مهدی فلاحتی

دريا شدن

در ساحلم اگرچه هنوز

غرق

در حضورِ توام .

غروب

رنگِ طلوع است

با تو

هميشه تلاطم

با من

و صدات

نُتِ سازِ دلفريبي

که باد مي نوازد :

مردمکانِ چشمِ من

گوهرِ ناب در صدف .

نسبتِ من وَ چون تويي ،

نسبتِ درياست به کف .

و موجها

سنگين مي آيند و کف مي آرند و باز مي گردند

و من نيستم ديگر بر ساحلِ تنها نگاه

گاه

خيال انديشِ کرانه هاي ناديده ، قطره بارانِ ول شده برامواجم من

گاه

دسته ي ماهيانِ بازيگوش را

به رقصِ تندِ تنم مي پراکنم

صداي توست که مي آيد

- نُتِ سازِ دلنشيني

که باد

مي نوازد :

هاي ! تو دريا شده اي !

پهنه ي بيکران به کف .

نسبت من وَ چون تويي ،

نسبتِ صيّاد و هدف .

پراگ - ۹ آذر ۱۳۸۵