شنبه ۲۳ مهر ۱۳۸۴ - ۱۵ اکتبر ۲۰۰۵۲۰۰۵

جهان نژادپرستی اتمی

تلاش برای خلع سلاح اتمی/ نگاه به گذشته و آینده/ عدم گسترش سلاح های اتمی در جهان

David Krieger

11.10.2005

Jungewelt

برگردان به آلمانی کلایوس رایوسن دورف

برگردان به فارسی ناهید جعفرپور

ایالات متحده آمریکا در سال 1945 تنها قدرت اتمی جهان بود از این رو بدون ملاحظه از این قدرت اتمی خویش بر علیه شهرهای هیروشیما و ناکازاکی استفاده نمود.

از زمان ساخت اولین تسلیحات اتمی به بعد روز بروز این صنعت توسعه و تکمیل یافت و دامنه خویش را به کشور های دیگر هم کشانید.

بیاری از دانشمندانی که در طرح مانهاتن یعنی برنامه آمریکائی برای تکمیل بمب اتمی کار می کردند، به دولت آمریکا اخطار نمودند که عملیات اتمی بر علیه ژاپن می تواند یک شکل خطرناک رقابت اتمی از سوی اتحاد جماهیر شوروی را باعث گردد. گذشت زمان نشان داد که آنها حق داشتند. دقیقا چهار سال طول کشید تا شوروی موفق شد به تسلیحات اتمی بسیار پیشرفته دست یابد و در سال 1949 اولین آزمایش اتمی خویش را به انجام رساند.

در فاصله سالهای 1945 تا 1949 ایالات متحده آمریکا آزمایش های اتمی بیشماری را نمود و موفق شد رقابت در تسلیحات اتمی جهان را به نفع خویش به پایان برساند. در سال 1949 شوروی به محظ اینکه موفق شد تسلیحات اتمی خویش را تکمیل و گسترش دهد دومین دور رقابت تسلیحات اتمی بین این دو کشوررا از نو آغاز نمود. این رقابت تسلیحاتی اتمی در ابتدا بعد از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و بعد از پایان جنگ سرد یعنی اوائل سال های نود به پایان رسید.

در حدود یک دهه و نیم سال بعد از توسعه برنامه تسلیحات اتمی توسط اتحاد جماهیر شوروی ، بریتانیای کبیر و فرانسه و چین هم به تکمیل و گسترش برنامه تسلیحات اتمی پرداختند. تا اینکه بالاخره در سال 1967 کلوبی از 5 کشور صاحب برنامه تسلیحات اتمی شکل گرفت. این 5 کشور تنها کسانی بودند که تسلیحات اتمی در اختیار داشته و همزمان تمامی آنها عضو شورای امنیت سازمان ملل متحد بودند. طبیعتا این کشور ها با در اختیار داشتن این شکل از قدرت برای خود در سرتاسرجهان از موقعیتی بالا برخور دار شده و از آن بهره بردند و هر کدام به نوبه خود با تهدید دیگر کشور ها مبنی بر استفاده از این قدرت تسلیحاتی همچنان به یکه تازی پرداختند. همه این کشورها به جز چین که اعلام نمود هیچگاه آغاز گر جنگ اتمی نخواهد بود، این امکان را باز نهادند که در موقع لزوم از این قدرت استفاده نمایند. در اوج این رقابت تسلیحات اتمی در حدود 60000 اسلحه اتمی در جهان مورد معامله قرار گرفت.

امروز در سرتاسر جهان در حدود 30000 اسلحه اتمی وجود دارد که از این تعداد 95 درصدش تولید کننده، ایالات متحده آمریکا وروسیه بوده است. این روند همچنان بشدت ادامه دارد تنها روندی که بسیار آهسته پیش رفته است روند تقلیل و یا خلع سلاح اتمی در جهان بوده است.

