بیانیه انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه علامه طباطبایی

 در اعتراض به حكم صادره برای آقای مهدی امین زاده

 

قریب به شش ماه از وعده ی رئیس قوه ی قضائیه مبنی بر آزادی دانشجویان زندانی می گذرد. در این مدت پی در پی این وعده به تأخیر افتاد و در این دوره ی تأخیر و بد قولی حكم های جدیدی متوجه دانشجویان گردید. وعده ی نخستین خبر از اراده ی خیر داشت كه در های زندان را بر زندانیان دانشجو خواهد گشود اما عمل، خبر از اراده ای داشت كه به دنبال افزودن دانشجویان به لیست زندان های كشور می داد. وعده های وفا داده شد و عمل ها بر جفا افزود و بر لیست زندانیان و تعلیق ها و اخراج ها افزوده گردید.

در این میان اما مهدی امین زاده متحمل جفای مضاعف گردید. ایشان كه از آزمون كارشناسی ارشد قبول شده بودند و در رشته ی علوم سیاسی دانشگاه مفید ثبت نام نموده بودند توسط وزارت اطلاعات دولت عدالت محور از حق تحصیل در دانشگاه محروم می گردند تا سهم عدالت خود را از دولت مهر ورز دریافت كرده باشند. حكم اولیه دادگاه كه ایشان را محكوم به دو سال حبس تعزیری نموده است آن ظلم مضاعف است. به راستی آیا سهم دانشجوی منتقد كه قلبش برای میهنش می تپد، محرومیت از تحصیل و حبس در زندان است. این احكام چه تناسبی با وعده ی آزادی دانشجویان دارد؟ این محرومیت از تحصیل چه تناسبی با وعده ی عدالت ورزی دارد؟ به كجا باید فریاد حق خواهی برد؟ مرجع رسیدگی به این جفا ها در دولت اسلامی كجاست ؟

انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه علامه دیگر بار اعتراض خود را به ظلمی دیگر و این بار ظلمی مضاعف ابراز می دارد. روی سخنمان با كل عدالت ستیز موجود این است كه اگر فعالیت مدنی در غالب تشكل های مدنی و فعالیت سیاسی و اعتراض و نقد بی مهار و كوشش بر اصلاح اساسی و نقد مترتب چنین جفاهایی است ما نیز در همان راه قدم گذاشته ایم و نقد بی امان ظلم های رفته را پیشه خود ساخته ایم، ما نیز خواستاریم كه بنا به عدالت و مساوات با ما همان رفتاری رود كه با برادرمان و برادرانمان هر روز می رود، كه اگر چنین نشود خود بی عدالتی است.و اگر نقد و اصلاح جرم نیست، حكم صادره باز مصداق بی عدالتی خواهد بود.

در پایان خاطر نشان می كنیم دفعات تكرار سركوب گری و خشونت ورزی نظام حاكم بیشتر شده است به گونه ای كه دبیر كل حزب درون نظامی چون مشاركت كه مرامش بر افزودن مشروعیت ولایت فقیه است به دادگاه احضار می شود. این نشان دهنده ی بروز ذات نظم موجود است. یكپارچگی حاكمیت تمامیت خواه، خواست خفقان را اقتضاء می كند. به راستی حاكمین حكومت خود را به كدامین پرتگاه راه می برند.