آشوبِ من !

 

بیا بیا که جدائی

ز حّد گذشت.

افتاده ام ز پا و آب ،

 ز سر گذشت.

 

آشوب من !  نگاه کن !

در خزان ِدوستی

گلهای بی صفا ،

ز بی وفایی باران ،

پژمرده می شوند.

    

نگاه کن !

پرنده ها همه رفتند.

سکوتِ باغ پردرخت

زآشوبِ نگاهِ تو ،

زآواز و ساز ِخزان تو ،

                          شکسته نمی شود.

 

بیا بیا ای دوست

زبان باز کن !   

ای همدم ِاطاق آبی من !

سکوت را بشکن !

چراغ محبت رابیفروز !

با رفیقان مهربان باش !

                        

آشوبِ من !

زیبای مِفتاح ِ پنجره ها 

ماهِ تابان ِآسمان ها

بتابان نور در سیاهی ها.

مِهر را پیام آور باش !

                        من چشم در راهم.

 

پ . رهگذر ـ آبان ماه 1385