تا کنون کشورهائی که تولید کننده تسلیحات اتمی بوده اند هیچ نشانه ای از خود مبنی بر دست برداشتن از تولید مجدد و یا عدم گسترش این صنعت به سایر نقاط جهان و پدید آوردن جهانی عاری از تسلیحات اتمی نشان نداده اند. امروز بزرگترین تهدید برای بشریت وجود کشورهائی است که با تملک این گونه صنایع تسلیحاتی، دیگر کشور های جهان را تهدید به نابودی و کشتار جمعی می نمایند.

قرار داد عدم گسترش تسلیحات اتمی

اواسط سال های 60 میلادی بعد از نتایج بحران موشکی کوبا در سال 1962 ، آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی و بریتانیای کبیر قرار دادی را به امضا رساندند که بر مبنای آن از گسترش مجدد تسلیحات اتمی جلوگیری می شد. آنها از این ترس داشتند که با ادامه بی مهابای این صنعت در سرتاسر جهان زندگی بر روی کره زمین کاملا خطرناک بشود و در صورت قرار گرفتن تسلیحات اتمی در دستان بسیاری از کشورها خطری جدی آنها را تهدید نماید. متن این قرار داد به این شکل بود که دولت هائی که از برنامه اتمی برخوردار نیستند اجازه تکمیل و ساخت و گسترش برنامه اتمی را نخواهند داشت. همچنین این پیمان برای کشورهای صاحب تسلیحات اتمی سه بند زیر را وضع نمود:

1/ به رقابت های اتمی هر چه زود تر پایانی دهند

2/ مذاکرات و قرار داد های اتمی را برای نیت های خوب استفاده کنند

3/ به کشور هائی که صاحب تسلیحات اتمی نیستند برای تکمیل تکنولوژی اتمی برای مقاصد صلح آمیز یاری رسانند.

پیمان عدم گسترش تسلیحات اتمی در سال 1968 امضا گردید و در سال 1970 قدرت اجرائی بخود گرفت.

با وجود مفاد موجود در این پیمان اما کشور های صاحب تکنولوژی و برنامه تسلیحات اتمی در سال های بعد آنچنان آمادگی برای اجرای این پیمان از خود نشان نداده و هیچگاه تلاش نکردند که این جهان را خلع سلاح اتمی نمایند و یا برای مقاصد خیر از آن استفاده کنند و یا دست از رقابت های اتمی بردارند. در عوض تلاش نمودند خود را بر روی کنترل تسلیحاتی کشور های دیگر متمرکز سازند و پیمانهائی در باره محدود سازی تسلیحات استراتژیکی چون ( اس آ ال ت) و یا پیمان هائی در باره تقلیل تسلیحات استراتژیکی چون ( اس ت آ ار ت) ببندند و بالاخره در نتیجه این پیمانها و قرار دادها، رقابت هسته ای نه تنها تقلیل نیافت بلکه روز بروز بیشتر شد و از سوی سازندگان تسلیحات اتمی هیچگونه نشانه ای که حکایت از دست بر داشتن از تسلیحات اتمی وعدم گسترش آن باشد دیده نشد.

اما در اجرای بند 3 یعنی کمک به کشور های دیگر برای ساخت صنایع اتمی برای استفاده های صلح آمیز قدم های بسیاری برداشته شد آنهم دلیل مشخصی داشت زیرا که از طریق فروش رآکتور های اتمی به این کشورها و اقدامات بعدی آن، سود فراوانی حاصل کشورهای صاحب صنعت تسلیحات اتمی می گشت. اما در این بخش تجارت آنها با یک مشکل اساسی روبرو شدند آنهم این بود که رآکتور های اتمی احتیاج به اورانیوم غنی شده داشت ومی توانست پلونیوم تولید کند. پلونیوم را همچنین می توان برای ساخت تسلیحات اتمی استفاده کرد. با زبانی ساده تر برنامه انرژی اتمی بخصوص این چنین برنامه ای که اورانیوم را غنی سازد و پلونیوم تولید کند می تواند به گسترش تسلیحات اتمی بیانجامد.

