ای  یاد  تو  مونس  روانم

                     جز نام تو نیست برزبانم

                                  نظامی 

 

اسیر شوربختی

 

دستهایم را

 بسویت دراز می کنم

تا دستت را

بگرمی بفشارم

 

ای عزیز خاطره های

فراموش ناشدنی

می بینی

چه دنیایی شده است

 

خانه تو

که باید کانون

گرم و روشن

نیکبختی باشد

به گورستان

خاموش و تاریک

آرزوهای تو

بدل شده است

 

هنگامی که  سموم

آتش سوزی جنگل

بجان درختان

باغ افتاد

نفس تنگی تو

شدت گرفت

 

شهد زندگی

در کام تو

شرنگ مرگ شد

و هوای پاک

خانه

آلوده گشت

 

ای اسیر شوربختی

و بی مبالاتی

در این روزهای

 سخت جانکاه

جای تو،   

میان دوستان

 خالیست

 

امیدوار باش

با خودت مهربان باش

ما را تنها نگذار

 مطمئن باش

«این نیز بگذرد»

 

               پ . رهگذر

             19 آبان 1386