مهدی فلاحتی

در نیمه های شب

برآید

و عُمرِ بگذشته ، یکسره ، نقشِ برآب شود .

وه ، چه آرزوهایی !

هنوز

نه چندان است این ابر

که بپوشاند

حضورِ مرا

و ستاره هایی را

که من افشانده ام

برآسمان

( یکایکشان را

از ژرفچاهِ اندوهم برکشیده ام .

یادِ یاری

هریک

نشانه ی عشقی

نشسته به خوابِ نگاری

هریک ) .

نه آنکه بپنداری ام خوگرفته به این چند چشمکِ نور؛

امّا خیال کن

- سرآمده شب

و روز

پوشیده در

ابرهای سنگین تر ازشبِ شب .

آه ...

می دانم که می توان عاشق شد ،

بی آنکه عشق را شناخت .

هم ازآنگونه که همواره گریسته ام من ،

بی آنکه بدانم

دریا را

هم ازآغاز

که ساخت ./