در طول سال ها، بسیاری از کشور ها پیمان عدم گسترش تسلیحات اتمی را امضا نمودند. اما برخی از این کشور ها برای اینکه دست و پایشان با این قرار داد محدود نگردد خارج از آن قرار گرفتند. از جمله این کشور ها اسرائیل است که طبق داده ها حدس زده میشود که در حدود بیش از 200 اسلحه اتمی در اختیار دارد. البته تا کنون خود اسرائیل هیچ گاه به داشتن تسلیحات اتمی اقرار نکرده است.

همچنین هندوستان و پاکستان این قرار داد را امضا ننمودند. هندوستان همواره خیلی روشن بیان نموده است که حاضر است فعالیت های اتمی را کنار گذارد اما نه در شرایط کنونی جهان و نژاد پرستی اتمی موجود. با زبانی دیگر هندوستان اعلام نمود حاضر است کشوری بدون تسلیحات اتمی باشد بشرطی که تمامی کشور های دیگر هم تسلیحات اتمی را نابود سازند و اعلام نمود اگر قرار باشد برخی از کشور ها تسلیحات اتمی را برای ترساندن و فشار بر دیگران نگه دارند و بقیه را خلع سلاح نمایند و از داشتن آن محروم سازنند، هند هم تسلیحاتش را نگه خواهد داشت. هندوستان در سال 1974 یک آزمایش اتمی انجام داد و در ماه مه 1998 مجددا در بعد بسیار گسترده تری به آزمایش تسلیحات اتمی خویش پرداخت. دقیقا بعد از آزمایشات اتمی هندوستان در سال 1998 پاکستان هم اولین آزمایشات اتمی خویش را انجام داد و با این کارش به هندوستان نشان داد که وی هم از تسلیحات اتمی برخوردار است.هندوستان و پاکستان دو کشوری که با هم در حال رقابت می باشندو بارها بخاطر ترور های در کشمیر با هم جنگ نموده اند در حالت کنونی در شرایط مساوی به هم دیگر به لحاظ اتمی دندان نشان می دهند.

آخرین دولتی که تصور می شود به تسلیحات اتمی محدودی مجهز است، کره شمالی است. کشوری که در ژانویه 2003 از پیمان منع گسترش سلاح های اتمی خارج گردید. البته باید توجه نمود که تا کنون هیچکس نتوانسته است با اطمینان ابراز نماید که کره شمالی تسلیحات اتمی می سازد و یا در واقعیت از تکنولوژی و امکانات و مواد کافی برای تکمیل تسلیحات هسته برخوردار است.

کنفرانس سال 1995

طبق پیمان منع گسترش سلاح های اتمی، در سال 1995 یعنی درست 25 سال بعد از قدرت اجرائی گرفتن این پیمان، کنفرانسی برای تکمیل پیمان و کنکاش برای چگونگی پیشرفت این روند برگزار گردید. برخی از کشور های زیر قرار داد و بسیاری از سازمانهای جامعه متمدن، چنین نظر دادند که این قرار داد نباید بمدت نامحدود تمدید گردد. زیرا که تمدید نا معلوم آن چک سفیدی را بدستان کشور های قدرتمند صاحب این تکنولوژی می دهد که توسط آن وظایفی را که در قرار داد قید شده به نفع خویش ادامه دهند و وظیفه خلع سلاح نمودن خویش را به فراموشی بسپارند و یا آهسته به پیش برند. این دولت ها و گروه ها منطق خویش را چنین فرمول بندی می نمودند که این قرار داد بجای تمدید نا محدود باید 5 سال تمدید گردد و اگر کشور های صاحب صنایع اتمی به مفاد قرار داد توجه نمودند آنزمان 10 سال دیگر تمدید گردد.

