مهدی فلاحتی

falahatimi@yahoo.com

 

  

 

در کمين

 

 

 

 

 

همينيم

                   باری ،  

نهالی شکسته

درختی سرافکنده از بی بر و باری اش

و بادی

                    که آسيمه سر

سویِ هر گورِ زرّينه يی می دود

بر سر و رویِ خود می زند

                                                                       عاقبت

گِرد می پيچد و

                    جانِ خود را به سویِ دگر می کشد

. - خسته از اينهمه زاری اش

 

 

همينيم و

                      باز

اين تگرگی که روُ سویِ ما دارد

                                                                                  انگار

بايد ببارد.

 

 

همينيم

افتاده امّا چنين در کمينيم ./