مطالبات زنان و ”زمان مناسبی“ که هرگز نمی‌‌آید
سیمین
مرعشی
تجمع ۲۲ خرداد
۸۴ و ۸۵ نتیجه تفکر و هم‌آهنگی گروهی از زنان و دختران جوان برای بدست آوردن حقوق
مدنی خود و دیگر زنان و دخترانی که در تجمع حضور نداشتند بود. این خواست گردهم‌ائی
به زنان و دخترانی که نمی‌توانند و یا نمی‌خواهند موقعیت فرودست خود در قوانین
مملکتشان را بپذیرند تعلق داشت. این تفکر به یک، دو یا ده نفر تعلق نداشت بلکه به
گروه بزرگی از زنانی که در آن روز با تمام اخطارات و دسیسه‌های از پیش ترتیب داده
شده، در میدان هفت تیر حضور داشتند و یا می‌خواستند که حضور داشته باشند ـ و به
دلایل بسیاری نتوانستند ـ تعلق داشت.
تجمع ۲۲ خرداد
حق هر شهروند ایرانی است که با قوانین مرد سالارانه کشورش اختلاف عقیده و نظر دارد
و می‌خواهد آن را به گوش دولت- مردان و دیگر شهروندان خود برساند. برگزاری تجمعهای
صلح‌آمیز و مسالمت‌آمیز بر اساس ماده ۲۷ قانون اساسی ایران حق شهروندی افراد است.
انان کسانی هستند که می‌خواهند در کشور خود با امنیت و عزت انسانی زندگی کنند و خیال
ترک آن را نیز ندارند.
حقوق اولیه
انسانی یک ملت نمی‌تواند و نباید تابع روابط برون مرزی باشد، و نباید انتظار داشت
تا سیاستهای بین‌المللی وقت این اعتراضات را تعیین کنند. حق طلبی زنان سالیان بسیاری
دستخوش بازیهای بین‌المللی و تحلیل‌های مردانه بوده است. این خواسته‌های بسیار پیش‌پا
افتاده همیشه بدلائل "مصلحت‌های" روز و "هدفهای بزرگتر" به
تعویق افتاده است. زنان این کشور دیگر نمی‌توانند و نمی‌خواهند که سیاستهای جنگ‌طلبانه
آمریکا یا اروپا ساعت و روز حق طلبی آنان را تعیین کند. زنان این کشور نمی‌توانند
و نمی‌خواهند به انتظار روز موعود بنینند و با اعتراضاتشان نشان می‌دهند که نیازی
به ناجی ندارند و حاضرند هزینه خواسته‌هایشان را نیز بپردازند. زنان این مرز و بوم
نمی‌خواهند برای هر اعتراضی نگران قدرتهای بزرگ باشند که مثلا چه استفاده‌ای از
اعتراضات آنان خواهند کرد. این خود بها دادن بیش از اندازه به نیروهای برون مرزی
است. و اعتراضات زنان ایران جدا از محاسبات سیاسی این و آن، نشان از استقلال فکری
آنان دارد. آنان به دنبال راه حلهای مسالمت‌آمیز برای دستیابی به حقوق اولیه انسانی
خود هستند. می‌خواهند بتوانند با داشتن امنیت و تمامیت انسانی، خلاقیت و استعدادهای
خود را برای بهبود زندگی خود و دیگران بکار برند بدون آن که دغدغه‌های روزمره توان
آنان را بفرساید.
عدالت اجتماعی-
اقتصادی خواسته زنانی بود که در ۲۲ خرداد در میدان هفت تیر حضور داشتند. زنان و
دخترانی که به امنیت حقوقی و اجتماعی نیاز دارند. می‌خواهند بتوانند با خیال راحت
تشکیل خانواده دهند بدون آن که نگران ازدواجهای مکرر و قانونی شوهر آینده خود
باشند. م‌خواهند ضمن مراسم ازدواج نگران چانه زدن برای گرفتن مهریه‌های کلان (از
ترس طلاق یک طرفه) نباشند. می‌خواهند در آغاز زندگی نگران روز جدائی و کسب حق طلاق
خود نباشند. می‌خواهند آزادانه و با خیال راحت به فکر تولد و بزرگ کردن کودکان خود
باشند بدون نگرانی از عدم داشتن حق حضانت فرزندان خود در صورت مرگ و یا ترک همسر.
می‌خواهند شغل خود را بر اساس استعدادها و خلاقیت های خود انتخاب کنند بدون نگرانی
از اجازه همسر.
زنان می‌خواهند
مطمئن باشند که اگر از طرف پدر و پدربزرگ و دیگر والدین به آنان خشونت جسمی، روانی،
و جنسی روا شد می‌توانند از قیمان خود شکایت کنند، شهادت دهند و قانون از آنان،
حمایت خواهد کرد. می‌خواهند مجبور نباشند تا از فرط استیصال و عدم حمایت قانون از
آنان از خانه فرار کنند و به گروه دختران
فراری بپیوندند. می‌خواهند مجبور نباشند که در برابر خشونتی که بر آنان روا می‌شود
به عنوان تنها راه بازمانده دست به خشونت علیه خود زنند و خود را به آتش بکشند. اینها
خواسته بیان شده و یا نشده اکثر زنان و مردان عدالت‌خواه این کشور است که در حركت
ماندگار ۲۲ خرداد یا کتک خوردند، دستگیر و یا احضار شدند، و دیگرانی که اجازه جضور
نداشتند
آیا زمان مناسب
و یا غیر مناسبی برای فریاد اعتراض کشیدن به این گونه بی‌عدالتی‌ها وجود دارد؟ جنبش
زنان مطمئنا" یک پارچه نیست و از اقشار و طبقات با دیدگاههای گوناگون، خواسته‌های
نهائی متفاوت و تحلیل‌های گوناگون تشکیل شده است. اما در این مرحله همبستگی بین
زنان از مهمترین اصول در جنبش زنان می‌تواند باشد، و دفاع بی قید و شرط متقابل از
ورای درک از این تفاوتها و تحلیلها بسیار کمک‌کننده خواهد بود. بدون همبستگی
متقابل بین زنان نمی‌توانیم به موفقیتهائی حتی بسیار کوچک که نفع همگی را در بر
دارد دست یابیم. در مرحله کنونی دستیابی به منافع بیشمار مشترکی ما را به هم نزدیک
می‌کند. همه زنان ایران، با داشتن دیدگاههای متفاوت طبقاتی، از عدم داشتن حقوق اولیه
در زندگی روزمره رنج می‌برند. اما رسیدن به چنین همبستگی و تعهد اخلاقی و سیاسی نیاز
به تلاش بسیار دارد. شاید هم این خود قسمت مهمی از مبارزه برای دستیابی به حقوق
اولیه‌مان باشد.
زنان پلیس كه
تجمع كنندگان در ۲۲ خرداد را سركوب كردند نیز نمی‌توانستند بدون اجازه همسران خود
در میدان هفت تیر حضور داشته باشند، و شاید هم در این مورد خاص از "حمایت
کامل" مردان خود بهره بردند. اما آنان نیز باید بدانند که فقط با تفکر عدالت‌خواهانه
و آزادانه است که جامعه به سطحی بالاتر ارتقاء خواهد یافت. و به جامعه‌ای با اصول
دموکراسی، تحمل دگراندیشان و امنیت اجتماعی-اقتصادی برای همه زنان و مردان تغییر
شکل خواهد داد. یشی
منبع: زنستان
