسبه شان شهرک های شرق اورشلیم را فراموش می
کنند. شهرک های شرق اورشلیم در سال 1967 متمرکز شدند آنهم بطور غیرقانونی و
یکطرفه.
در حال حاضرواقعییت چنین است که اسرائیل
مناطق استراتژیک میان خط سبزو دیوار نژادپرستی را تصرف نموده است ـ ده و دودرصد
بلوک شهرک ها در همین مناطق بنا شده اند. 80 درصد شهرک نشین های اسرائیلی در غرب
دیوار نژادپرستی نوار غربی زندگی می کنند.
زمانی که فلسطینی ها اعلام نمودند که ما
آماده ایم در این سرزمین با یهودیان زندگی کنیم یعنی در دولت دمکراتیکی که در آن
یهودیان و ما بعنوان شهروندانی برابر باشیم ، اکثر یهودیان اسرائیل و
سیاستمدارانشان برای ما روشن نمودند که آنها حتما یک دولت یهودی می خواهند و نه
دولتی برای تمامی شهروندان. از این روی ما خود را برای راه حل دو دولت آماده
نمودیم : فلسطین در کنار اسرائیل.
برای ما فلسطینی ها رسیدن به دولتی با
تنها 22 درصد سرزمین تاریخیمان در واقع دست زدن به توافقی بزرگ است. یاسر عرفات به
دفتر کارش پناه برد زیرا که او پیشنهاد
به اصطلاح " دست و دل بازانه" کمپ دیوید را نمی خواست قبول کند. آنها او
را مجازات نمودند زیرا که وی حاضر نشد سرزمین دیگری را از دست بدهد. او نمی خواست
کشوری ایزوله را که از سوی بلوک شهرک های اسرائیلی تکه تکه شده باشد قبول نماید.
ما می دانیم که بی حقی ابدی نیست و این
به امیدهای ما نیرو می دهد. زمانی خواهد رسید که ما همه بعنوان انسان های برابر در
این سرزمین زندگی خواهیم نمود. اگر یک چنین روزی برسد در این صورت ما خواهیم فهمید
که اشتراکات ما از جدائی های مان بیشتر خواهند بود. در نهایت تا رسیدن آن روز ما
خود را تنها با حرف و واژگانی چون " دولت" و یا " خودمختاری"
راضی نخواهیم نمود. ما می دانیم که ما در چنین دولتی بدون اجازه از اسرائیلی ها
هیچ دسترسی به آب مان که آزادانه و به اندازه کافی در اختیارمان باشد نخواهیم داشت
و بدون اجازه از آنها نمی توانیم براحتی از این منطقه به آن منطقه جا به جا شویم.
ما با آهنگ این جملات راضی نخواهیم شد.
جملاتی چون " دولت" و یا بهتر بگویم من آزاد نخواهم بود تا زمانیکه بلوک
های اسرائیلی و دیوار نژاد پرستی سرزمین مرا تکه تکه می کنند و آنرا از ما می
ربایند و اورشلیم پایتخت مرا محاصره می کنند.
ما زمانی بسیار طولانی رنج کشیده ایم.
ما به هیچ وجه نژاد پرستی را در غالب صلح نمی پذیریم. ما هیچ راه حلی را که کمتر
از آزادی باشد قبول نخواهیم کرد.
.