اما با تلاش های سردمداران صنایع تسلیحات اتمی ایالات متحده آمریکا و دولت آمریکا این قرار داد برای مدت زمان نامحدود تمدید گردید.البته آمریکا برای این که به این خواستش برسد برخی از وعده و وعید هائی را اعلام نمود. برای مثال میتوان به نکاتی که در قطعنامه پایانی این کنفرانس آمده است توجه نمود:

1/ پایان دادن به مذاکرات برای توقف آزمایشات اتمی در سرتا سر جهان تا پایان 1996

2/ شروع و پایان فوری مذاکرات در جهت قرار دادی که توسط آن تولید پلونیوم متوقف گردد.

3/ کشورهای تولید کننده بطوری سیستماتیک تلاش کنند که تسلیحات اتمی در سرتاسر جهان تقلیل یابد ودر جهت خلع تسلیحات اتمی بطور کل حرکت نمایند.........>>>>

این مدرک همچنین در قطعنامه شماره 984 که در سال 1995 از سوی شورای امنیت قید گشته است و از کشورهائی که به تسلیحات اتمی مسلح نیستند می خواهد که به قوانین بین المللی پایبند باشند.

البته اگر هم جامعه بین الملل فورا این قطعنامه را در سال 1996 مورد قبول قرار می داد ویا قرار داد توقف آزمایشات اتمی را برای امضا در اختیار همه قرار می داد باز هم این قرار داد احتیاج به تائید و تصویب تمامی کشورهائی که تسلیحات اتمی تولید می کردند داشت.

البته همان موقع هم یک چهارم از 44 دولت مورد خطاب این پیمان را مورد تائید قرار ندادند.ایالات متحده آمریکا جزء اولین کشور هائی بود که قرار داد را امضا نمود اما در سال 1999 سنای آمریکا آنرا رد نمود و مورد تائید قرار نداد و دولت بوش این قرار داد را رد نموده و دیگر هیچگاه به سنای آمریکا ارائه نداد.

مخالفت دولت بوش با قرار داد ( س ت ب ت) با توجه به روند عملکرد های این دولت نشان داد که این دولت در نظر دارد نسلی جدید از تسلیحات اتمی را بسازد که از امواج اتمی بسیار کمتری برخوردار است. همچنین دولت بوش با تمام قوا تلاش نموده است زمان آزمایشات اتمی را از 36 ماه به 18 ماه برساند و در ضمن این طور که بنظر می رسد آزمایشات اتمی زیر زمینی انجام می دهد.

موضوع باز

در محدوده کنفرانس خلع سلاح اتمی سازمان ملل متحد هیچ گونه مذاکراتی در باره پیمانی که تولید پلونیوم را ممنوع نماید انجام نپذیرفت. همچنین هیچگونه تلاشی برای ضمانت های حقوقی بر علیه استفاده تسلیحات اتمی کشور های دارای تسلیحات اتمی بر علیه کشورهای بدون سلاح اتمی صورت نپذیرفت. بنا بر این در این پروسه نا کامل و نارسائی در پیشرفت تصمیم گیری ها هر گز نمی توان از این سخن گفت که کشور های صاحب تسلیحات اتمی تصمیمی جدی و قاطع و واقعی برای تلاش در راه خلع سلاح اتمی بگیرند. بطور واقعی هم کنگره آمریکا در اواخر سال 2001 بر مبنی یک پرونده سری برای بررسی و کنکاش در استراتژی اتمی دولت بوش به این نتیجه رسید که سیاست اتمی ایالات متحده آمریکا امکان یک عکس العمل اتمی در مقابل یک حمله غیر اتمی بر علیه آمریکا و یا وابستگانش را نبسته است.

