دختران ایران
نیلوفر بیضایی
“ ... پس از من
ششصدهزار تن از آنان كه هراس بر می انگیزند و حسادت می ورزند و سخریه می كنند و
دشنام میدهند حضور خواهند یاقت. در زوهری كه من در آن نباشم، شایسته ی ستایش دیوان
است...“
(اردوی
سور اناهیتا، ایزد بانوی ایران)
“... در اینجا
اردوی سور اناهیتا از چكادی كه هزار قد آدمی بلندا دارد فرو می ریزد. او به بزرگی
همه ی آبهایی است كه در روی این زمین جاری است و با نیرویی فراوان، روان. او بر
دشمنی همه ی دیوها و جادوگران، فرمانروایان ستمكار، كوی ها و كرپن ها چیره می
شود...“
ایران نام سرزمین ماست . ایران نام زن است. نام ایران بار زنانه دارد و در
این حكمتی است. سرگذشت سرزمین ما ایران ،همسان و همانند و همزاد سرنوشت زنانش نیز
هست.
در جایی از حافظه و غریزه ی ملی ما تصویری هست از بانویی پر غرور، صاحب تمام آبها و آب مظهر زندگی است و زایش و
آفرینش . آنكه بی واسطه ترین ارتباطش با نیروی خلاقه و ساختن و پروراندن و به بار
نشاندن است و هسته ی اصلی وجودش آزادگی است و همزیستی و انساندوستی. این بخشی از
تصویری است كه در رهگذار تاریخ سركوب وتحقیر و یورش و هجوم و تجاوز، كمرش خم شده،
از هویت تهی شده تا جایی كه گاه دیگر ندانسته
كه بوده یا این كه كیست. هر بار خواسته قد بكشد، بپرسد، بداند و خود را بیابد، حرمتش شكسته شده ، بارها بر زمین افتاده وجسم
و جان و روانش لگد كوب شده .
زندگی و مرگ، اهورا واهریمن، نیكی و كژی ، زایش و نیستی ، تولید وتخریب ،
آزادگی و بندگی ، جمع اضدادند در درون یك
وجود . هیچیك از بین رفتنی نیست ، اما می شود از یكی بنفع دیگری كاست یا بر آن افزود . این كار، كار انسان است . انسانی
كه می تواند تبدیل به یك ماشین مرگ زا ، نفرت پراكن ، نابود گر،هراس آفرین و از
گوهر انسانی تهی بشود برای آرمانی كه بر ضد انسانیت خود و حق حیات دیگری ساخته،
انسانی كه می تواند بسازد ، ببالد،
ببالاند، رها شود، برهاند ....
ایران ، زن است. در جایی از
حافظه و غریزه ی ملی ما ، در تصویری دور، بانوی پر غرور آبها ، حافظ زندگی و زایش با
گردنی برافراشته با نگرانی به تصویرزنی
سالخورده مینگرد كه زیر بار تحقیر و بی حرمتی ، زیر بار فشار و بی عدالتی خم شده و
بر زمین افتاده.
ایران، مادر است. فرزندان بیشماری دارد. فرزندانی كه نتیجه و یا برزخیان این دو تصویر، این دو
جمع اضدادند. فرزندانی كه گاه از میان آنها ستارگانی درخشیده اند و خاموش گشته اند
و گاه دیوصفتانی انسان كش و خشونت پرست قد علم كرده اند. اینك ، دختران ایران ،
حاصل این درد و غرور ، نه بر آبها كه بر زمین سخت گام نهاده اند برای احیای حق حیات
، حق بودن، حق انسان بودن، حق ساختن و پروراندن، حق رها شدن و رهاندن. دختران ایران
، نه تك ستارگان، هزاران ستاره اند.
سه شنبه ۲۲ خرداد
سال ۱۳۸۵ برابر با ۱۲ ژوئن ۲۰۰۶ را به خاطر بسپاریم. ۲۲ خرداد روز زنان ایران است.
این روز ، روز
دختران ایران است ، پیشگامان رهایی ایران كه بدون رهایی آنها، مادر ، ایران هرگز
بر نخواهد خاست.
برای
سیمین بهبهانی، نوشین احمدی خراسانی، پروین اردلان، ژیلا بنی یعقوب،
دلارام علی، بهاره هدایت، دلارام آرام فر، عاطفه یوسفی، معصومه لقمانی، سمیرا صدری،
شهره هدایت، شهلا انتصاری ، لیلا محسنی ، شهره كشاورز، اعظم الهامی، لیلی فرهادپور،
سهیلا سیادتی، شیوا نهاوندی و ...
و با احترام به
سیامك طاهری، فواد شمس، امین قلعه ای، بهمن احمدی امویی، مهندس موسوی خوئینی،
وحید میرجلیلی، علی روزبهانی و ...
و با یاد
تمام زنان و مردان پرشهامت و آزادیخواهی كه در
این روز تاریخی با شركت در تجمع اعتراضی زنان به قوانین تبعیض آمیز ، برگ مهمی در
مبارزات آزادیخواهانه ی ملت ایران را به ثبت رساندند.
نیلوفر بیضایی
سه شنبه ، 12 ژوئن 2006