احمدی نژاد تقدیم میكند:
شركای
اقتصادی جدید ایران
تحریم جمهوری
اسلامی ایران، چه بطور مستقیم بدنبال قطعنامه
1737 شورای امنیت سازمان ملل، و چه بطور غیر مستقیم در نتیجه هماهنگی اقدامات برخی از شركای تجاری ایران با خط مشی آمریكا، منجر
به تشدید انزوای ایران در صحنه بین المللی شده .
رئیس جمهور آقای احمدی نژاد همچنان اصرار دارند كه این تحریم هیچ تأثیری بر
روابط بین المللی ایران نمیگذارد و در مصاحبه با كانال 2 ( 4بهمن ) تاكید كردند كه
روابط ایران با جهان در حال توسعه است و
نشانه موفقیت سیاست خارجی ایران میباشد. البته
رئیس جمهور فراموش كردند كه این
موفقیت بوسیله حمایت از كشورهای عقب افتاده و
از طریق كمك های مالی و قراردادهای اقتصادی كه هیچ سود و منفعتی
ندارند،خریداری شده.
نمیتوان نادیده
گرفت كه اخیرآ اقای احمدی نژاد بسیار بشردوست و سخاوتمند شده اندو طی چند ماه، میلیاردها
دلار به نیازمندان لبنانی، عراقی و فلسطینی اعطاء كردند. رئیس سازمان ایرانی كمك
به بازسازی لبنان، حسام خوشنویس، به روزنامه الدیار لبنانی گزارش داده است (4 دی )
كه تا كنون بیش از 211 میلیون دلار جهت فعالیت های بازسازی لبنان، كه شامل ترمیم
مراكز آموزشی، مراكز بهداستی، مراكز دینی، جاده ها، شبكه برق رسانی، زیر ساخت ها،
پیاده رو ها، سیستم روشنائی و پاركینگهای عمومی میباشد، اهدا شده .
طبق گفته خوشنویس،
بودجه های دیگری نیز جهت بازسازی لبنان توسط دولت به تصویب رسیده است. بر حسب ارزیابی شورای لبنانی توسعه و بازسازی
جبران صدمات مستقیمی كه به زیر بنا ها ی
لبنان وارد شده است، مستلزم بودجه ای معادل حدوداً 6/3 میلیارد دلار است.
علاوه بر
بازسازی لبنان، تصمیم گرفتند كه باید به بازسازی عراق نیز كمك شود. در بازدید
بیان جابر، وزیر دارائی عراق، بین دو
كشور تفاهم نامه ای به امضاء رسیده كه طبق آن جمهوری اسلامی ایران داوطلب شده یك میلیارد دلار بعنوان قرض در اختیار عراق بگذارد (گزارش الجزیره – 27 دی).
این كمك علاوه بر
كمكهای جاری ما به فلسطینی هاست كه طبق گفته اسماعیل هنیه (20 اذر ) بالغ بر 250 میلیون
دلار میباشد كه جهت پرداخت حقوق كارمندان وزارتخانه های دولت فلسطین و مستمری زندانیان و بیكاران فلسطینی و تأمین طرح های توسعه
پرداخت شده .
ابتكار دیگری
كه جهت تقویت روابط خارجی جمهوری اسلامی توسط جناب احمدی نژاد اتخاذ شده قراردادهای
بی صرفه با كشورهای عقب افتاده میباشد. چند روز پیش (6 بهمن )، وزیر ارشاد و تبلیغات
سوریه از پیمان استراتژیك دفاعی بین نمایندگان ایران، ونزوئلا و سوریه،
گزارش داد كه طبق آن ، در صورتیكه
به یكی ازسه كشورحمله شود ، آنها صدور
نفت را قطع میكنند. ببخشید این
تفاهمنامه چقدر برای ملت ما آب میخورد؟ بیشتر
از آنكه میشود تصور كرد طبق گزارشهای سالانه (28 دی )
كه حجم سرمایه گذاری های خارجی ونزوئلا را تشریح مینماید، طی سال 2006، ایران
با سرمایه گذاری بیش از 9 میلیون دلار در
كارخانه تراكتور سازی Veniran Tractor، به دومین كشور سرمایه گذار
در ونزوئلا تبدیل شده است. تفاهم نامه ضد آمریكائی كه بین احمدی نژاد و چابز امضاء
(24 دی) شده شامل تعهدات طرفین برای
تأسیس بنیادی كه هدف آن مبارزه با
نفوذ امپریالیزم با بودجه 2 میلیارد دلاراست.