کنفرانس کنکاش، بررسی و کنترل" ان پ ت" درسال 2000

در کنفرانس کنکاش و کنترل سال 2000، کشور های زیر قرار داد با هم توافق نمودند که در مجموعه ای از 13 قدم عملی برای خلع سلاح اتمی حرکت نمایند. در حقیقت این وحدت در توافق ،اولین قدم مثبت جامعه جهانی برای خلع سلاح اتمی بود. تک تک این قدم ها را مجموعه ای از قرار داد ها برای توقف آزمایشات اتمی وراه های قانونی آن احاطه نموده بود. یکی از این قرار داد ها توقف تولید موادی بود که برای تهیه بمب اتم ضروریست . همچنین ایجاد کنفرانس های متعددی برای کنترل چگونگی تلاش برای خلع تسلیحات اتمی ، تقویت قرار داد های ضد موشکی ، وضع مفاد پایه ای که باعث گردد قانون خلع سلاح اتمی همچنان اجرا گردد و عطف به ماسبق نگردد و همچنین تائیدصریح و روشن دولت های سازننده تسلیحات اتمی برای تغییر کامل برنامه اتمی شان.....>>>

متاسفانه دولت های سازننده تسلیحات اتمی این قدمها را جدی نگرفتند. در میان جامعه بین الملل، ایالات متحده آمریکا کشوری بود که کمترین توجه را به این قدمهای عملی نمود و برای هر کدام از این موانع چاره ای اندیشید و جلوی پیشبرد آن قدمها را سد نمود. در این فاصله دولت آمریکا قرار داد منع آزمایشات اتمی را زیر پا گذاشت، قرار داد ساخت موادی که باعث ساخت بمب اتم می شود را زیر پا گذاشت، بر علیه قرار دادی که ازسوی کنفرانس خلع تسلیحات اتمی تصویب شد، حرکت نمود ، به قرار داد ضد موشک های اتمی توجه ای ننمود.

قرار داد بسته شده میان آمریکا و روسیه در سال 2002 مبنی بر تقلیل تسلیحات تهاجمی استراتژیک ( اس او ار ت ) از این دو کشور می خواهد که تسلیحات اتمی آماده برای عملیات را تا ژانویه 2012 از 6000 عدد به 2000 عدد تقلیل داده و در نهایت اقداماتی برای نابودی این تعداد تسلیحات اتمی صورت پذیرد. در سال 2012 این قرار داد به پایان می رسد و طرفین هیچگونه محدودیتی برای توسعه تسلیحات اتمی در پیش پای نخواهند داشت.

از جنبه هائی هم این قرارداد می تواند باعث گسترش بیشتر تسلیحات اتمی گردد بر این مبنی که به هر دو کشوراجازه می دهد بسیاری از ایده های اتمی را برای آینده طرح ریزی و نگه داری نمایند از سوی دیگر این ایدها و فعالیت ها می تواند در دستان گروه های تندرو قرار گیرد.

کنفرانس بررسی و کنکاش اخیر که در همین سال 2005 انجام گرفت، بدون هیچگونه پیشرفتی و یا قطعنامه پایانی خاتمه یافت و تنها اقدامات کوچکی را تدارک دید.

در طول کنفرانس، آمریکائی ها تلاش نمودند هیچ گونه اشاره ای به 13 قدم عملی در راه خلع سلاح تسلیحات اتمی نشود واین بحث وارد دستور کار کنفرانس نگردد و این طور به نظر می رسید که آنها می خواهند تاریخ را دوباره بنویسند و هر گونه خاطره پیشرفت کنفرانس سال 2000 را محو سازند.

خواست اولیه قرار داد منع گسترش تسلیحات اتمی این بود که جلوی توسعه و گسترش تسلیحات اتمی گرفته شود و از طریق خلع تسلیحات اتمی به سیاست اتمی دوگانه پایانی دهد. دولت های سازنده تسلیحات اتمی همواره موضعشان این بود که آنها بیشتر به یک استاندارد دو پهلو پایبندند تا اینکه خود را موظف به خلع سلاح اتمی نمایند.

