ياد آر ز شمع مرده ياد آر[1] !
منصور نمرده است بردار !
” يادآر زشمع مرده ياد آر!“
ما را ز پسِِ صد و هزاره
بر راه روان كند دوباره
ازگرمي او تن ضعيفان
گيرد تب و تابِ تازه و جان
از نورِ چراغ مرده ي او
روشن همه راه وبرزن و كو
خاكستراو به جسم مردار
جان بخشد وهم زنو دهد بار
يادش نرود زياد ياران
درسوز دي وبهار و باران
يادآور آتش مغان است
اين مرده نه درخور فغان است
يادش بزند به جانم آتش
صد شعله بپا كنم به يادش
آن كس برود زياد ياران
كو همچو بيات شد تن آسان
استكهلم ـ سوم نوامبر۲۰۰۱ ميلادي
[1] ـ برگرفته از شعري با همين عنوان كه زنده ياد علي اكبردهخدا به ياد ميرزا جهانگيرخان صوراسرافيل سروده است. دهخدا علي اكبر . ديوان .به كوشش دبيرسياقي سيدمحمد. تهران ۱۳۶۲. ص ۶ .