بعلاوه بودجه ای هم
برای جلب حمایت سوریه لازم است . طبق گزارش خبرگذاری ایسنا (1 بهمن )،
جمهوری اسلامی ایران متعهد شده كه طی 3 سال آینده 5 میلیارد دلار جهت ساختن 60 كارخانه تولید تجهیزات سنگین در سوریه سرمایه گذاری كند. به نظر میرسد كه انزوای بین المللی
هیچ چاره ای ،
بجز توسعه روابط تجارتی و اقتصادی با كشورهای عقب افتاده برای رهبران ما باقی نمیگذارد.
سوریه،
ونزوئلا، عراق، لبنان و فلسطین – آیا ً این كشورها ضامن شكوفایی اقتصاد ایران خواهند بود؟ آیا این كشورها سپری
برای دفاع از جمهوری اسلامی ایران در مقابل اقدامات كشورهای غربی خواهند بود؟ آیا پیمانی كه صرفآ به ازای حرص پول بسته شده است، ارزشی دارد ؟
در حال
حاضر بیش از 5/8 میلیارد دلار جهت توسعه
روابط خارجی با كشورهائی كه نفوذشان در صحنه بین المللی از ما نیز كمتر است، سرمایه
گذاری شده . با توجه به معضلات اقتصادی
كشور باید پرسید آیا رفاه ملت ایران
مهمتر از این امر نیست؟
طبق ارزیابی
محافل اقتصادی 5/8 میلیارد دلار، میتواندیك كاتالیزچشمگیر برای توسعه ، رونق و قدرت و استقلال اقتصاد ایران
باشد. به عنوان مثال، یكی از تهدید های
جدی كشورهای غربی سوء استفاده از وابستگی شدید ما به واردات نفتی
و محدودیت واردات فرآورده های نفتی به ایران
میباشد كه ممكن است باعث كمبود روزانه 30
میلیون لیتر بنزین در ایران شود . رهبران ما هیچ راه حلی برای جبران این كمبود ندارند. وابستگی ما به واردات
بنزین نتیجه محدودیت كاربرد پالایش كه
فقط ظرفیت تولید 60 درصد از مصرف روزانه
بنزین میباشد. پالایشگاه های موجود در ایران (با ظرفیت پالایش روزانه 5/1 میلیون
بشكه) و فن آوری های كهنه كه اكثراً توان
تولید محصولات پالایشی سنگین را دارند كه با تقاضا ی بازارهیچ متطابقتی ندارند (31
درصد از كل پالایشگاه ها نفت جهت احتراق
تولید میشودو برعكس بنزین كه عمده تقاضا را
در ایران و جهان تشكیل میدهد).
"برنامه سازماندهی" كه بمنظور بالا بردن ظرفیت پالایش در ایران تدوین شده
است، مستلزم احداث و ارتقای سریع 12-13 پالایشگاه میباشد و هزینه اجرای آن حدود
15-16 میلیارد دلار برآورد شده است در حال حاضر
فقط 4 میلیارد دلاراز این مبلغ تامین وبقیه آن قرار است توسط سرمایه گذاری های خارجی (كه هنوز موجود نیست)
تكمیل شود. اگر 5/8 میلیارد دلار جهت كمك به كشورهای عقب افتاده سرمایه
گذاری نشده بود
و از آن جهت اجرای طرح های اقتصادی مملكت
استفاده میشد شاید امروز از تهدیدات و
تحریم دول غربی بیمی نداشتیم و با عزم راسخ و اقتصاد
صدمه نا پذیر در عرضه بین المللی ظاهر میشدیم .
ارادتمند،
بازاریاب
