در
آستانهء نشست نمایندگان رژیم جمهوری اسلامی ایران
و دولت وقت ایالات متحدهء آمریکا
در خبر است
که این بظاهر دو دشمن بیست و چند ساله می روند
تا رو در رو و چشم در چشم بر سر یک میز بنشینند . غرض از نگارش این سطور
پرداختن به چند مساله در حاشیهء این نشست است که فهرست وار در زیر به آنها اشاره خواهم کرد .
قضاوت بر لزوم و یا عدم لزوم این اشارات بر عهدهء خوانندگان است
بر وزن :
این مذاکرهء رسمی ؛ پس از بیست و چند سال متارکه ؛ را چه امر "خیر"ی در
دستور کار قرار داده است؟
در این
دهکدهء کوچک هر امر خیری برای همه خیر نیست هر که از آن سودی برد امر برایش خیر و
هر که از آن ضرر بیند ، این امر برایش شرّ ِ شرّ خواهد بود . از اینجاست که این من
ِ ایرانی به این فکر می افتم که قبل از آنکه مضار و منافع این امر را برای خود و
دیگران بیابم ، ابتدا ببینم که این دو دسته از نمایندگان چرا امروز را پس از این
همه سال برای مذاکره انتخاب کرده اند . در مرحلهء بعد وارد این بحث می شوم که بر
سر ما چه سخن خواهند گفت و بر سر ما چه خواهند کرد
امروز روز
مذاکره است . دیروز زود بود و فردا دیر خواهد بود . بیادم می آید که در مرداد ماه
سال هزار و سه صد و هشتاد و یک بود که صد و پنجاه و اندی "روشنفکران"
ایرانی خواستار "آغاز گفتگوهای رسمی و مستقیم میان دولت های ایران و ایالات
متحدهء آمریکا " گردیدند . ولی تا امروز ملاقاتی صورت نگرفته است ، چرا؟
تنها به این
دلیل ساده که این دو نظام سال هاست که برای گذران بحران هایشان ، هر یک خود را در
ضدیت با دیگری تعریف می کند . در این سالها نیز هر یک بنوبت ، خود را در موضعی
برتر نسبت به دیگری می یافته است . این احساس برتری که از ساختار سلطه گر این دو
نظام بر می آید آنجائی که درمواجهه با واقعیت های سرسخت زمینی به شکست انجامیدند و
ماهیت هر دو از یک زاویه ، یعنی از طرف مردم متحد و آزادیخواه به زیر علامت سوال
می رود و کلیت اقتدارشان تهدید می شود ، بچشم می بینیم که دو "دشمن" دیرین ، دست از دشمنی بین
المللی کشیده و بدون واسطه دست "دوستی" در ضدیت با منافع آنی مردم عراق
و ایران را به سمت یکدیگر دراز می نمایند
بر وزن :
این واقعیت های سر سخت زمینی کدامند؟
یکم : ماشین نظامی ایالات
متحدهء آمریکا در عراق بد جوری به گِل نشسته است
دوم : ماشین پلیسی – نظامی
رژیم جمهوری اسلامی ایران نیز در مواجهه با جنبش های سراسری ِمردمی می رود تا فلج شود و کارآئی خود را از دست بدهد
. این ماشین سرکوب از نسل ما سر سپیدان است ، با گذشت بیست و هفت سال فرسوده شده
است . در مواجهه با نیروهای جوان جنبش های مردمی در سراسر ایران تجزیه شده است .
دیگر نمی کشد . به پت پت افتاده است . اگر اوضاع اوجگیری جنبش های مردمی به همین منوال ادامه یابد ، زودتر در نقاط دور از
مرکز و دیرتر، در سراسر ایران از کار
خواهد افتاد و غش خواهد کرد
در مواجهه
با مردم معترض ِ صلحجو و مساوات طلب عراق و ایران و در آرزوی به قدرت نرسیدن ِ
مردم کشورهای عراق و ایران ، ایالات متحدهء آمریکا و رژیم جمهوری اسلامی ایران
دارای منافع مشترک و دراز مدت می باشند . امروز که این هر دو نظام مسلح از طرف دو
قدرتِ لایزال و پر زور تر از خودشان ؛
جنبش های آزادیخواهانه و مساوات طلبانهء مردم ایران و عراق ؛ تهدید می شوند
، راهی ندارند جز مذاکرهء بی واسطه و رودررو برای تداوم حیات رژیم مذهبی در ایران
و حفظ منافع دو نظام در این منطقه . این منافع استراتژیکِ دو نظام ِ بلحاظِ تاریخی متنوع ؛ در جلوگیری از
بقدرت رسیدن اکثر مردم ایران و ممانعت از استقرار دموکراسی در ایران ؛ حداقل بر کمونیست
های ایرانی به عنوان بخشی از قربانیان این دو نظام هرگز پوشیده نبوده است . برای درک این مذاکرات و نتایج آن ، هرگز
نبایستی از نظر دور بداریم که این مذاکره را طرفین در ضعیفترین و بدترین شرایط ِ
سیاسی و نظامی آغاز می کنند . شرایطی که هیچیک
از دو دولت از اعتبار کافی در میان مردمان کشورهای خود و یا اعتبار بین
المللی در میان وجدان عمومی مردم آزادیخواه و صلحجوی جهان برخوردار نمی باشند .
