دربدرقه شاهرخ مسكوب
سوگ سياوش
اسماعيل وفا يغمائی
براين دريا
ـ واگرچه نه به هميشه و
هرگاه ـ
بودن آن موج است
كه بر كاكلش
آفتاب
بر
لبانش
سرود
و در چشمانش
آفاق بی پايان
امكان ظهور می يابند
ومرگ
تنها فرونشستن موج است، و غياب
***
به ناگزير
برآمدی
وبه ناچار
فرو نشستی
رها شده از خويش
و شايد
در آنسوی خدا و شيطان
وبامهای كوتاه هنوز
كاهگلپوش
باورهای معصوم مردمان،
درآميخته با تمام جهان
تماميت جهان.
***
سوگواران بی هوده و می
گريند!
و خطيبان به عادت می
گويند!
ودر بازار كارد فروشان
غوغای كوچك ما
ــ باگُرده های خونين
مان ــ ادامه دارد
آنجاكه قاريان و نقالان
ورمالان مومن
صدا
در صدا افكنده اند،
و حمالان موقن
پشته های استخوانهای ما
را
بر پشته های استخوانهای
پدرانمان
چون هيمه بر هم می نهند
وبه مدد گيسوان زيباترين
زنان بر می افروزند
تادر ميان شعله های چرب
وتاريك
سياوش
عصمت خود را
به اثبات رساند.
14 آوريل2005