استاندارد دوپهلوی سیاست اتمی

در تلاش برای سرپوش گذاشتن به گسترش همواره ی تسلیحات اتمی وادامه سیاست دوپهلوی اتمی ، از سوی جرج دبلیو بوش نهادی برای امنیت در مقابل گسترش تسلیحات اتمی ( پ اس ای) سازماندهی شد وبرای اولین بار در 31 ماه مه سال 2003 در کاراکای اعلام گردید. در یک مصاحبه مطبوعاتی درکاخ سفید، وی نهاد فوق را بعنوان اتحادیه مشترک بین المللی گسترده ای شامل کشورهای بیشماری دانست که عملکردهایشان را با قوانین و ذخایر خود هماهنگ نموده تا بدینوسیله بتوانند حمل تکنولوژی های خطرناک را به و از کشور ها و همچنین از سوی سازندگان غیر دولتی میسر و آسانتر نمایند و بین آنها چه از طریق هوائی، دریائی یا زمینی رابطه بر قرار گردد. از اعضای اولیه این نهاد فوق تنها دولت های اروپائی و استرالیا و ژاپن و سه دولت غربی سازنده تسلیحات اتمی یعنی آمریکا، بریتانیای کبیر و فرانسه می باشند. توافق نامه در باره اساس و پایه های محدودیت در گسترش سلاح اتمی این نهاد در تاریخ 4 سپتامبر سال 2003 مورد تصویب این کشور ها قرار گرفت. اولین اساس این توافق نامه چنین می گوید:

اجرای اقدامات موثربه تنهائی ( منظور آمریکاست)و یا با رای بقیه دولت ها برای انتقال و یا ترانسپورت تسلیحات کشتار جمعی ، سیستم های حامل آن، و هم چنین مواد وابسته به آن به و یا از دولت ها و یا سازندگان غیر دولتی که روی آنها فکر و تصمیم گیری شده است.

در 28 آپریل 2004 شورای امنیت سازمان ملل متحد تصمیم گرفت قطعنامه 1540 را صادر نماید طبق این قظعنامه دولت های عضو موظفند از هر شکل حمایت از سازندگان غیر دولتی دور باشند. سازندگان غیر دولتی که تلاش می کنند تسلیحات اتمی بسازند، گسترش دهند و یا تسلیحات بیولوژی و مواد حامل وابسته به آن را بسازند ، بفروشند ، بخرند، حمل و نقل نمایند و یا در تملک خویش قرار دهند. این قطعنامه از دولت های عضو می خواهد که کنترل های درون کشوری، مرزی ، صادراتی و گمرکی را انجام دهند تا بدینوسیله از گسترش تسلیهات اتمی، بیولوژی و شیمیائی و مواد حامل آن جلوگیری نمایند.

قطعنامه 1540 در واقع بیانگر تلاش های شورای امنیت سازمان ملل متحد در پشتیبانی از نهاد های امنیتی برای کنترل و بر علیه گسترش تسلیحات کشتار جمعی است. نهاد های امنیتی بر علیه گسترش مجدد ، توافقات در باره قوانین ممنوعیت و قطعنامه امنیتی در مقابل گسترش سلاح های کشتار جمعی شماره 1540 همه را موظف می نماید که همکاری بین المللی را گسترش دهند و اگر لازم بود با استفاده از خشونت، از گسترش سلاح های کشتار جمعی جلوگیری نمایند. بدینوسیله مشخص می شود که سیاست اتمی دوپهلوی آمریکا همچنان به قوت خویش باقی می ماند. زیرا که این قرار داد ها هیچ کاری با تسلیحات اتمی کنونی و لزوم خلع آن نداشته تنها می حواهد از گسترش آن جلوگیری نماید.

برای جامعه بین المللی و هر انسان متفکری این سئوال تعیین کننده وجود دارد که آیا می توان از گسترش تسلیحات کشتار جمعی در جهانی که از قدرتمندان و صاحبان تمامی ملزومات زندگی انسانها از یک سو و از سوی دیگر بیچیزان و کسانی که از هستی ساقط شده و میشوند تشکیل می شود، جلوگیری نمود؟

کسانی که نهاد های دو پهلوی استاندارد را نمایندگی می کنند، بنظر می رسد که بر این اعتقادند که می توانند از گسترش تسلیحات کشتار جمعی جلوگیری نمایند در حالیکه خودشان همچنان گذشته زیرعلامت سئوال درجهت گسترش تسلیحات کشتار جمعی قرار دارند.

