مهدی فلاحتی

falahatimi@yahoo.com

 

 

در ستودنِ شب

 

 

نه با روز اُلفتی دارم

نه هرگز شب برایم تیرگی بوده ست  

و شب را دوست می دارم

نه چون هم طعمِ طبعِ شاعران است .

نه چون اعدامِ یارانم

                         همه با رفتنِ شب بود

و گر شب دیر می پایید ،

بسا یاران که می ماندند .

نه چون در نم نمِ بارانِ شب رازی نهفته ست ،

که شوقِ جستجویش

- گرچه بی حاصل –

تمامِ علّتِ بیداری شب زنده دارست .

نه چون آرامشی کز آسمان با برف می بارد ،

فقط در شب

               - شبِ مهتاب

می مانَد

( و زیباترشب آیا جزشبِ مهتابِ برفی هم شبی هست ؟ )

 

 

شب ، آری

دوست می دارم نمیرد

و هر زشتی ، پلشتی ( هرچه معنای جهان است ) ،

چون اکنون در پسِ خاموشی و تاریکی شب

                                                       محو باشد .

 

- آیه ی یاًس است آیا این که می خوانم ؟

 

بس که رویارو شدم با مرگ ، با زشتی ، پلشتی ،

هیچ معنایی جز این ها

هیچ شکلی دیگر ازهستی

                                نمی دانم .

 

 

                                                      ۱۸ آبان ۱۳۸۰