این دو نظام که هر یک بی مهابا بر رسالت تاریخی خود در مقابل ابناء بشر تاکید دارند و در عین حال در مقابل
انظار مردم کشورهای خود از بی اعتبار ترین ها هستند ، هرگز بر سر تقسیم منافع مردم
عراق وایران ؛ و یا هر کشور دیگری اگر دستشان برسد ؛ دچار مشکل جدی نخواهند شد
بر وزن :
موضوع مذاکرات بغداد چه خواهد بود؟
موضوع اصلی
مذاکرات ، تداوم حاکمیت رژیم جمهوری اسلامی درایران و ایجاد امنیت برای سرمایه
ها بین المللی در عراق خواهد بود . اما
نکتهء افتراق اینجاست که رژیم ایران و آمریکا از یک موضع بر سر این میز نمی نشینند
. ایران به خیال خود به مثابه یک نو قدرت بین المللی به میدان می آید و آمریکا به
مثابه قدر قدرتی که با یک سیاست شکست خورده در عراق ؛ اما با حضور نظامی در اکثر
مرزهای هفده گانهء ایران ؛ به دنبال متحدی جدی جهت حل مسالهء امنیت سرمایه
های بین المللی در عراق می گردد
اگر در ریز
مطالب مورد مذاکره نیز بخواهیم وارد شویم مسائل زیر کمتر و یا بیشتر مورد توافق
طرفین قرار خواهد گرفت
یکم : عدم دخالت ایران در روند
استقرار دموکراسی در عراق
دوم : امضای قرارداد عدم تجاوز
بین دو کشور و به حال عادی در آوردن برنامه ریزی شدهء روابط بین دو کشور
سوم : کنترل دائم مرزهای دو کشور ایران ،
عراق و هماهنگی بین رژیم های جمهوری اسلامی ایران و ارتش ایالات متحدهء آمریکا ،
در کل منطقه و بویژه آبراه هرمز
چهارم : عدم دخالت آمریکا در امور
داخلی ایران ، پایبندی ایران به تحول "مناسب" ( بخوانید بدون عجله! ) به
سمت دموکراسی و رعایت حداقل های حقوق بشر و همکاری قاطعانهء دو رژیم بر علیه
"تروریسم" ( بخوانید قلع وقمع اپوزیسیون آزادیخواه و عدالت طلب ، بویژه
کمونیست ها ) در ایران و عراق نیز از قلم
نخواهند افتاد
اگر مقاومت
اکثریت مردم عراق برای آزادی ، مساوات و
دموکراسی را ببینیم و اگر گرمای ِ آتش ِ زیر خاکستری به وسعت یک میلیون و ششصد و
چهل و هشت هزار کیلومیر مربع را احساس کنیم ، یقین می یابیم که تنها جهت ِ پیشگیری
از استقرارحاکمیتِ مردم عراق و ایران ؛ و نه بر مبنای یک "غیب" گوئی ؛
آنچه در بالا آمد از رئوس و اهم مطالبی هستند که در بغداد مورد مذاکرهء نمایندگان
این دو رژیم قرار خواهند گرفت . در مورد
نتایج دیگر و بی واسطهء این مذاکرات ،
بویژه حمله و یا عدم حملهء نظامی به ایران ، من یکی ، تا چندی دیگر صبر خواهم کرد
. صبری که تلخ است ولی در شرایطی که این دو نظام
تمامیت گرا ، در دو سوی جهان ، هر دو در پاسخگوئی به خواسته های بر حقّ
مردم این منطقه ، نفس هایشان به شمارش افتاده است ، بی شکّ بر شیرین دارد . هم
میهنان آزادیخواه بهاران خجسته باد
|جواد قاسم آبادی ، چهاردهم آوریل دو هزار وشش
javad.ghassemabadi@no-log.org