تفاهم روی خط صفر

تا زمانیکه تسلیحات اتمی و مواد هسته ای در جهان وجود دارد این امکان وجود دارد که دولت های دیگر و یا سازندگان غیر دولتی به گسترش تسلیحات اتمی دست یابند و مجازات های برقرار شده برای گروه های سازنده غیر دولتی تندرو روی خط صفر خواهد بود و به حال آنان تاثیری ندارد.

هر چه بیشتر سلاح های اتمی در جهان وجود داشته باشد، به همان اندازه این امکان بزرگتر است که برخی از گروه های تندرو به آن دست یابند. هر چه تسلیحات اتمی کمتر شود به همان اندازه هم موادی که توسط آن این تسلیحات ساخته میشود کمتر خواهد شد و همچنین کنترل بین المللی هم آسان تر خواهد شد و دست آخر امکان افتادن این سلاح کشتار جمعی بدستان گروه های تندرو از بین خواهد رفت.

تفاهم جمعی احتیاج به عدم وجود تسلیحات اتمی و کنترل بین المللی دارد. بجای ماده چهار پیمان عدم گسترش تسلیحات کشتار جمعی باید خلع سلاح اتمی وظیفه گردد. اگر از این جنبه به قضایا بنگریم نهاد امنیتی ( پ اس ای) و قطعنامه 1540 تنها مرحم هائی هستند که درد را ساکت می کنند و نه معالجه درد و حل مشکل را.

عراق، ایران و کره شمالی

جرج بوش در سخنرانی اش در باره وضعیت ملی آمریکا از عراق و ایران و کره شمالی با نام دولت های شرور و پایه های شر نام برد. این کشور ها با چند کشور دیگر درطرح استراتژی اتمی آمریکا بعنوان کشورهائی مشخص شده اند که تلاش های احتمالی اتمی بر ضد آمریکا انجام می دهند. در سال 2002 از سوی بوش و دیگر نمایندگان دولت ها اعلام گشت که عراق دارای برنامه تسلیحات کشتار جمعی است. از این رو آنها طرح حمله به این کشور را سازماندهی نموده و همچنان برای توجیه خود برنامه کشتار جمعی عراق را بهانه نمودند و به ماده عدم گسترش قطعنامه شورای امنیت تکیه نمودند. در طول حمله آمریکا به عراق و اشغال این کشور هیچ سلاح کشتار جمعی بدست نیامد و طبیعتا اشغال عراق دیگر کشور ها را قانع نمود که داشتن سلاح اتمی کشتار جمعی به نفع آنان است تا بدان وسیله از حمله آمریکا به کشورشان جلوگیری نمایند. باید توجه نمود که شاید تسلیحات اتمی برای دولتی قدرتمند آنچنان مهم نباشد اما این مسئله برای دولت های ضعیف می تواند بعنوان عامل ایجاد ترس استفاده شود تا از حمله دشمن قوی جلوگیری نماید. این مسئله می تواند مسئله ای باشد که ایران و کره شمالی را جذب کند..

در باره کره شمالی این کشور خود را از قرار داد منع گسترش سلاح های اتمی کنار کشید و از این رو غنی سازی اورانیوم و تولید پلونیوم را از سر گرفت و در نتیجه ادعا دارد که توانسته است تسلیحات اتمی محدودی را تولید نماید.

از سال ها پیش 6 مذاکره از راه دور میان آمریکا ، کره شمالی، کره جنوبی،چین ، ژاپن و روسیه انجام پذیرفته است. واسطه های تجاری کره شمالی روشن نمودند که آنان خواهان معاوضه ضمانت های امنیتی و کمک های برای توسعه کشورشان از سوی آمریکا در مقابل وظایف برنامه اتمی شان و برگشت به قرار داد منع گسترش اتمی می باشند. بعد از سال ها مذاکره هنوز پیشرفتی در این جهت حاصل نگشته است. با وجود اینکه بنظر می رسید شرایط کره شمالی منطقی است.

تمایل به گسترش

کشور های زیادی وجود دارند که می توانستند تسلیحات اتمی تولید نمایند اما تصمیم گرفتند این عمل را انجام ندهند. از جمله این کشور ها کانادا و یا سوئد یا ژاپن می باشند. ژاپن مثلا مثال خوبی برای تبدیل شدن به یک قدرت اتمی است. زیرا که ازتوانائی های تکنولوژی برخوردار است و می تواند تسلیحات اتمی تولید کند و مقدار بسیار زیادی پلونیوم تولید کند اما تا کنون از این کار باز سر زده است زیرا که ژاپن در حال حاضر زیر چتر اتمی آمریکا قرار دارد. اما آنطوری که کره شمالی تسلیحات اتمی و تکنولوژی موشکی اش را تکمیل می کند به احتمال قوی ژاپن هم در آینده به کلوب صاحبان اتم وارد می شود.

برخی از کشورها برنامه اتمی داشتند اما از ادامه آن منصرف شدند. واقعا آفریقای جنوبی در ابتدا به ساخت تسلیحات اتمی پرداخت ولی بعدا از آن منصرف شد و کمی قبل از پایان نژاد پرستی در این کشور آنرا منهدم نمود. اوکرائین و بلروس و غزاقستان زمانی که شوروی سابق بر پا بود دارای تسلیحات اتمی بودند اما زمان فروپاشی شوروی تصمیم گرفتند تسلیحات اتمی خود را به روسیه تحویل بدهند. برزیل و آرژانتین برنامه اتمی داشتند و در راه ساخت تسلیحات اتمی بودند اما از این برنامه صرف نظر نمودند.

ترس کشور های قدرتمند سازننده تسلیحات اتمی از گسترش این صنعت خطر حملات اتمی از سوی کشورهای ضعیف است . از سوی دیگر هم کشورهائی که تمایل به توسعه تسلیحات اتمی داشته باشند در معرض مخاطره جدی از سوی کشورهای قدرتمند قرار می گیرند. یکی از انواع تهدیدات و خطرات فوق حملات نظامی از سوی کشور های قدرتمند است. از این روکشور های ضعیف تسلیحات اتمی را به عنوان نقطه قوتی برای خود ارزیابی می نمایند. در نتیجه تسلیحات اتمی بیشتر به مقاصد کشور های ضعیف یاری می رساند تا کشور های قدرتمند. از این روعاقلانه تر است که کشور های قدرتمند برای امنیت و منافع کشورشان و همچنین حفظ شهروندانشان و شهروندان جهان بجای اینکه به برنامه های اتمی خود بچسبند، در راه خلع تسلیحات اتمی قدم بردارند . دقیقا از آنجا که کشورهای قدرتمند جهان به صنایع تسلیحات اتمی خویش تکیه نموده اند، کشورهای دیگر را تحریک می نمایند تا به تسلیحات اتمی دست یازند و به کلوب صاحبان اتم بپیوندند.

توضیح مترجم :

دکتر داوید کریگر آمریکائی، قاضی و وکیل دادگستری ، بنیان گذار و رئیس فدراسیون :

Nuclear Age Peace Foundation

می باشد و همچنین معاون رئیس

International Network of Engineers and Scientists for Global Responsibility)

است.

# در سالگرد آلبرت انیشتن در تاریخ 14 تا 16.10.2005 در شهر برلین کنکره بین المللی در باره زندگی و افکار انیشتن با تم" دانش- مسئولیت- صلح" برگزار گردید.

برای اطلاعات بیشتر به آدرس زیر مراجعه نمائید: